हॅ.. त्यात काय?

काल लेकाच्या शाळेत यावर्षीची पहिली PTM (Parents-Teacher Meet) उर्फ ओपन हाऊस झालं. म्हणजे आपल्या वेळच्या "बाईंनी भेटायला बोलावलंय" वाल्या चिठ्ठीचं थोडं व्यापक आणि सॉफिस्टिकेटेड स्वरूप. व्यापक यासाठी की सगळ्यांनाच बोलावतात आणि सॉफिस्टिकेटेड यासाठी की फारच प्रेमाने वागवतात. असो.

आम्ही लेकाच्या वर्गात जाऊन स्थानापन्न झालो. आमच्या आधी २-३ पालक-मुलांच्या जोड्या होत्या. दहा-पंधरा मिनिटांत आमचा नंबर आला. आम्ही बाईंच्या सॉरी टीचरच्या समोर जाऊन पोचलो आणि खुर्ची सरकावून बसणार एवढ्यातच टीचरने "अरे आदितेय. वॉव. कम कम. हाऊ आर यु बेटा?" असं तोंड भरून स्वागत केलं. घरी "आता निदान पाच मिनिटं गप्प बसायला काय घेशील रे बाबा?" चा जप करायला लावणाऱ्या चिरंजीवांनी त्यांच्या (घरातल्या) स्वभावाच्या अगदी विरुद्ध वागत शाळेतल्या रुपाला प्राधान्य देत एवढ्या मोठ्या स्वागताला अजिबात दाद न देता, न बोलता फक्त किंचितसं हसून प्रत्युत्तर दिलं. बाईंनाही ते अपेक्षितच असावं म्हणा.

अभ्यास, डबा खाणं, परीक्षा वगैरे नॉर्मल विषयांवर बोलणं झाल्यानंतर आम्ही टीचरना "लेकाबद्दल काही तक्रार वगैरे नाही ना?" अशा अर्थाचं काहीतरी विचारलं.

आणि एकदम टीचर बोलायला लागल्या. "तुम्हाला एक गंमत सांगते. आदितेय, प्रणव आणि अर्जुन हे तिघे एकदम बेस्ट फ्रेंड्स आहेत. कायम एकत्र असतात. खाणं, खेळणं सगळं सगळं एकत्र करतात. पण.." एक छोटा पॉज... "पण भांडतातही खूप. रोजच्या रोज भांडतात." 

आमचा लेक भांडतो हा आश्चर्याचा मोठा तोफगोळा होता आमच्यासाठी. म्हणजे भांडणं वाईट आहे वगैरेसारखे निष्पाप, निरागस विचार आमचे अजिबात नाहीत. मुलांनी तर भांडलंचं पाहिजे. आम्हीही भांडतो... एकमेकांशी... पण तरीही आमच्या लेकासारखा मुलगा जो उंबरठ्याबाहेर ब्र काढत नाही तो भांडतो हा नाही म्हंटलं तरी एक (पार्शियल सुखद) धक्काच होता आमच्यासाठी.

"आदितेय भांडतो? कशावरून भांडतो...?"

"नो नो." हाहाहाहा.. "आदितेय भांडणार? नो वे." बाईंनी धक्क्यातली हवा शिताफीने काढून घेतली होती. "अहो काय आहे माहित्ये का? प्रणव आणि अर्जुन या दोघांनाही आदितेयच्या शेजारी बसायचं असतं रोज. त्यावरून रोज भांडण. मग मी त्यांना सांगितलं की रोज एकेकाने नंबर लावून बसा आदितेयच्या शेजारी" 

हा सामान्य इसम वर्गात आहे की नाही यासारखे किरकोळ प्रश्न शिक्षकच काय तर इतर मुलांनाही न पडू  देणाऱ्या आणि त्यांच्या खिजगणतीतही नसणाऱ्या बापाच्या (आणि बहुतेक आईच्याही) लेकाच्या शेजारी कोणी बसायचं यावरून इतर मुलांमध्ये वाद होतात आणि ते वाद सोडवायला शिक्षिकांना मध्ये पडावं लागतं हा मगाशी बसलेल्या भांडणवाल्या धक्क्यापेक्षाही हजारो रिश्टरने तीव्र असा धक्का होता.

"तर मग होतं काय की" स्टोरी अभी बाकी ही मेरे दोस्त..."ज्याचा आदितेयच्या बाजूला बसायचा नंबर असतो तो दिवसभर एकदम खुश असतो. पण दुसऱ्याला मात्र मागच्या बेंचवर बसायला लागतं. तर हा जो मागच्या बेंचवर बसलेला असतो तो पुढच्या बेंचवर बसलेल्याशी दिवसभर भांडत राहतो. मी त्यांना सांगितलंही की तुम्ही अजून एक मित्र शोधा. चार जणांचा ग्रुप करा आणि चौघे जण मिळून एकत्र मजा करा. पण हे ऐकायलाच तयार नाहीत"

तर असंच अजून थोडा वेळ कौतुक समारंभ ऐकत, निघताना टीचरने दिलेल्या "आदितेय, बेटा खात जा रे थोडा. किती बारीक झालायस" वाल्या आग्रही सूचनेला हसून मान देत तरंगत तरंगत आम्ही वर्गाबाहेर पडलो.

वर्गात टीचरचा कौतुक समारंभ संपल्यावर बाहेर मातोश्रींचा कौ.स. सुरु झाला.

"आदितेय? एवढे बेस्ट फ्रेंड्स? मजा आहे. कधी सांगितलं पण नाहीस आम्हाला घरी."

मातोश्रींच्या एवढ्या कौतुकाच्या 10X उत्साहाला चिरंजीवांनी तितक्याच नीरसपणे उत्तर दिलं..

"हॅ.. त्यात काय? त्यात काय सांगायचं? सिनियरला असताना धनुष आणि कुंजन पण याच कारणावरून भांडायचे की !!!!"