मी आणि (माझंच) वय : भाग-२

अजून जास्त किस्से टाकून स्वतःला अजून म्हातारं करून (वाटून) घेण्यापेक्षा पोस्ट अर्धवट वाटली तरी चालेल पण दोन प्रसंगांत झाली तेवढी शोभा पुरे झाली असं म्हणून आधीची पोस्ट लवकर संपवली. 'पब्लिश पोस्ट' वर क्लिक केलं आणि अचानक अभिजात लेखकूपणाचं वरदान लाभलं असल्याप्रमाणे (त्याच विषयावरच्या) पुढच्या पोस्टचा विषय डोक्यात घुमायला लागला. एका दिवसांत दोन पोस्ट्स सुचतायत? (ह्ये काय इपरीत आनि !!). म्हणून म्हंटलं भाग-२ पण टाकून देऊ. अरे लोकं 'फुंक'चा दुसरा भाग काढण्याचं डेरिंग करतात तर मी माझ्या याच पोस्टचा दुसरा भाग काढला तर बिघडलं कुठे? फुंक-१ पेक्षा माझी पोस्ट कैक पटीने चांगला आहे हे तर स्वतः रामूही (मनात आणि वेळ आली तर जनातही) मान्य करेल.. बराबर ना? (अरेरे रामूच्या 'वर्मा' वर फुंक बसली.)

असो. नको तो रामू आणि त्याची ती फुंक.. आपण आपली "चला दोस्तहो (चढत्या) आयुष्यावर बोलू काही" ची कॅसेट लावू. अहा !!! पण थांबा.. ही साईड 'बी' आहे. :) ... कळेलच !!


**

मागे एकदा मी, माझे तीन कलीग्स आणि मॅनेजर हॉटेलमध्ये गेलो होतो. सगळ्यांच्या ऑर्डर्स घेत घेत वेटर शेवटी (नेहमीचं आहे हे !!) माझ्याकडे आला. मी मेन्यूकार्डाकडे ढुंकूनही न बघता नेहमीच्या थाटात माझी नेहमीची ऑर्डर दिली.

"चीज पावभाजी वुईथ एक्स्ट्रा चीज अ‍ॅंड चॉकलेट मिल्कशेक."

ऑर्डर घेऊन वेटर निघून गेला.

(याच्या पुढचा सगळा संवाद मॅनेजर बरोबर असल्याने आणि विंग्रजी फाडल्याशिवाय आपण मॅनेजर आहोत असं (त्याला) वाटत नसल्याने विंग्रजीत आहेत. परंतु आपली वटवट मराठीत असल्याने....... असो )

"अरे तुझी ऑर्डर म्हणजे एकदम सेम माझ्या लहान मुलासारखी आहे. त्यालाही हे चीज, चॉकलेट, वगैरे वगैरे प्रचंड प्रिय आहे. सगळ्याच लहान मुलांच्या सवयी एकसारख्याच असतात तर" मॅनेजर सायबाने उगाच कायतरी ज्योक टाकायचा क्षीण प्रयत्न केला. कोणीच हसलं नाही. पण 'कोणीच हसलं नाही' असं मी (मनात) म्हणेपर्यंत सगळ्यांनी गडगडाटी हसून तो क्षीण नाही तर चांगलाच यशस्वी प्रयत्न होता हे सिद्ध केलं. च्यायला क्षणभरापुर्वी तो ज्योक कळला नसल्याप्रमाणे (आणि ते काही अंशी खरंही असावं म्हणा) मख्खासारखी बसलेली ही डोकी अचानक खिदळायला का लागली हा प्रश्न मला पडला. आपापसात काय खाणाखुणा झाल्या, काय नेत्रपल्लवी (बाप रे, जिभेला झिणझिण्या आल्या हा शब्द म्हणून बघताना) झाली (असावी) काय माहित, पण अचानक सगळे खिदळायला लागले.

(मी मनात) "अहा.. बॉसा, अप्रायजल आहे म्हणून तुझ्या या तुच्छ इनोदाला हे सगळे मारून मुटकून हसतायत" (मी माझीच समजूत घालण्याचा प्रयत्न केला)

(मी जनात) "ह्यॅ ह्यॅ ह्यॅ.. म्हणून काय चॉकलेट आणि चीज मोठ्यांनी खाऊ नयेत असं थोडंच आहे !!"

"माझ्या भाच्याला पण सेम असंच चीज आणि चॉकलेट प्रचंड आवडतं." एक अप्रायजलेच्छुक कलिग खिदळला.

(मी मनात) "बाहेर भेट रे, लाथ घालतो तुझ्या.. अरे आणि आता कितीही गोंडा घोळलास तरी तुझं रेटिंग बदलणार नाही तो रेडा. कळत कसं नाही तुला? माठ आहेस का?"

(मी जनात) "ह्यॅ ह्यॅ"

बॉसाच्या लेकाला चीज आणि चॉकलेट आवडतंय म्हंटल्यावर अप्रायजलला आसुसलेल्या त्या तमाम दुर्दैवी जीवांची आपल्या भाचरांना, पुतण्यांना, लेकरांना, शेजारपाजारच्या लिंबूटिंबू गँगलाही ते कसं आवडतं, सगळ्याच लहान मुलांना ते कसं आवडतं (थोडक्यात मलाही ते कसं आवडतं आणि तस्मात माझ्या आवडी निवडी कशा लहान मुलांसारख्याच आहेत) वगैरे वगैरे दाखवण्याची अहमहमिका सुरु झाली. माझं आपलं जनात 'ह्यॅ ह्यॅ' आणि मनात '#$%^' चालूच होतं. पण काही काळापुरतं इनोद आणि त्या माठांच्या अप्रायजलच्या अगतिकतेला बाजूला सारून मी विचार (अर्थात मनातच. जनात विचार केला तर त्याला संवाद असे म्हणतात.) करायला लागलो. "अरेच्चा, खरंच माझ्या खाण्याच्या आवडीनिवडी लहान मुलांसारख्या आहेत का?" चीज, चॉकलेट, आईस्क्रीम, पिझ्झा, कोल्ड्रिंक्स असा चहूबाजूंनी (नावडत्या) उत्तरांचा भडीमार व्हायला लागला. मी मनात मजबूरमधल्या अमिताभसारखा डोक्यावर, कानावर हात दाबून धरून, कुठल्याही पिक्चरमधल्या राखी सारखा "नSSSही" असं जोरात ओरडलो. असंच मला जनातही करावंस वाटत होतं परंतु त्यांच्या त्या तुच्छ टोमण्यांना घाबरून मी ओरडतोय असं त्यांना वाटलं असतं म्हणून जनात मात्र ह्यॅ ह्यॅ च (आणि सोबतीला खा खा) करत राहिलो. पण मनात विचार चालूच..

"अरेच्चा, खरंच माझ्या खाण्याच्या आवडीनिवडी लहान मुलांसारख्या आहेत का??"

**

"कुठल्या पिक्चरला जायचं रहस्यमय, प्रेमकथा की मारधाडपट?" बाप रे पुन्हा झिणझिण्या आल्या जिभेला. (म्हणजे मगाशी नेत्रपल्लवी मधला 'वी' म्हणून झाल्यावर गेल्या होत्या त्या. पण आत्ता एकदम मारधाडपट वगैरे म्हणताना पुन्हा आल्या.)
थोडक्यात थ्रिलर/सस्पेन्स, लव्हस्टोरी की अ‍ॅक्शन कुठला पिक्चर बघायचा यावर आम्हा भावंडांची मसलत चालू होती दिवाळीच्या सुट्टीत. (या आणि आधीच्या ही पोस्टीत लिहिताना (अनुच्या क्रमानी) हिंदीचा आणि इंग्रजीचा अनुवाद करण्याच्या नादात आत्ताच्या मराठी शीणचा पण अ‍ॅक्शन म्हणजे मारधाडपट वगैरे अनुवाद करायला लागलो आणि झिणझिण्यांना आमंत्रण दिलं. असो.)

"आधे इधर जाओ आधे उधर जाओ" च्या थाटात निम्म्यांनी सस्पेन्स, निम्म्यांनी लव्हस्टोरीच्या मताच्या कळा दाबल्या (आठवा इलेक्ट्रॉनिक मतदान. अ‍ॅक्च्यूअली मी पारड्यात मत टाकलं असं म्हणणार होतो पण प्रसंग अधिक जिवंत आणि खराखुरा वाटावा (वाटावा म्हणजे काय आहेच) म्हणून 'मताच्या कळा' असे संबोधले आहे.)

"और आधे मेरे पीछे आओ" च्या असरानी ष्टायलीत मी खरोखर एकटाच होतो.


"तुला फायटिंग बघायचीये?" सगळ्यांनी एकच गलका केला.

(वि सु : हा भावंडांबरोबरचा शीण असल्याने आणि मी (त्यांच्यात मोठा असल्याने) त्यांना घाबरत नसल्याने या शीणमधली मनात वाटणारी वाक्यंही प्रत्यक्षात जनातली आहेत. गैरसोयीबद्दल दिलगीर (मनात : खरं तर दिलगिरीची गरज नाही.. पण असूदे.))

"हो.. का? काय प्रॉब्लेम आहे त्यात?"

"ई, तुला फायटिंग बघायचीये?" एक आक्काबाई

"होय.. का? काय प्रॉब्लेम आहे त्यात?" पहिल्यांदा ऐकू आलं नसेल बिचारीला !!

"अरे पण ते ढिशुम ढिशुम तर लहान मुलांना आवडतं. आपल्यासाठी लव्ह स्टोरीज आणि थ्रिलर्स असतात" एक बंधुराज

रामराया, तुला लक्ष्मण, भरतासारखे भाऊ होते. आणि आमचे हे हाल? पहातोयस ना? (हे एकमेव वाक्य मी मनात उद्गारलो. आणि तेही घाबरून नाही तर त्यांना लक्ष्मण, भरत म्हणावं लागू नये म्हणून.)

"कोणी सांगितलं?"

"कोणी कशाला सांगायला हवंय? माहित्ये सगळ्यांना" अपूर्व एकजूट उत्तरली.

"अरे त्या अ‍ॅक्शन (मला अ‍ॅक्शनला मारामारी, ढिशुम ढिशुम, फायटिंग वगैरे म्हटलेलं अजिबात आवडत नाही हे दर्शवण्याचा एक असफल प्रयत्न मी केला कारण तसं म्हणणं म्हणजे अ‍ॅक्शन चित्रपटाचा अपमान आहे) मध्येही एक क्लास असतो, दर्जा असतो."

"त्यात कसला आलाय दर्जा!! सगळा नुसता गोळीबार आणि रक्तपात"

असाच काय काय गोळीबार त्यानंतर बराच वेळ होत राहिला आणि त्याची परिणती (माझ्या) दुर्दैवाने आम्ही एक गुलाबी आणि एक भुताचा चित्रपट बघण्यात झाली. दोन्ही चित्रपट बघताना मी राहून राहून हाच विचार करत होतो की

"अरेच्चा, खरंच माझ्या चित्रपटांच्या आवडीनिवडी लहान मुलांसारख्या आहेत का?"

**

हे असलं काही आठवायला लागलं की मग बायको/आई "अरे आता एका पोराचा बाप झाला आहेस. मग तसा वागत जा जरा" असं म्हणते त्या म्हणण्याचा खराखुरा अर्थ कळतो. तिसर्‍या भागात माझ्या खर्‍या (तिशी+) वयावर लिहायचा विचार होता. पण एकूण अनुभव पाहता त्यावर काय लिहिणार हा प्रश्नच आहे. म्हणून तूर्तास तरी नको. नंतर बघू कधीतरी !!