पापी 'पेट' : भाग-२

युवराज : बाबा, ते बघ 'पेट क्लिनिक'

बाबा : हम्म

यु : बाबा, पेट क्लिनिक म्हणजे काय?

बा : अरे मला वाटलं तुला माहित्ये अर्थ.

यु : हो रे मला माहिती आहेच. पण तरी तू सांग.

बा : अरे पेट्सना बरं नसलं की पेट क्लिनिक मध्ये नेतात. तिकडे डॉक्टर त्यांना चेक करतात, औषधं देतात.

यु : म्हणजे 'वेट' ना?

बा : काय?

यु : अरे ते अ‍ॅनिमल्सचे डॉक्टर'. त्यांना वेट म्हणतात ना?

बा (लेकाच्या शब्दसंग्रहावर खुश होऊन) : अरे वा. तुला माहिती आहे वेट हा शब्द? कसा काय? शाळेत शिकवला का?

यु : हो. मी तुला आधीच म्हंटलं ना की मला माहिती आहेच.

बा : अरे वा. व्हेरी गुड.

यु : बाबा, पण ते वेट कसे बनतात? कसे बनतात ते अ‍ॅनिमल डॉक्टर'?

बा (लेक्चरच्या आयत्याच मिळालेल्या संधीचा पुरेपूर वापर करून घेत ): अरे ते खूप अभ्यास करतात. भरपूर मार्क्स मिळवतात. पेट्सना बरं कसं करायचं ते शिकतात. आणि वेट बनतात.

यु : पण ते बनतात कसे?

बा : काय?? कोण काय बनतात कसे??

यु : अरे ते अ‍ॅनिमल डॉक्टर' बनतात कसे?

बा : अरे.. सांगितलं ना. भरपूर अभ्यास करून.

आता युवराजांचा पेशन्स संपत आलेला असतो. असा कसा मंद बाबा मिळालाय आपल्याला असा भाव चेहऱ्यावर आणून एकेक शब्द हळू आणि स्पष्ट उच्चारत युवराज मंद बाबासाठी सोपी मांडणी करून सांगायला लागतात.

यु : नाही रे. तसं नाही. ते वेट. म्हणजे अ‍ॅनिमल्सचे डॉक्टर'... बरोबर?  म्हणजे अ‍ॅनिमल्स डॉक्टर'.  बरोबर?म्हणजे ते पण अ‍ॅनिमलच असतात ना?? म्हणजे अ‍ॅनिमल्सचे डॉक्टर अ‍ॅनिमलच असतात ना?? म्हणजेच वेट म्हणजे अ‍ॅनिमलच असतात ना?

बाबा गंडस्थळावर आपलं सॉरी कपाळावर हात मारून घेत चारी सॉरी दोन्ही पायांवर मटकन खाली बसतो !!

लचके-झटके

लचके-झटके : भाग-एक

चिरंजीव : आई... आई.... आईईईईईईईईईईईईईई

मातोश्री : अरे हो हो हो. काय झालं काय एवढं एकदम ओरडायला??

चि : आई

मा : पुढे बोलाल का राजे?

चि : आवाज ऐकलास का आई?

मा : कुठला आवाज?

चि : अग आई. केवढा मोठा आवाज झाला.

मा : हो का? मी नाही ऐकला बाळा. मी फोनवर बोलत होते.

चि : अग !! ऐकला कसा नाहीस? केवढा मोठ्ठा आवाज झाला !!

मा (आता किंचित वैतागून) : छे रे. कधी? कुठे झाला आवाज? नाहीतर मी नसता का ऐकला ? 

चि : अग आई. खरंच खूप मोठा आवाज झाला. इतका की मी तर एकदम *लचकलोच*

हसून हसून मातोश्रींची मान खरंच लचकते !!

===============================================

लचके-झटके : भाग-सव्वा

चिरंजीव : आई, पाणी दे ना मला प्लीज

मातोश्री : तुला सांगितलंय ना? पाणी हाताने घ्यायचं. आई देणार नाही सगळ्या गोष्टी हातात.

चि : अग पण मला ते फिल्टरमधलं गार पाणी नकोय. गरम पाणी हवंय. ते कसं हाताने घेऊ मी?

मा : तुला आणि चक्क गरम पाणी हवंय आज?? कसं काय बरं?

चि : अग आम्ही ना आज स्कूलबसमध्ये खूप आरडओरडा करत आलो. खूप मस्ती केली.

मा : अच्छा मग?

चि : अग त्यामुळे माझा घसा जरा *लचकलाय*

मा : काय???? घसा लचकला? म्हणजे?

चिरंजीव (गळ्यावरून हात फिरवत..) : अग इथे इथे आतमधून दुखतंय. 

मा : अच्छा अच्छा. ओरडून ओरडून घसा दुखतोय !!!!

हसून हसून मातोश्रींची गळा उर्फ घसा खरंच लचकतो उर्फ दुखायला लागतो !!

===============================================

लचके-झटके : भाग-दीड

बाबा आणि चिरंजीव स्कुल बसची वाट बघत उभे असतात. अचानक वेगाने येणारी एक कार आणि एक बाईक कचकचून ब्रेक मारून एकमेकांसमोर उभे राहतात. जरा वेळ 'ठेवणीतल्या चौकशा' करून झाल्यावर आपापल्या वाटेने निघून जातात.

चिरंजीव : बाबा, आत्ता बघितलंस काय झालं?

नुकतीच झालेली 'ओव्यांची अदलाबदल' चिरंजीवांनी ऐकली काय आणि आता ते नक्की काय आणि कशाकशाचे अर्थ विचारतील या नुसत्या कल्पनेनेच बाबाला घाम फुटतो.

बाबा : हो. ते दोघेही जोरात गाड्या चालवत होते ना त्यामुळे एकदम समोरासमोर आल्यावर जोरात ब्रेक दाबायला लागला. म्हणून कधीही एवढ्या जोरात गाडी चालवायची नाही.

बाबा नागरीक शिक्षणाच्या धड्यामागे लपण्याचा क्षीण प्रयत्न करतो.

चि : हो रे ते मला माहिती आहे. 

बा : मग?

चि : तो कुत्रा..

बा : (अजूनच भयानक टेन्शनमध्ये येत) काय?

चि : अरे त्या दोन गाड्यांनी एवढ्या जोरात ब्रेक मारला ना की त्या आवाजामुळे तो कुत्रा आहे ना तो एकदम जोरात *लचकला*

बाबा हसून हसून फुटतो आणि हसून हसून मातोश्रींची मान आणि घसा उर्फ गळा का आणि कसे लचकले असतील हे बाबाच्या क्षणार्धात लक्षात येतं !!

आजोबा

वीकांताच्या शिरस्त्याप्रमाणे आम्ही आमच्या नेहमीच्या पिझ्झा प्लेसमध्ये येऊन स्थानापन्न झालो. वेटरने ओळखीचं स्माईल देऊन स्वागत केलं. मी आणि सौभाग्यवती असे दोघेच दिसल्याने चिरंजीवांचीही चौकशी करून झाली. 

"हे नवीन काहीतरी दिसतंय.. ट्राय करून बघू" किंवा "हे टुडेज स्पेशल आहे हे मागवू" हे असलं काहीतरी आपल्या खाद्यधर्मात बसत नसल्याने असंख्य वेळा मागवून झालेला टेस्टेड अ‍ॅड व्हेरीफाईड टिपिकल लाडका पिझ्झा अस्मादिकांनी ऑर्डर केला आणि "आज काहीतरी वेगळं घेते.", "मला हा पास्ता कधीपासून ट्राय करायचा आहे. पण चांगला असेल ना?" असे एकेक टप्पे पार करत अखेरीस "जाउदे. नकोच ते" म्हणत सौभाग्यवतींनी अस्मादिकांच्या पिझ्झामधला अर्धा वाटा घेण्याचा उद्देश जाहीर करताच मी चपळाईने पिझ्झाची ऑर्डर गुणिले २ केली.

आजूबाजूच्या टेबल्सवर २-३ कपल्स होती, दोन मुली होत्या, कॉलेजचे ग्रुप्स होते. पाचेक मिनिटांत वेटर आला आणि आमच्या टेबलवर एक केकचा तुकडा ठेवून जायला लागला.

"अरे वा. केकच्या आकाराचा पिझ्झा"

"हाहाहा. नाही सर. केकच आहे. त्या समोरच्या टेबलतर्फे आहे सगळ्यांना" आम्हाला कर्णाकृती असलेल्या टेबलच्या दिशेने बोट करून वेटर उत्तरला.

केक चांगला चविष्ट होता. आम्ही दोघेही उठलो आणि ककृ टेबलजवळ जाऊन उभे राहिलो. सात जण होते. चार मुलं आणि ३ मुली. सगळे १५-१७ वयोगटातले चांगल्या घरातले वाटत होते. ग्रुपच्या मध्यभागी एक हसरी मुलगी बसली होती. डोक्यावर टियारा (मुकुट) आणि एका खांद्यावरून खाली कंबरेच्या दिशेने जाणारा मिस वर्ल्ड वाल्या मुली घालतात तसा रिबिनीचा पट्टा उर्फ सॅश होता. इन शॉर्ट शी वॉज द बड्डे गर्ल. आम्ही दोघांनी पुढे होऊन तिला वाढदिवसाच्या शुभेच्छा दिल्या आणि केकबद्दल आभार मानले. तिने हसून शुभेच्छांचा स्वीकार केला आणि म्हणाली "थँक्स. पण हा केक बर्थडेसाठी नाहीये."

"मग??"

छान हसून शेजारी बसलेल्या तिच्याच वयाच्या आणि उंचीच्या, शिडशिडीत अंगाच्या बोकडदाढीवाल्या मुलाकडे बोट दाखवून ती म्हणाली

"वुई आर इन रिलेशनशिप नाऊ. वुई कन्फर्मड इट"

आम्हाला चटकन कळलं नाही. आम्ही किंचित हसलो आणि परत आमच्या टेबलवर येऊन बसलो. रिलेशनशिप स्टेटसचे प्रकार फेसबुकापुरते मर्यादित आहेत या आमच्या समजाला धक्का बसला होता. हे आमच्या डोंबिवलीत घडतंय यावर विश्वासच बसत नव्हता. अर्थात चूक किंवा बरोबरचा किंबहुना ते आम्ही ठरवण्याचा किंवा त्यांना जज करण्याचा प्रश्नच नव्हता. आकर्षण, हुरहूर, होकार, मग प्रेमाचं हळुवार नातं आणि मग मोजक्या जवळच्या मित्रमैत्रिणींशी गुपित शेअर करणं अशा (घिसापिट्या) टप्प्यांतून गेलेल्या आमच्या पिढीतल्यांना "रिलेशनशिप कन्फर्म करणं, त्याचं  सेलिब्रेशन करणं आणि त्याबद्दल पार्टी देणं" हे झेपतच नव्हतं.

थोड्या वेळाने आमची पिझ्झाची ऑर्डर घेऊन वेटर आला. जाताना केकची डिश घेऊन जायला लागला.

"गेल्या आठवड्यात पण दोन तीन जणांनी असंच चुकून बर्थडे वीश केलं होतं" तो म्हणाला.

"नक्की किती पार्ट्या होतात अशा दर आठवड्याला?"

"सहसा वाढदिवसाच्याच असतात. पण अशा रिलेशनशीपच्याही असतात अधून मधून"

आम्ही फक्त हसलो.

पिझ्झा खाऊन झाल्यावर हात धुवायला म्हणून मी उठलो. समोरून दुसऱ्या कुठल्यातरी ऑर्डरची डिश घेऊन वेटर येत होता. माझं समोर लक्ष नव्हतं. माझा त्याला धक्का लागणारच होता. इतक्यात तो चटकन थांबला आणि म्हणाला

"सॉरी आजोबा"

"आ जो बा ????" मी चीत्कारलो.

"हाहाहा सर. तुम्हाला कसं आजोबा म्हणेन मी." मी उठलो तेव्हा माझ्या मागून एक आजोबा हात धुण्यासाठी उठले होते. त्यांना वेटरचा धक्का लागता लागता वाचला होता. त्यांच्याकडे बोट दाखवून वेटर म्हणाला,

"मी यांना म्हणालो."

आजोबा माझ्याकडे बघून हसले. मी ही हसलो.

समोरच्या हसऱ्या ग्रुपमधून मोठमोठ्याने चिडवण्याचे, हसण्या खिदळण्याचेआवाज येत होते. ते स्वतःच्याच विश्वात होते.

मी वेटरकडे बघितलं आणि म्हणालो. "अगदी बरोबर आहे तुझं. काहीही चूक बोलला नाहीस तू. मी आजोबाच आहे !!!!"

ओझं

आज ट्रेनमध्ये दोन माणसं समोर येऊन बसली. एक साधारण चाळीशीच्या आसपासचा तर दुसरा पन्नाशीतला असावा. चांगल्याच गप्पा चालू होत्या त्यांच्या. मी पुस्तकात डोकं खुपसून बसलो होतो.

 "शेतकरी, आंदोलन, संघटना, विचार, चर्चा, धोरण, सभा" असं बरंच काही कानावर पडत होतं. थोडक्यात चांगलीच सिरीयस आणि जेन्युइन चर्चा चालू होती त्यांच्यात.

 बोलता बोलता जरा वेळाने चाळीशीने पन्नाशीला विचारलं "तुमचा मुलगा काय करतो?"

पन्नाशीचा चेहरा क्षणभरच पडला. पण लगेच सावरत तो उत्तरला "नाहीये मला"

चाळीशी एकदम चपापला. क्षणभर नजर झुकली.

तितक्यात पन्नाशी उत्तरला "मुलगी आहे"

चाळीशी म्हणाला "ओह सॉरी हां" . .

मी नकळतच एकदम सुटकेचा निःश्वास टाकला. पण क्षणभरच.........

.
.
.

नंतर एकदम मळमळल्यासारखंच व्हायला लागलं !!!!

पापी पेट : आपली पहिली नॅनो फिल्म

अँड फायनली.. आलेली आहे... आपली पहिली नॅनो फिल्म !!

"पापी पेट"

It's so nano that it'll be over even before you know it. So do watch it closely.

आणि हो. फक्त फिल्मच नॅनो आहे. बाकी सगळं एकदम जोरदार. सो एन्जॉय !!

गुडघ्याला बाशिंग : भाग २

गुडघ्याला बाशिंग : भाग १ इथे वाचता येईल.

-------------------------------------------------------------------------

नवीन आणलेल्या ड्रॉइंग बुकवर नाव घालण्याचा युवराजांचा कार्यक्रम चालू होता. एकीकडे आईसाहेबांच्या अक्षर चांगलं काढण्याबद्दलच्या सूचना चालू होत्या. नाव घालायला घेणार इतक्यात युवराज थबकले.

युरा : आई, हे काय लिहिलंय इथे?

आसा : काय लिहिलंय?

युरा : मास्टर की मिस्टर काहीतरी लिहिलंय. आणि मिसेस पण लिहिलंय. म्हणजे काय? काय लिहायचं तिकडे? 

आसा : (हसू आवरत).. अरे मिसेस नाही. मिस. मिस म्हणजे यंग गर्ल. लहान मुलगी. आणि मास्टर म्हणजे तू. यंग बॉय. लहान मुलगा. 

आईसाहेबांनी दोन मिनिट थांबून राजांना काही कळतंय का याचा अंदाज घेतला आणि पुढे बोलायला सुरुवात केली. 

"आणि मिसेस म्हणजे मोठी मुलगी. लग्न झालेली. म्हणजे मी. आणि मिस्टर म्हणजे लग्न झालेला मोठा मुलगा. म्हणजे तुझा बाबा."  

युरा : अच्छा अच्छा. मला वाटलं मास्तर म्हणजे तुझं नाव लिहायचं. तू माझी ड्रॉइंग मास्तर आहेस ना. म्हणून.

आसा : काहीही काय? मी काय मास्तर आहे का? ते जाऊ दे. आता ते 'मिस' लिहिलंय ते कट कर आणि मास्टरच्या इथे तुझं नाव लिही पटकन.

युरा : हो. लिहितो.

आसा : कळला ना आता मास्टरचा अर्थ? (डब्बल कन्फर्मेशन यु नो.) 

युरा : हो कळला. मी यंग बॉय आहे म्हणून मास्टरच्या इथे माझं नाव लिहायचं आणि तशीही मला लग्न झालेली मिसेस नाहीच्चे म्हणून ते मिसेस कट करायचं. 

मिसेस आईसाहेब कोलमडल्यात आणि मास्टर (ऑफ द मास्टर्स) युवराज पुढच्या षटकाराच्या तयारीला लागलेत !!!!

आशीर्वाद

कर्णकर्कश गोंगाट, मुन्नी-शीला-शांताबाई पासून ते थेट जिंगल बेल्स पर्यंतची प्रसंगानुरूप(!) गाणी, कुठले तरी साहेब-दादा-भाऊ-नाना इत्यादी १०१% मवाली दिसणाऱ्या आणि असणाऱ्या कुठल्याही एखाद्या राजकीय पक्षातल्या नरपुंगवांची चित्रं छापलेले टी-शर्ट घालून अचकट विचकट बडबड करत, आरडाओरडा करत, दादागिरी करत , कानासकट मेंदूही फुटेल अशा डेसिबल्सच्या बाईक्सचे हॉर्न्स आणि थोबाडात सिगरेट्ससारख्या धरलेल्या पिपाण्यांचे आवाज करत, कृत्रिम ट्रॅफिक जाम करत, इतर वाहनांची, पादचाऱ्यांची आणि खुद्द ट्रॅफिक पोलिसांची पर्वा न करता झुंडशाहीच्या बळावर कधी गणपती, कधी देवी, कधी श्रीकृष्ण तर कधी इतर कोणी बुवाबाबा यांच्या मिरवणुका काढून सामान्य जनतेच्या आधीच त्रासलेल्या आयुष्यात सामाजिक, सांस्कृतिक प्रदूषणाबरोबरच ध्वनी आणि वायू प्रदूषणाचा चिख्खल कालवून 'नास्तिक निर्मितीची केंद्रं' उभारणाऱ्या या समस्त माजोरड्या भक्तांच्या आणि त्यांच्या नेत्यांच्या आयुष्याची या सगळ्या कलेक्टिव्ह प्रदूषणाच्या किमान हजार पट नासाडी होवो हा प्रत्येक सामान्य माणसाने मनोमन दिलेला शाप खरा होवो हा आणि एवढाच आशीर्वाद दे रे बाबा श्रीकृष्णा/गणराया/लक्ष्मीमाते !!!!

मे*** भात !

थोडा सर्दी-खोकला असल्याने बाळासाहेबांची खाण्याची थोडी -म्हणजे नेहमीपेक्षा थोडी जास्तच- नाटकं चालू होती. त्यामुळे माँसाहेबांनी थोडं -म्हणजे नेहमीपेक्षा थोडं जास्तच- प्रेमाने घ्यायचं ठरवलं.

माँसा : काय खायचंय बाळाला? भात की पोळी की दोन्ही?

बासा : पोळी अजिबात नको. फक्त भात.

माँसा : बरं. वरणभात, आमटीभात, पिठलंभात की मेतकुटभात?

बासा :  वरणभात नको...

आमटीभात मुळीच नको

पिठलंभात अजिबात नको

आणि मेकुड-भात तर श्या श्या.... यक यक यक...ईईई... अजिबाSSSSSत नको...

आणि त्या दिवसापासून आमच्या आयुष्यातून मेकु.... सॉरी मेतकुट भाताचं कायमस्वरूपी विसर्जन झालं !!!!

पापी पेट

बाबा : मैं भूत हूँ और भूत गायब होते है (संदर्भ : नाना-विवेक सीन, डरना मना है).

दिवटेश्वर : भूत हो तो गायब होकर दिखाओ (म्हणून लेकाबरोबर पिच्चर बघायला नकोत).

बाबा पटकन जाऊन बेसिनच्या भिंतीमागे लपतो आणि ओरडतो "हो गया मैं गायब".

दिवटेश्वर : नही तुम गायब नही हो. तुम छुप गए हो. मुझे दिख रहा है.

बाबा : क्या दिख रहा है?

दिवटेश्वर : तुम्हारा पेट.

बाबा सैरावैरा पळत सुटलाय आणि जिमच्या अ‍ॅन्युअल मेंबरशीपचं कार्ड शोधतोय....

गर्व

गर्वच नाही तर माज आहे मराठी असल्याचा !!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.

असले स्टेटस टाकणारी टाळकीच मुंबईला 'बॉम्बे' आणि भारताला 'इंडिया' म्हणण्यात आघाडीवर असतात.

कामसू

आई : अरे आत्ताच आलायस शाळेतून. लगेच मस्ती कसली करतोस.. आधी शूज काढ, हातपाय धू, तोंड धू, कपडे बदल...

युवराज (अत्यंत त्रासिक आवाजात) : काय ग आई... आल्या आल्याच तू मला किती कामं सांगतेस????

फ्रेंच कनेक्शन

परवा रस्त्याने जात असताना फ्रेंच क्लासेसचा एक बोर्ड दिसला. मी गंमतीत म्हणून बाळराजांना विचारलं "काय रे, फ्रेंच क्लासला जायचं का?" (पूर्वी त्याला थोडी थोडी स्पॅनिश यायची आणि आवडायचीही.. या पार्श्वभूमीवर)

बाळराजे : फ्रेंच? म्हणजे?

मी : अरे फ्रेंच ही एक लँग्वेज आहे. मराठी, इंग्रजी, स्पॅनिश सारखी

बा.रा. : बाबा, फ्रेंच कोण बोलतं?

मी : अरे, फ्रान्समधले लोक फ्रेंच बोलतात. फ्रान्स हा एक देश आहे. अ कंट्री. भारत किंवा अमेरिकेसारखा.

बा.रा. : बाबा, तिथल्या लोकांना मराठी किंवा इंग्लिश येतं का?

मी : नाही रे. त्यांना फ्रेंच येतं फक्त..

बा.रा. : बा...... बा...... (प्रचंड टेन्शनमध्ये येऊन अतिशय पॅनिक स्वरात). अरे मग ते मला कसं शिकवणार? माझ्याशी ते कसे बोलणार? आता मी काय करू??

फुंतरू

दुकानात सर्वात जास्त दुर्लक्ष करण्याची गोष्ट म्हणजे गिऱ्हाईक.....

आणि चित्रपटात सर्वात जास्त दुर्लक्ष करण्याची गोष्ट म्हणजे पटकथा....
आणि संवाद
आणि कथा
आणि संकलन
आणि संकल्पना
आणि (अनाठायी) संगीत
आणि (अस्थानी) गाणी
आणि दिग्दर्शन......
.
.
.
.
.
.
.
.
आणि प्रेक्षक

#फुंतरू

क्षण

क्रिकेटप्रेमी बापाला कृतकृत्य वाटायला लावणारा क्षण कुठला??

काही महिन्यांपूर्वीपर्यंत क्रिकेटमधलं काहीही कळत नसणाऱ्या आणि त्यात अजिबात इंटरेस्टही नसणाऱ्या ७ वर्षाच्या लेकाने भारत खेळत नसलेली वर्ल्डकप फायनल बघून झाल्यावर विचारलेला प्रश्न.

 "ए बाबा, आपण स्टेडियमवर जाऊन मॅच कधी बघायची रे?"

तोच तो क्षण !!!!

गुडघ्याला बाशिंग

सीझन : बाळराजांच्या मुंजीच्या तयारीचा
प्रसंग : मुंडावळ्या खरेदीचा

बाळराजांच्या कपाळी मुंडावळ बांधली जाते. आईसाहेब आणि आजीसाहेबांच्या तोंडून अर्थातच समाधानमिश्रित कौतुकाचे उद्गार निघतात. परंतु बाळराजे विशेष इम्प्रेस झाल्यासारखे वाटत नाहीत किंबहुना थोडे नाराजच वाटतात. अखेरीस काळजीयुक्त सवाल केला जातोच.

माँसाहेब : काय रे आवडल्या नाही का मुंडावळ्या?

बाळराजे : आवडल्या.

माँसा : मग?

बारा : अग पण.

माँसा : पण काय?

बारा : अग मला असं वाटतंय की या मुंडावळ्या मला लग्नात लहान होतील.

आईसाहेब आणि आजीसाहेबांना हसणं अनावर होऊन जातं.

बाप ओळख न दाखवता दुकानातून पळून जातो.

उघडं

सहकुटुंब चाललो होतो आणि अचानक प्रचंड पाऊस कोसळायला लागला. छत्रीचा साधा शो-पीस म्हणूनही उपयोग होईना म्हणून मग रस्त्याच्या कडेला एका दुकानाच्या शेडखाली जाऊन उभे राहिलो. चिरंजीवांनी पहिल्याच चेंडूवर षटकार लगावण्याचा सेहवागी निश्चय केला असल्याप्रमाणे आसूड ओढला.

चिरंजीव : बाबा, घरी कसे जाणार आपण? उघडं आहे.

मी : काय????

चि : बाबा, पाऊस पडतोय. उघडं आहे.

मी पटकन छत्रीला भोक बिक पडलंय की काय ते बघितलं. शो-पीस सुस्थितीत होता.

मी : अरे काय उघडं आहे?

चि.  : बाबा, आपलं उघडं आहे.

मी क्षणभर चपापुन जाऊन पटकन शर्टचं एखादं बटन (आणि हो जीन्सची झीपही. का खोटं बोला उगाच?) चुकून उघडी राहिलीये का ते चाचपून बघितलं. (हो. देवाघरच्या फुलाच्या तोंडून देव कदाचित वॉर्निंग देत असावा. उगाच रिस्क का घ्या?). सुदैवाने सगळं बंद होतं.

माँसाहेब : अरे काय बडबडतोयस बेटा?

मी : काय झालंय काय नक्की?

अत्यंत दयार्द्र नजरेने पहात शक्य तितक्या संयमी आवाजात चिरंजीव उत्तरले.... "बाबा, एवढा पाऊस पडतोय, आपण पूर्ण भिजलोय, कपडे भिजलेत. आता घरी कसे जाणार आपण??? आपलं उघडं आहे."

तेवढ्यात अचानक खाडकन वीज चमकली आणि मी धबधब्यासारखं कोसळू पाहणारं हसू महत्प्रयासाने आवरून धरत चँडलर बिंगचे शब्द उसने घेत उत्तरलो "द वर्ड यु आर लुकिंग फॉर, डिअर, इज 'अ-व-घ-ड'