मी आणि (माझंच) वय

 गेल्या वर्षी रूममेट बरोबर बसलो असताना तो फार गुंग होऊन त्याच्या लॅपटॉपमध्ये डोकं घालून बसला होता (म्हणजे नक्कीच ऑफिसचं काम करत नसणार).. बघितलं तर काहीतरी चित्रविचित्र आकार दिसत होते.

"हे काय नवीन?" मी (मोठ्ठ्याने) अज्ञान पाजळलं.

"अबे तू फार्मव्हिले नही जानता?" त्याने 'अरे ये पीएसपीओ नही जानता' च्या लयीत गोंगाट केला.

पण त्या पीएसपीओवाल्या बावळटाप्रमाणे (इथे बावळट हे वर्णन म्हणून वापरले आहे उपमा म्हणून नव्हे. थोडक्यात 'बावळट' हे पीएसपीओवाल्यास लागू होते, आम्हास नाही !!) गांगरून जाऊन, खांदे खाली पाडून, मनात आणि चेहर्‍यावर अपराधी भाव आणून 'नाही' असं म्हणण्याऐवजी मी गटण्याच्या थाटात छाती पुढे काढून, नाथा कामतच्या बेफिकीरीने 'नही' (आणि च्यायला फार्मव्हिले नही जानला म्हणून काय आभाळ कोसळा क्या, उग्गाचका नाटक वगैरे वगैरे) म्हणालो.

(यापुढचा (आणि मागचाही) सगळा संवाद हिंदीत झाला असला तरीही आपली वटवट मराठीत असल्याने संवाद अनुवादित करत आहोत.)

"अरे फार्मव्हिले हा एक गेम आहे. बहुतेक (हे 'बहुतेक' माझ्या पदरचं (शर्टचं) आहे. त्याने जे काय सांगितलं होतं ते 'नक्की' स्वरूपाचं होतं. परंतु ते आम्हास आता आठवत नाही.) फेसबुकात खेळायचा. म्हणजे एक शेत असतं. तिकडे झाडं लावायची, आपल्या शेताची हद्द वाढवत न्यायची."

(मी मनात) "खरंच हद्द झाली"

(मी जनात) "होका वा वा.. अरे पण हे खेळायचं कसं? आणि काय करायचं नक्की? त्यात एवढं इंटरेस्टिंग काय आहे?" 

(तो जनात)"ते तुला खेळल्याशिवाय समजणार नाही".. याबरोबर डायलॉगाच्या सोबतीला एक तीव्र तुच्छ कटाक्षही होता. (माझा पोपट होत असला तरीही वाचकांसमोर प्रसंग अधिकाधिक जिवंतपणे उभा राहावा यासाठी मी क्षणभर मानहानी पत्करायला तयार आहे !!!)

(तो मनात)"च्यायला, कुठून कुठून येतात हे लोक. खेळायला नको आणि हे कसं, ते कसं, इंटरेस्टिंग काय असले भुक्कड प्रश्न विचारत बसतात."

(मी जनात) "हो तेही खरं आहे म्हणा. असो. चालुद्या... चालुद्या तुमचं "

मी मनात काय म्हणालो हे खरं तर सांगणार नव्हतो तुम्हाला पण इलाज नाही (आठवा प्रसंगाची सच्चाई, जिवंतपणा वगैरे वगैरे.)

"वय झालं च्यायला !!!"

**

(हाही संवाद हिंदीत झाला असला तरीही आपली ........ अनुवादित करत आहोत.)

"तू येणारेस का 'अर्थ् - एन वाय सी' ला?" शुक्रवारी संध्याकाळी वीकांताच्या मुडात असताना सगळी आवराआवर करून ऑफिसमधून निघत असताना एका कलिगचा प्रश्न पाठीवर येऊन आदळला.

(मी मनात : मी कथा लिहिणं बंद करणार आहे आता. उगाच (थोडं) अलंकारिक आणि मोठी मोठी वाक्यं वगैरे लिहिली जातात. बादवे, हे मनातलं आत्ता लिहितानाच्या प्रसंगातलं आहे. त्या वरिजनल प्रसंगात माझ्या मनात काहीही नव्हतं. प्रश्न कळलाच नव्हता तर मनात विचार तरी काय करणार?)

"कुठे?"

"अर्थ् - एन वाय सी"

"म्हणजे?" मी अवचितपणे पीएसपीओवाल्याचा 'कुंभमेळ्यात हरवलेला भाऊ' जन्माला घातला.

"अरे क्लब आहे. तिकडे शुक्रवारी 'बेसमेंट भांगडा' असतो. डीजे यो-सुशील येणार आहे. जबराट मिक्स करतो तो."

"अच्छा. नको पण. मला ते रिमिक्स झेपत नाही. मूळ गाणी बरी वाटतात. आणि तसंही मी नाचणार म्हणजे .. ख्या ख्या ख्या"

"अरे असा काय तू? 'रिमिक्स झेपत नाही' काय?"

".."

(तो मनात) "च्यायला बरा वाटायचा हा पूर्वी. पण  'अर्थ्-एन वाय सी', 'बेसमेंट भांगडा', 'डीजे यो-सुशील' माहित नाही म्हणजे कमाल झाली याची."

(तो जनात) "अरे, येऊन बघायचं एकदा. आपोआप आवडायला लागेल. डान्स, रिमिक्स सगळंच."

(मी मनात) "भाऊ, नाचता येतं मला. ते वरचं 'ख्या ख्या ख्या' औपचारिक होतं. पण रिमिक्सने तिडीक जाते बाबा डोक्यात. आणि त्या गाणं चिकटवा-चिकटवी, उचला-उचलीचं कसलं कौतुक रे? मला तर मुळीच नाही. वैतागच येतो उलट."

(मी जनात) "नको. जाउदे. पुढच्या वेळी बघू. तू जा."

(तो मनात) "बरं झालं येत नाहीयेस ते. बोर झालं असतं. तुला आणि आम्हालाही."

(तो जनात) "हरकत नाही. पण पुढच्या वेळी नक्की"

(मी जनात) "हो हो. एकदम नक्की"

(मी मनात) "वय झालं च्यायला. आता तर अगदी नक्कीच !!"

-- 

असे हे वयात येण्याचे आपलं सॉरी वय झाल्याचे अजून काही किस्से पुढच्या (वर्षीच्या) भागात !!