माझे खादाडीचे प्रयोग !! : भाग २

दिवस : काही वर्षांपुर्वीचा शनिवार
वेळ : दुपारच्या जेवणाची वेळ होऊन बरेच तास उलटून गेलेली आणि रात्रीच्या जेवणाला अजून बराच अवकाश असलेली अशी अधली मधली.
स्थळ : तेव्हाचा डोंबिवलीतला एकमेव एसी हॉल
प्रसंग : जाम भूक लागली होती. (तरीही) मी ताटातला पहिला घास घेतला. घेतला म्हणजे हातात घेतला.. आणि बायकोला भरवला. तो पहिला घास भरवताना इतकं छान रोमँटिक वाटत होतं ना की घास भरवणं हे आयुष्यातलं सर्वात सुंदर काम आहे आणि आयुष्यभर असंच घास भरवत रहावं असं वाटून गेलं.

दिवस : काही आठवड्यांपुर्वीचा शनिवार
वेळ : दुपारच्या जेवणाची
स्थळ : घरातला हॉल, बेडरूम, किचन (आणि प्रसंगी बाथरूमही)
प्रसंग : जाम भूक लागली होती. (तरीही) मी ताटलीतला पहिला घास घेतला. घेतला म्हणजे हातात घेतला.. आणि ..... ................ आणि ओरडलो "कुठे पळतोयस? हा एवढा भात खाल्ल्याशिवाय इथून हलायचं नाही." त्याने (पुन्हा) भोकाड पसरला.

ओरडणं आणि भोकाड सोडलं तर वर्तुळ पूर्ण झालं होतं. काही वर्षांपूर्वी रोमँटिक वाटणारं घास भरवण्याचं काम आता मात्र भयानक कंटाळवाणं आणि कटकटीचं वाटायला लागलं. थांबा थांबा.. "काय हा मुर्खपणा..", "निष्ठुर बाप", "लहान मुलावर ओरडतात का असं कधी" असे वाग्बाण सोडण्याआधी या वर्तुळाचे टप्पे (म्हणजे क्रम याअर्थी बॉलचे टप्पे नव्हेत.) बघुया का जरा आपण? पण अर्थातच ही पोस्ट (लेकाला) घास भरवण्याविषयी (आणि लेकाने भरवून घेण्याविषयी) असल्याने मी तुम्हाला आत्ता, साधारण चौथ्या (की पाचव्या?) महिन्यात उष्टावण झाल्यावर त्याला आम्ही भाताची पेज देणं कसं सुरु केलं, तो पेज पिताना कशी नाटकं करतो आणि करायचा, पेज पाजायला आई आणि समोर नकला करायला, गाणी म्हणायला, हातवारे करायला बाबा तैनात असल्याशिवाय तो तोंडही कसं उघडायचा नाही, चार चमचे खाऊन झाल्यावर उलटी आल्यासारखा आवाज खोटा खोटाच कसा काढायचा, मग ते खोटं खोटं आहे हे कळेपर्यंत आम्ही सुरुवातीला त्याला त्याने उलटीचा आवाज काढून ऑँ ऑँ असं केल्यावर लगेच त्याला कसं उठवून बसवायचो, पेज पाजायला आणल्यावर त्याला अचानक आई आणि बाप नकोसे कसे व्हायचे, अचानक किचन आणि बेडरूमीतल्या सगळ्या वस्तूंबद्दल प्रचंड उत्सुकता निर्माण होऊन तो त्या दिशेने कसा पळायचा (पक्षि रांगायचा) हे सांगून किंवा पेज पाजायला मांडीवर आडवं घातलं की त्या क्षणापासून तो 'भुताचा भाऊ' मधल्या अशोक सराफ काकांसारखा (त्याचा काकाच ना अशोक? आयला... त्याचा काय माझाही) भुर्रर्रभ्र्रूम भुर्रर्रभ्र्रूम (हे दर वेळी वेगळं असतं थोडंफार.. अशोकचं नव्हे म्हणजे अशोक काकांचं नव्हे... आदितेयचं) असे भुरके कसे मारायचा, ते भुरके मारल्यावर त्याच्या तोंडातली सगळी पेज उडून त्याचे आणि आमचे हात, पाय, चेहरे कसे रंगून जायचे, ते भरलेले चेहरे बघितल्यावर आम्ही (मी) त्याला उचलून रागाने सिंककडे जायला लागलो की तो खुश होऊन कसा टाळ्या पिटायचा (अजूनही पिटतोच.. पाण्यात खेळणं प्रचंड प्रिय... पण ते नंतर बघू... हे वाक्य संपत नाहीये च्यायला...), त्याचं हे खोट्या उलटीचं नाटक आमच्या लक्षात यायला लागल्यावर त्याने खोटं खोटं झोप येण्याचं नवीन शस्त्र कसं उगारलं, आणि तेही खोटं आहे हे आम्हाला कसं उशिरा समजलं, पेज पाजायला मांडीवर घेतल्यावर त्याचं लक्ष वळवण्यासाठी तात्पुरतं त्याच्या हातात दिलेलं खेळणं त्याची जिवाभावाची इस्टेट कशी बनून जायची आणि पेजेपेक्षा त्या खेळण्यावरचं त्याचं अमाप प्रेम कसं ओथंबून वाहायला लागायचं हे सगळं (अजून) सविस्तरपणे सांगून तुम्हाला पकवणार नाही.........

हुश्श.. दमलो... पाणी पिऊन येतो... मिलते हैय ब्रेक के बाद....


आलात? वाटलं नव्हतं (एवढं सगळं झाल्यावर) परत याल. तर "'नेसले सिरेलॅक घासाचा तास (त्रास)' च्या पुढच्या भागात आपलं मन:पूर्वक स्वागत" असं काहीसं मागून ऐकू येत असेल तर तो दोष आमचा वा आदितेयचा नाही. ते रियालिटी शोज बघणं थोडं कमी करून बघा ;-)  असो..
"वयात आलेल्या मुलांची (म्हणजे मुलं आणि मुली दोघेही या अर्थी) सगळ्यांत नावडती भाजी कुठली?? अर्थात पालक" हा आम्ही वयात येत असताना सुपरहिट असणारा सुविचार (!) आमच्या लेकाला एवढ्यातच कसा काय कळला आणि एवढा आवडलाही हे कळणं अवघड आहे पण ते शब्दश: खरं आहे. नाहीतर इतर वेळी प्राणप्रिय असणारे आईबाप बरोब्बर जेवणाच्या वेळी नकोसे झाल्यासारखा वागला नसता तो.

भात अजिबात न आवडण्यात तो अगदी बापावर गेला आहे असं त्याच्या मातोश्री म्हणतात. पण तसं तर आरडाओरडा करण्यात, गाढ न झोपण्यात, चीडचीड करण्यातही तो बापावर गेला आहे असंही त्या म्हणतात. आपण किती गोष्टींवर विश्वास ठेवायचा हे आपण आपलं ठरवायचं. मी ठेवत नाही (म्हणून) तुम्हीही ठेवू नका. अरे ब्लॉगर-वाचक म्हणतात ते रिलेशन बिलेशन काय हाय का नाय आपलं???

तर नुकतंच काही महिन्यांपूर्वी त्याची पेज कमी करून त्याला भात, भाज्या, फळं खायला घालायला सुरुवात करायचं ठरल्यावर आता त्या खोट्या उलट्या, ते भुर्रर्रभ्र्रूम भुर्रर्रभ्र्रूमचे खोटे आवाज, ती चेहर्‍यांची रंगरंगोटी या सगळ्यातून सुटका होणार अशा विचाराने उल्हसित झालेल्या माझ्या मनात आनंदाचं कारंजं थुईथुई नाचायला लागलं. पण अरेरे, ओह नो, अर्रर्र चकचक..... पल्याडचं गवत ह्ये न्येहमीच अल्याडच्या गवतापेक्षा हिरवंगार वाटतं याचा अनुभव नोकरीच्यावेळी येतो तसाच आत्ताही पुन्हा आला आणि यावेळीही नेहमीप्रमाणेच पलीकडे गेल्यावर तो आला हे तर ओघानेच आलं.

जाउदे जाम लांबण लागलीये. ते स्थळ, काळ, प्रसंग टायपात मस्त फटाफट संपेल... तसंच लिहितो आता.

दिवस : प्रसंग बायकोने (अर्थात पुन्हा लेकालाच) घास भरवण्याविषयी असेल तर कुठलाही.. मी (आ म्या) घास भरवण्याविषयी असेल तर विकेंड.
वेळ : पहिला पर्याय असेल तर दुपार, (दुसरा पर्याय क्वचितच असतो म्हणा)
स्थळ : हॉल, बेडरूम, किचन
प्रसंग १ : आई किंवा बाप (थोडक्यात भरवणारा. बरेचदा आईच) जेवणाची डिश घेऊन आली आणि लेकासमोर बसली की ती ज्या दिशेला बसली असेल त्याच्या १८० अंशात तोंड फिरवून पळून जाणे आणि आपलं (म्हणजे त्याचं) त्यांच्याकडे (म्हणजे आपल्याकडे) लक्षच नाही असं दाखवून स्वतःच्याच तंद्रीत राहून एखाद्या (प्रसंगी नावडत्या) खेळण्याशी खेळत बसणे

दि. वे. स्थ. सगळं तेच
प्रसंग २ : पहिल्या प्रसंगावर मात करून त्याच्या तोंडात घास भरवला (उर्फ कोंबला) की तो न चावता तसाच तोंडात ठेवून देणे. (अजून तरी घास थुंकून बिंकून टाकण्याची समज (!!) आलेली नाही)

प्रसंग ३ :  प्रसंग २ मधला प्रकार करून करून तोंड दुखायला लागलं तर मग तोंड न मिटता तसंच उघडं ठेवणे जेणेकरून पुढचा घास भरवताच येणार नाही. एकदा त्याने असंच जवळपास १० मिनिट तोंड पूर्ण उघडं ठेवलं आणि मग दुखायला लागलं म्हणून रडारड करायला लागला. पण तोवर आमचा दुसरा घास तयारच होता. :-)

प्रसंग ४ : प्रसंग ३ प्रमाणे व्यूहरचना केल्यास साफ गंडायला होतं हे पुर्वानुभवातून लवकरच लक्षात आल्याने (भलताच शार्प आहे तो. पोरगं कोणाचं आहे शेवटी.. !!) तो चटपट शहाणा झाला. म्हणून पुढच्या वेळेस त्याने घास घेतल्यावर तोंड उघडं ठेवायच्या ऐवजी मारुतीसारखं हुप्प करून मिटून घेतलं. तेही ५-१० मिनिटं नाही.. चक्क २० मिनिटं.. आरडाओरडा नाही, किंचाळणं नाही, गडबड नाही, धावपळ नाही, रडारड नाही. सगळं एकदम शांत,. एकदम संघ दक्ष.. तर असा २० मिनिटं खेळत अगदी शांतपणे (हुप्प करूनच) खेळत राहिला तो.. मला वाटतं गेल्या ८-१० महिन्यातला तो आमचा सगळ्यात शांत अर्धा तास होता.

प्रसंग ५ : एकदा तर त्याला खूप झोप येत होती आणि जाम भूकही लागली होती. (मलाही होतं हो असं बर्‍याचदा). पटकन खाऊन झोपेल म्हणून त्याला एक घास भरवला पण त्याला झोप एवढी असह्य होत होती की तो घास त्याला चाववेना आणि झोप काही आवरेना. गिळून टाकता येईना आणि थुंकून टाकायची अक्कल नाही अजून (सांगितलं नाही का मगाशी.. ! ).. त्यामुळे जाम रडारड करत, आरडाओरडा करत, एकीकडे थोडं पाणी पीत त्याने तो घास संपवला आणि दुसर्‍या क्षणी झोपून गेला.

काय बोललो... दि. वे. स्थ. प्र स्टाईलने एकदम फटफट होईल म्हणून. उगाच पाल्हाळ आवडत नाही आपल्याला. कारण वेळ नाही हो मिळत हल्ली. (त्याच्या) दोन घासांच्या मध्ये मिळतो तेवढाच काय तो वेळ. बाकी मग आहेतच प्रसंग १,२,३,४,५ आणि त्या सगळ्यावर दर वेळी मात करताना उडालेली धांदल ;-) ... पळतो आता.. अरेच्च्या हे तोंड काय असं केलंय याने आणि नाचतोय का असा गोलगोल? घास संपला का तोंडातला?? बोंबला... प्रसंग ६ येऊ घातलाय वाटतं. देवा...... आता पुन्हा नवीन हल्ले-प्रतिहल्ले आणि नवीन व्यूहरचना.. पळतोच कसा... !!!