Friday, November 17, 2017

स्मायली

"आई, आज हिंदीचा पेपर मिळाला."

"फक्त हिंदीचा? आणि बाकीचे? बाकीचे कधी मिळणार?" लेक रिसर्च पेपर प्रेझेंट करून आल्याच्या उत्साहागत आईने पृच्छा केली.

"ते माहीत नाही." तोडीस तोड निरुत्साहात उत्तर आलं.

"बरं ठीके. बघू हिंदीचा. किती मिळाले?" 'रिसर्च पेपर' मोड ऑनच होता.

"एटीन करेक्ट, वन रॉंग आणि एक स्मायली. !!!!"

"एक काय?" आता बाबाचंही कुतूहल चाळवलं होतं

"ए टी न क रे क्ट, व न रॉं ग आ णि ए क स्मा य ली. !!!!" पुनर्मतमोजणीचा निकाल तोंडावर मारण्यात आला.

"स्मायली??? म्हणजे? कुठे दिला? पेपरात? आणि का ते??"

"ते मला काय माहीत. तूच बघ आणि सांग मला" एवढा निरुत्साह कुठून येत असावा??

मातोश्रींनी घाईघाईने पेपर हातात घेऊन उलट सुलट मागे पुढे करत चाळायला सुरुवात केली आणि त्यांच्या आश्चर्याला पारावार उरला नाही. एका प्रश्नाला काहीच मार्क दिले नव्हते परंतु मुलांच्या तोंडून देवाने वदावे तद्वत 'स्मायली' मात्र खरोखरीच विराजमान जाहला होता.

दोनेक मिनिटं सगळं वाचून झाल्यावर मातोश्रींना हसणं आवरेनासं झालं. मातोश्रींचा अवतार पाहता एव्हाना तीर्थरूपांनीही रिंगणात उडी घेतली होती.

"अग काय झालं तरी काय? काय पराक्रम केलेत?"

"थांब जरा" असं म्हणत मातोश्री वाचून दाखवायला लागल्या.

"एक जंगल मी एक खरगोश और एक कछुआ रहते थे. दोनो बहोत अच्छे दोस्त थे." साध्या ससा कासवाच्या बोधकथेवरच्या प्रश्नोत्तरांमध्ये शाळेच्या म्याडमला स्मायली द्यावासा का वाटला असावा हे एक कोडंच होतं.

एव्हाना मातोश्री कथा संपवून प्रश्नोत्तरांवर आल्या होत्या.

"इस कथासे आपको क्या बोध मिलता है? " ... स्मायली वालं काय तात्पर्य असावं बरं??

"इस कथासे मुझे ये बोध मिलता है के प्रतियोगिता में सोना नही चाहिये"


आई-बापाच्या धो धो हसण्याच्या शर्यतीत "आई सांग ना. का दिला स्मायली?" हा प्रश्न साफ विरघळून गेला. !

Tuesday, November 14, 2017

ठसका !

शी आई. किती उचकी लागली आहे बघ ना.

शी काय त्यात? पाणी पी थोडं. लगेच थांबेल मग उचकी.

आई, ते उचकीचं तू काय सांगितलं होतंस? मला कोणाची तरी आठवण येत असली की उचकी येते ना?

हाहाहाहा. नाही रे राजा. कोणीतरी तुझी आठवण काढत असेल तर मग तुला उचकी लागते.

अग आई, पण कळणार कसं कोण आठवण काढतंय, कोणामुळे उचकी लागली आहे ते?

तसं कळत नाही राजा. पण आपण एक गंमत करूया. आपण तुझे मित्र, भावंडं असं एकेक करत सगळ्यांची नावं घेत जाऊया. ज्याचं नाव घेतल्यावर तुझी उचकी थांबेल ती व्यक्ती तुझी आठवण काढत होती असं समजायचं. चालेल?

बापरे. एवढी नावं घेत बसू मी?

मग काय? त्यात काय झालं? नावं घेता घेता उचकी थांबेल की तुझी.

नाही हा. मुळीच नाही. मी नाही एवढ्या सगळ्यांची नावं घेत बसणार. मी फक्त एकाच फ्रेंडचं नाव घेणार आणि पुढे फक्त 'एट सेट्रा' म्हणणार !!!!

मातोश्रींना लागलेला ठसका अजूनही थांबलेला नाहीये !!!!

#आदि_व_इत्यादी

Saturday, November 11, 2017

शिका !

आज ण-कर्त्याचा वार असूनही आम्हाला भल्या पहाटे ८:३० ला उठायला लागलं होतं. पहिल्या टर्मचे पेपर्स, ओपन हाऊस वगैरे वगैरे असा भरगच्च कार्यक्रम होता चिरंजीवांच्या शाळेत. थाउजंड अवर्स उर्फ १०:०० ला पोचायचं होतं. शाळेच्या आणि एकंदरीतच भारतवर्षाच्या शैक्षणिक भवितव्याच्या नावाने कडाकडा बोटं मोडत आम्ही उठून तयार झालो. चिरंजीवही अमाप निरुत्साहात दिसत होते. पण त्याचं खरं कारण लवकर उठणं आणि शनिवार असूनही शाळेत जावं लागणं हे नसून काहीतरी वेगळंच होतं.

"बाबा, मी तुला आत्ताच सांगतोय. मी प्रणवशी अज्जिब्बात बोलणार नाहीये !!"

"प्रणवशी? अरे तो तर तुझा बेस्ट फ्रेन्डे ना? तुझ्या शेजारी बसायचं असतं म्हणून भांडतो तोच ना?"

"हो तोच. काल आम्ही शेजारी शेजारीच बसलो होतो"

थोडक्यात काल काहीतरी वाजलं असावं.

"मग तरी त्याच्याशी बोलणार नाहीस? भांडलात की काय?"

"नाही. काल त्याने माझं इरेजर घेतलं.......... आणि मग मी ते परत घेतलं "

"मग झालं की काम. भांडलात कशाला?"

"नाही अरे. मी माझंच इरेजर त्याच्याकडून परत घेतलं म्हणून तो आता माझ्याशी बोलत नाहीये. कट्टी घेतलीये. म्हणून मग मी पण त्याच्याशी कट्टी घेतली. आणि आता अर्जुन पण त्याच्याशी बोलत नाहीये."

"का? प्रणवने  अर्जुनचं पण धनुष्यबाण बीण घेतलं का? " विनोदाचा क्षीण प्रयत्न.

"काSSय? नाही अरे. मी बोलत नाही म्हणून मग अर्जुन पण बोलत नाहीये प्रणवशी" क्षणभर मी आमच्या कार्ट्याची लोकप्रियता विसरूनच गेलो होतो.

अरे असं करायचं नाही, भांडता काय लहान मुलांसारखे, सगळ्यांशी छान बोलायचं, खेळायचं अशा टायपातलं टिपिकल "पालकी" प्रवचन त्याला देण्याचा मी केलेला प्रयत्न त्याने तेवढ्याच निरुत्साहीपणे हाणून पाडला.

शार्प थाउजंड थर्टी अवर्सला आम्ही शाळेत पोचलो. वर्गात एन्ट्री करत असतानाच चिरंजीव हळूच एका मित्राला हाय करताना दिसले. थोडं पुढे पुढे गेल्यावर मी त्याला विचारलं,

"कोण होता रे?"

चिरंजीवांनी माझ्या प्रश्नाकडे साफ दुर्लक्ष केलं. मी पुन्हा एकदा विचारलं.

शेवटी अगदीच नाईलाज झाल्याने सगळी रहस्य ओकून टाकायला लागली असावीत असे भाव चेहऱ्यावर आणत चिरंजीव उत्तरले.

"प्रणव"

"अरे पण बोलत नव्हतात ना तुम्ही?" मी मुद्दाम जरा डिवचत विचारलं.

"अरे हो रे बाबा." अनावश्यक स्पष्टीकरण द्यावं लागतानाचा त्रासिकपणा स्वरात ओतप्रोत भरलेला होता.

"पण तो आता कट्टी विसरलाय.......... आणि म्हणून मी ही विसरलोय. आता बोलतोय आम्ही. बट्टी झालोय."

दाटून आलेलं आश्चर्य अतीव प्रयत्नपूर्वक लपवत मी मनातल्या मनात फेबुवर मारलेले ब्लॉक्स मोजायला लागलो.

शिका फेस'ब्युकी'यांनो शिका !!!

Sunday, September 17, 2017

स्नूज...

वेळ : निद्रादेवीची आराधना करण्याची

आई मोबाईलवर काहीतरी काम करते आहे. तितक्यात चिरंजीवांची कर्कश्श हाक.

आSSSSSSई

आई : अरे काय झालं?

चिरंजीव : आई, आता झोपायची वेळ झाली ना?

आई : हो. मग?

चिरंजीव : मग आत्ता मोबाईल कशाला? ठेव तो मोबाईल.

आई : ओ आजोबा.. अलार्म लावत होते. 

आईचं स्वगत उर्फ लाऊड थिंकिंग (ज्याचा आईला लवकरच पश्चाताप होणार आहे) : चला. झाले लावून अलार्म. ५.... ५:१५.... ५:३०. (स्नूज.... स्नूज.... स्नूज....)

चिरंजीव : आई

आई : आता काय राजा?

चिरंजीव : आई, तू तीन अलार्म का लावलेस? इतक्या वेळा का उठतेस? एकदाच उठायचं ना.

#आदि_आणि_इत्यादी

Wednesday, September 6, 2017

हॅ.. त्यात काय?

काल लेकाच्या शाळेत यावर्षीची पहिली PTM (Parents-Teacher Meet) उर्फ ओपन हाऊस झालं. म्हणजे आपल्या वेळच्या "बाईंनी भेटायला बोलावलंय" वाल्या चिठ्ठीचं थोडं व्यापक आणि सॉफिस्टिकेटेड स्वरूप. व्यापक यासाठी की सगळ्यांनाच बोलावतात आणि सॉफिस्टिकेटेड यासाठी की फारच प्रेमाने वागवतात. असो.

आम्ही लेकाच्या वर्गात जाऊन स्थानापन्न झालो. आमच्या आधी २-३ पालक-मुलांच्या जोड्या होत्या. दहा-पंधरा मिनिटांत आमचा नंबर आला. आम्ही बाईंच्या सॉरी टीचरच्या समोर जाऊन पोचलो आणि खुर्ची सरकावून बसणार एवढ्यातच टीचरने "अरे आदितेय. वॉव. कम कम. हाऊ आर यु बेटा?" असं तोंड भरून स्वागत केलं. घरी "आता निदान पाच मिनिटं गप्प बसायला काय घेशील रे बाबा?" चा जप करायला लावणाऱ्या चिरंजीवांनी त्यांच्या (घरातल्या) स्वभावाच्या अगदी विरुद्ध वागत शाळेतल्या रुपाला प्राधान्य देत एवढ्या मोठ्या स्वागताला अजिबात दाद न देता, न बोलता फक्त किंचितसं हसून प्रत्युत्तर दिलं. बाईंनाही ते अपेक्षितच असावं म्हणा.

अभ्यास, डबा खाणं, परीक्षा वगैरे नॉर्मल विषयांवर बोलणं झाल्यानंतर आम्ही टीचरना "लेकाबद्दल काही तक्रार वगैरे नाही ना?" अशा अर्थाचं काहीतरी विचारलं.

आणि एकदम टीचर बोलायला लागल्या. "तुम्हाला एक गंमत सांगते. आदितेय, प्रणव आणि अर्जुन हे तिघे एकदम बेस्ट फ्रेंड्स आहेत. कायम एकत्र असतात. खाणं, खेळणं सगळं सगळं एकत्र करतात. पण.." एक छोटा पॉज... "पण भांडतातही खूप. रोजच्या रोज भांडतात." 

आमचा लेक भांडतो हा आश्चर्याचा मोठा तोफगोळा होता आमच्यासाठी. म्हणजे भांडणं वाईट आहे वगैरेसारखे निष्पाप, निरागस विचार आमचे अजिबात नाहीत. मुलांनी तर भांडलंचं पाहिजे. आम्हीही भांडतो... एकमेकांशी... पण तरीही आमच्या लेकासारखा मुलगा जो उंबरठ्याबाहेर ब्र काढत नाही तो भांडतो हा नाही म्हंटलं तरी एक (पार्शियल सुखद) धक्काच होता आमच्यासाठी.

"आदितेय भांडतो? कशावरून भांडतो...?"

"नो नो." हाहाहाहा.. "आदितेय भांडणार? नो वे." बाईंनी धक्क्यातली हवा शिताफीने काढून घेतली होती. "अहो काय आहे माहित्ये का? प्रणव आणि अर्जुन या दोघांनाही आदितेयच्या शेजारी बसायचं असतं रोज. त्यावरून रोज भांडण. मग मी त्यांना सांगितलं की रोज एकेकाने नंबर लावून बसा आदितेयच्या शेजारी" 

हा सामान्य इसम वर्गात आहे की नाही यासारखे किरकोळ प्रश्न शिक्षकच काय तर इतर मुलांनाही न पडू  देणाऱ्या आणि त्यांच्या खिजगणतीतही नसणाऱ्या बापाच्या (आणि बहुतेक आईच्याही) लेकाच्या शेजारी कोणी बसायचं यावरून इतर मुलांमध्ये वाद होतात आणि ते वाद सोडवायला शिक्षिकांना मध्ये पडावं लागतं हा मगाशी बसलेल्या भांडणवाल्या धक्क्यापेक्षाही हजारो रिश्टरने तीव्र असा धक्का होता.

"तर मग होतं काय की" स्टोरी अभी बाकी ही मेरे दोस्त..."ज्याचा आदितेयच्या बाजूला बसायचा नंबर असतो तो दिवसभर एकदम खुश असतो. पण दुसऱ्याला मात्र मागच्या बेंचवर बसायला लागतं. तर हा जो मागच्या बेंचवर बसलेला असतो तो पुढच्या बेंचवर बसलेल्याशी दिवसभर भांडत राहतो. मी त्यांना सांगितलंही की तुम्ही अजून एक मित्र शोधा. चार जणांचा ग्रुप करा आणि चौघे जण मिळून एकत्र मजा करा. पण हे ऐकायलाच तयार नाहीत"

तर असंच अजून थोडा वेळ कौतुक समारंभ ऐकत, निघताना टीचरने दिलेल्या "आदितेय, बेटा खात जा रे थोडा. किती बारीक झालायस" वाल्या आग्रही सूचनेला हसून मान देत तरंगत तरंगत आम्ही वर्गाबाहेर पडलो.

वर्गात टीचरचा कौतुक समारंभ संपल्यावर बाहेर मातोश्रींचा कौ.स. सुरु झाला.

"आदितेय? एवढे बेस्ट फ्रेंड्स? मजा आहे. कधी सांगितलं पण नाहीस आम्हाला घरी."

मातोश्रींच्या एवढ्या कौतुकाच्या 10X उत्साहाला चिरंजीवांनी तितक्याच नीरसपणे उत्तर दिलं..

"हॅ.. त्यात काय? त्यात काय सांगायचं? सिनियरला असताना धनुष आणि कुंजन पण याच कारणावरून भांडायचे की !!!!"

Friday, July 14, 2017

'भारी' (पडलेला) पॉटर !!

"बाबाबाबाबाबामी आज हॅरी पॉटरचे आठही पार्टस संपवले. तिसऱ्यांदा !!! त्यातला फर्स्ट आणि सेकंड तर मी फोर टाईम्स पाहिलेत आधीच आणि बाकी सगळे टू टाईम्स. काय धम्माल येते मायत्येहॅरी पॉटर हिरो आहे एकदम आणि हॉगवर्टस तर बेस्टच एकदम

या सगळ्या गदारोळाच्या दरम्यान मी म्हंटलेलं "हो काअरे वा" हे त्याच त्या हॉगवर्टस की हॉगवर्डसच्या कुठल्याशा तळघरात लुप्त झाल्यागत गायब होऊन गेलं.

घरात पाऊल टाकल्या टाकल्या एवढं 'पॉटरीस्वागत झाल्याने आज स्टेशनवर आपण चुकून 'पावणे दहाव्याप्लॅटफॉर्मवर उतरलो की काय असा मला भास झाला. 

"बाबाबाबाबाबातुला हॉगवर्टसची चार हाऊसेस महित्येत??"लेकाच्या मानगुटी बसलेली रोलिंगबाई लवकर उतरायची चिन्हं दिसेनात. 

"बाबाबाबासांग ना पटकन" एकदा हाक मारून आपल्या जन्मदात्यास ऐकू येत नाही हा अढळ विश्वास त्याने कुठून मिळवला असेल याबद्दल किंचितही शंका न घेता मी कुरबुरलो "हे बघ बेटा. तुला माहित्ये मला हॅरी पॉटरचा फक्त फर्स्ट पार्ट आवडतो पण बाक..."

"म्हणजे सॉसरर्स स्टोन. आणि बुकचं नाव फिलॉसॉफर्स स्टोन" इन्स्टंट करेक्शन !!

"मी बोलू?"

"......." साफ दुर्लक्ष.

"मला फक्त पहिला पार्ट आवडतो आणि तो ही मी फक्त दोनदाच बघितलाय. तुझ्यासारखा चारचारदा नाही."

"पण फर्स्ट पार्टमध्ये कितीतरी वेळा हाऊसेसची नावं दाखवली आहेत"

"हो रे. काहीतरी चार हाऊसेस आहेत आणि मला त्यांची नावं माहित पण आहेत फक्त आत्ता आठवत नाहीत" हापिसात पण कधी इतकं मुत्सद्दीपणे खेळल्याचं मला स्मरत नाही.

तेवढ्यातच ग्रीफेन्डोर का कायसासा एक ओळखीचा शब्द सोडला तर इतर सात आठ इंग्रजी शब्दांचा एक समुच्चय कोपऱ्यातून निमूट चाललेल्या बाईकवाल्याला ज्याप्रमाणे फोरव्हीलरवाले कट मारून जातात तद्वत माझ्या कानाला कट मारून गेले.

"बाबाबाबातुला हॅरी पॉटरचं खरं नाव माहित्ये?" बापाला काहीतरी माहीत नाहीये आणि त्यात आपण चक्क पीयचडी करून ऱ्हायलोय या उत्साही कल्पनेनेच पोरगं नखशिखांत चेकाळलं.

पण मी पण हॅरी पॉटरचं खरं नाव सांगून (जे आत्ता मला अजिबातच आठवत नाहीये) त्याच्या यॉर्करवर चौकार खेचला.

"बाबा आणि हरमायनी ग्रँजरचं?

तिचं नाव कोण विसरेलअसं मनातल्या मनात म्हणत "एमा वॉटसन" असं एकेक शब्दावर जोर देत मी खणखणीत आवाजात उतरलो.

व्हिजिबली हिरमुसलेल्या चिमुकल्या कपिलने अखेरचं अस्त्र काढलं. "आणि रॉन व्हिजलीचं?"

"कोण रॉन व्हिजली?" असं प्रतिक्षिप्त क्रिया म्हणून आलेलं उत्तर महत्प्रयासाने गिळून टाकून मी प्रश्न ऐकलाच नाही असं दाखवत इकडे तिकडे बघायला लागलो.

मला उत्तर आठवायला घसघशीत सव्वा दोन सेकंदांचा वेळ देत आमच्या बिग बी ने स्वतःच जवाब कॉम्प्युटरजींकडे लॉक करून टाकलं.

"बाबाबाबातुला हॅरी पॉटरचा बड्डे कधीये माहित्ये का?"

मी टी-ट्वेन्टी समजत होतो ती प्रत्यक्षात टेस्ट होती तर. पण आता मी पुरेसा खचलो असल्याने सरळ पांढरं निशाण फडकवून टाकलं.

"१९९७" श्री रोलिंग.

त्यानंतर त्या पॉटऱ्याच्या इतर दोन मित्र मैत्रिणींचेही वाढदिवस सांगून झाले. (जे आत्ता मला अजिबातच.....)

इतक्या वेळ हा राक्षसी हल्ला कौतुकाने पाहणारी माय माऊली आपली आणि लेकाची आवड इतकी जुळत असल्याच्या अतीव आनंदात अनवधानाने पृच्छकर्ती जाहली.

"आणि सोन्यामाझा बड्डे कधी असतो रे?"

आणि अचानक कोहली गडबडलाधडपडला पण तेवढ्याच शिताफीने स्वतःला सावरत उत्तरला "बहुतेक नाईनटीन फॉट्टी सेवन की कायतरी".

Sunday, February 12, 2017

स्पीन

दर महिन्याला बदलणाऱ्या 'टेम्परवारी' खुळांमध्ये आमचे येथे (चि. कृपेकरून) सध्या टेबलटेनिसच्या खुळाचा नंबर लागलेला आहे. दोन साध्या रॅकेट्स (बॅट्स नाही. बॅट म्हंटलं की फाऊल) आणि बॉल घेऊन आमचा गेम सुरु होतो. या समग्र वर्णनाचा उद्देश इतकाच की आमच्या टेबल टेनिस गेममध्ये (सुदैवाने) टेबलला यत्किंचितही स्थान नाही हे जनतेच्या लक्षात आणून देणे. असो.

तर काल असाच गेम सुरु होता. बराच वेळ नीरस टकटक करून झाल्यावर अस्मादिकांनी बॉल किंचित स्पिन करून मारला. त्यामुळे युवराजांना अर्थातच तो मारता आला नाही आणि ते किंचितसे धडपडले.

समोरचा धडपडल्यावर त्याला मदत करायला जाण्याआधी जोरदार हसण्याची उबळ येण्याची प्रवृत्ती -- समोर धडपडणारा आपलाच लेक असला तरी -- काही केल्या शमू शकत नाही. निव्वळ त्या प्रवृत्तीला जागून केवळ आणि केवळ एक प्रतिक्षिप्त क्रिया म्हणूनच अस्मादिक हसले हे त्रिकालाबाधित सत्य काही केल्या युवराजांच्या पचनी पडलं नाही आणि बाणेदारपणे ते उत्तरते झाले.

"अरे ए बाबा, तुझं खेळाकडे लक्ष आहे का? तुला टीटी (टेबलटेनिस म्हंटलं की दुसरा फाऊल) खेळता तरी येतं का? तू बॉल मारतोयस कुठे आणि तो फिरून जातोय कुठे ते तरी बघ !!!!"

बाबा कॉट बाय स्पीन अँड बोल्ड बाय युवराज (इन टीटी)

समाधान

समाज माध्यमं आणि एकूणच समाजात सध्या अहमहमिकेने चर्चिला जाणारा ज्वलंत मुद्दा म्हणजे राम मंदिर. हिरीरीने मांडल्या जाणाऱ्या मतमतांतराच्या गलबल्...