* भाग १ इथे वाचा
* भाग २ इथे वाचा
* भाग ३ इथे वाचा
हे अचानक काय चाललंय आम्हाला कळेना. तरी आम्ही त्याच्याकडे लक्ष न देता पुढे जाणार इतक्यात त्याच्या आजूबाजूच्या अजून ५-६ जणांनी अचानक आमच्या समोर उभं राहून आम्हाला जागच्या जागी उभं राहायला भाग पाडलं. आता मात्र आम्हाला नक्कीच काहीतरी गडबड असल्याचं जाणवलं. भीतीही वाटायला लागली.
आम्ही काही बोलणार एवढ्यात आमचा रस्ता पहिल्यांदा अडवणारा माणूस म्हणाला,
"तुम्हाला साहेबांनी बोलावलंय"
"कोण साहेब?"
"इथले फॉरेस्ट ऑफिसर साहेब"
"फॉरेस्ट ऑफिसर? आणि आम्हाला कशाला बोलावलंय?"
"तुम्ही जंगलाला आग लावलीत. तुमच्याविरुद्ध गुन्हा दाखल करायचाय. त्या आगीच्या बाबतीत तुमची चौकशी करायची आहे त्यांना. तुम्हाला नुकसानभरपाई द्यावी लागेल".. हे ऐकताक्षणी आम्ही गळपटलो. हे म्हणजे "मरे हुए को और मारना" प्रकारचं होतं. तरीही त्यातल्या त्यात काहीतरी प्रयत्न करणं भागच होतं.
"ओ गुन्हा बिन्हा काहीही काय बडबडताय? आणि आग लावली काय लावली. चुकून लागली आग. आणि नुकसानभरपाई कसली. थोडंसं गवत तर जळालंय. तेही चुकून पेटलं तर त्याची चौकशी कसली आणि नुकसानभरपाई कसली त्यात?" प्रकरण भलतंच भरकटतंयसं वाटून आमच्यातल्या दोन-तीन जणांनी पुढे होऊन आमची बाजू मांडायचा प्रयत्न केला.
"ते काय ते तुम्ही साहेबांशी बोला" त्या माणसांनी साफ हात झटकून टाकले.
काही झालं तरी त्यांच्या आणि त्यांच्या त्या सायबाच्या मनातलं खरं झाल्याशिवाय आमची काही इथून सुटका नाही हे त्यामानाने चटकन लक्षात येताच प्रकरण झटपट मिटवावं म्हणून आम्ही विचारलं "बरं, कुठे आहे तुमचा साहेब?"
"हे इथेच मागे आहे फॉरेस्ट ऑफिस" त्यांच्यातल्या एकाने लांब कुठल्यातरी एका टोकाला हात दाखवला. त्याने हात दाखवलेल्या ठिकाणी आम्हाला मोठं अंधारं माळरान सोडून बाकी काहीही दिसत नव्हतं.
"त्याच्यापेक्षा त्यांना इकडे यायला सांगा. आम्ही इथेच थांबतो ते येईपर्यंत" हा नक्कीच काहीतरी विचित्र प्रकार आहे याची जाणीव झाल्याने आम्ही त्यातल्या त्यात शेवटचा प्रयत्न करून बघितला. पण सकाळपपासूनच्या एकूणएक प्रयत्नांप्रमाणेच या प्रयत्नालाही यश आलं नाही. पुढच्या पाच मिनिटांत आम्ही त्यांच्या मागोमाग चालायला लागलो. आमच्या पुढे, मागे आणि भोवताली प्रत्येकी चार-पाच जण आणि त्या पंधरा जणांनी आवळलेल्या अदृश्य रिंगणात आम्ही थकलेभागलेले उपाशी दहा-बारा जण अशी सगळी वरात चालली होती. त्या सगळ्यांच्या हातात मोठमोठ्या काठ्या होत्या, चेहरे चांगले रापलेले आणि म्हणूनच भीतीदायक होते. सभोवताली मोठा मोकळा माळ आणि लांबून सतत न थांबता ऐकू येणारी रातकिड्यांची किरकिर या भयानक मिश्रणात आकाशातून येणारा शीतल चंद्रप्रकाशच काय तो मोहक वाटत होता.
होता होता चालून पंधरा वीस मिनिटं होऊन गेली तरी त्यांच्या साहेबाचं 'जवळच' असलेलं ऑफिस काही येईना. आम्ही मधेमधे दोन-तीन वेळा विचारण्याचा प्रयत्न केला. पहिल्या दोन वेळा "आहे. इथे जवळच", "आलंच" सारखी उत्तरं मिळाली. जसजसे आम्ही जास्त जास्त चालत गेलो तसतशी ती उत्तरं मिळणंही बंद झाली. एक मात्र लक्षात येत होतं ते म्हणजे आम्ही बरंच अंतर कापलं आहे आणि पुन्हा गडाच्या पायथ्याच्या दिशेने कुठेतरी चाललो आहोत. ही लोकं आम्हाला कुठे घेऊन चालली होती याचा काहीच अंदाज येत नव्हता आणि त्यांनी घातलेल्या त्या अदृश्य कुंपणाने आणि त्यांच्या हातातल्या जाड काठ्यांनी मात्र अजूनच भीती वाटत होती. शेवटी जवळपास अर्धा-पाऊण तास चालल्यावर आमची प्रतीक्षा संपली.
आम्ही एका छोट्याशा उंचवट्यावर असलेल्या एका लहान बंगलीवजा घरासमोर येऊन थांबलो. कौलारू छपराच्या त्या घराला समोरून एक दार होतं आणि त्यातून आतला मंद पिवळा प्रकाश दिसत होता. सगळाच विचित्र प्रकार वाटत होता पण त्याहीपेक्षा विचित्र वाटत होता तो त्या घराभोवती जमलेला, लाठ्याकाठ्या हातात घेतलेला, जोरजोराने आरडाओरडा करणारा २५-३० माणसांचा जमाव. ही एवढी लोकं अचानक कुठून आली, आम्ही नक्की कुठे आहोत काही कळेना. ती मगासची माणसं म्हणतात त्याप्रमाणे हे फॉरेस्ट ऑफिसरचं आहे म्हणावं तर त्या घराच्या बाहेर कुठली पाटी-बिटीही नव्हती. जरा वेळ त्या घराबाहेर उभं राहायला लावून नंतर आम्हाला आत नेण्यात आलं. आत एक खुर्ची, टेबल, त्यावर बरीच कागदपत्रं, एक छोटा टेबलफॅन वगैरे ऑफिसात असणारं किरकोळ साहित्य होतं. पण ते ऑफिसचं सामान बघूनही आम्हाला इतकं हायसं वाटलं म्हणून सांगू. आम्ही फॉरेस्ट किंवा कुठल्याही का असेना पण एका (बहुतेक सरकारी) ऑफिसात होतो एवढं मात्र नक्की. पण ते हायसं वाटणं संपायच्या आतच उगाचंच एवढ्यात हायसं वाटून घेतलं असं वाटायला लागावं असं काहीतरी झालं.
आम्ही आत प्रवेश केल्या केल्या त्यांनी आम्हाला बाजूच्या एका खोलीत जायला सांगितलं. आम्ही सगळेजण निमूटपणे आत जायला लागलो. तेवढ्यात "फक्त मुलांनीच आत जा" असं हुकुम सुटला. आता मात्र आम्हाला प्रचंड टेन्शन आलं होतं. पण तिथे त्याक्षणी प्रतिकार करणं अधिक धोकादायक होतं. नक्की काय चाललंय ते बघून किंचित थांबून मग काय घडतंय किंवा काय करता येईल याचा विचार करू असं आम्ही ठरवलं. कदाचित आम्हाला वाटतं तितकं काही गंभीर नसेलही अशी मनाची समजूत घालून घेऊन, मुलींना डोळ्यांनीच "सांभाळून राहा.. आम्ही आलोच" असं सांगून आम्ही त्या खोलीत शिरलो. मला कल्पना आहे की आमचं हे वागणं आत्ता हे वाचणार्यांना प्रचंड विचित्र वाटत असेल (कारण आमचं आम्हालाही तेव्हा ते खूपच विचित्र वाटलं होतं.. पण करतो काय). पण आम्ही किती असहाय होतो हे मला खरंच आत्ता शब्दांत सांगता येणार नाही. कदाचित कधीच येणार नाही. असो. आम्ही आत शिरल्या शिरल्या खोलीचं दार बाहेरून बंद झालं. कडी लावल्याचा अस्पष्ट आवाजही आला.
खोलीत अंधुक पिवळा प्रकाश होता. एका कोपर्यात मोठ्ठा दोर ठेवला होता. त्याच्या बाजूला जाड बांबू, काठ्या, सळया, सुतळी असं बरंच काही ठेवलं होतं. ते सामान बघून आम्हाला चांगलीच धडकी भरली. एकीकडे बाहेर काय होतंय या कल्पनेने आमचे जीव टांगणीला लागले होते. कानात प्राण आणून आम्ही बाहेर काय घडतंय याचा कानोसा घ्यायचा प्रयत्न करत होतो पण काहीच ऐकू येत नव्हतं, काहीच कळत नव्हतं, काहीच सुचत नव्हतं.... आम्ही जवळपास दहा-पंधरा मिनिटं अशीच असहायपणे काढली.
आणि अचानक बाहेरून दाराची कडी उघडल्याचा आवाज आला ....... !!!!
क्रमशः
- भाग ५ इथे वाचा.
* भाग २ इथे वाचा
* भाग ३ इथे वाचा
हे अचानक काय चाललंय आम्हाला कळेना. तरी आम्ही त्याच्याकडे लक्ष न देता पुढे जाणार इतक्यात त्याच्या आजूबाजूच्या अजून ५-६ जणांनी अचानक आमच्या समोर उभं राहून आम्हाला जागच्या जागी उभं राहायला भाग पाडलं. आता मात्र आम्हाला नक्कीच काहीतरी गडबड असल्याचं जाणवलं. भीतीही वाटायला लागली.
आम्ही काही बोलणार एवढ्यात आमचा रस्ता पहिल्यांदा अडवणारा माणूस म्हणाला,
"तुम्हाला साहेबांनी बोलावलंय"
"कोण साहेब?"
"इथले फॉरेस्ट ऑफिसर साहेब"
"फॉरेस्ट ऑफिसर? आणि आम्हाला कशाला बोलावलंय?"
"तुम्ही जंगलाला आग लावलीत. तुमच्याविरुद्ध गुन्हा दाखल करायचाय. त्या आगीच्या बाबतीत तुमची चौकशी करायची आहे त्यांना. तुम्हाला नुकसानभरपाई द्यावी लागेल".. हे ऐकताक्षणी आम्ही गळपटलो. हे म्हणजे "मरे हुए को और मारना" प्रकारचं होतं. तरीही त्यातल्या त्यात काहीतरी प्रयत्न करणं भागच होतं.
"ओ गुन्हा बिन्हा काहीही काय बडबडताय? आणि आग लावली काय लावली. चुकून लागली आग. आणि नुकसानभरपाई कसली. थोडंसं गवत तर जळालंय. तेही चुकून पेटलं तर त्याची चौकशी कसली आणि नुकसानभरपाई कसली त्यात?" प्रकरण भलतंच भरकटतंयसं वाटून आमच्यातल्या दोन-तीन जणांनी पुढे होऊन आमची बाजू मांडायचा प्रयत्न केला.
"ते काय ते तुम्ही साहेबांशी बोला" त्या माणसांनी साफ हात झटकून टाकले.
काही झालं तरी त्यांच्या आणि त्यांच्या त्या सायबाच्या मनातलं खरं झाल्याशिवाय आमची काही इथून सुटका नाही हे त्यामानाने चटकन लक्षात येताच प्रकरण झटपट मिटवावं म्हणून आम्ही विचारलं "बरं, कुठे आहे तुमचा साहेब?"
"हे इथेच मागे आहे फॉरेस्ट ऑफिस" त्यांच्यातल्या एकाने लांब कुठल्यातरी एका टोकाला हात दाखवला. त्याने हात दाखवलेल्या ठिकाणी आम्हाला मोठं अंधारं माळरान सोडून बाकी काहीही दिसत नव्हतं.
"त्याच्यापेक्षा त्यांना इकडे यायला सांगा. आम्ही इथेच थांबतो ते येईपर्यंत" हा नक्कीच काहीतरी विचित्र प्रकार आहे याची जाणीव झाल्याने आम्ही त्यातल्या त्यात शेवटचा प्रयत्न करून बघितला. पण सकाळपपासूनच्या एकूणएक प्रयत्नांप्रमाणेच या प्रयत्नालाही यश आलं नाही. पुढच्या पाच मिनिटांत आम्ही त्यांच्या मागोमाग चालायला लागलो. आमच्या पुढे, मागे आणि भोवताली प्रत्येकी चार-पाच जण आणि त्या पंधरा जणांनी आवळलेल्या अदृश्य रिंगणात आम्ही थकलेभागलेले उपाशी दहा-बारा जण अशी सगळी वरात चालली होती. त्या सगळ्यांच्या हातात मोठमोठ्या काठ्या होत्या, चेहरे चांगले रापलेले आणि म्हणूनच भीतीदायक होते. सभोवताली मोठा मोकळा माळ आणि लांबून सतत न थांबता ऐकू येणारी रातकिड्यांची किरकिर या भयानक मिश्रणात आकाशातून येणारा शीतल चंद्रप्रकाशच काय तो मोहक वाटत होता.
होता होता चालून पंधरा वीस मिनिटं होऊन गेली तरी त्यांच्या साहेबाचं 'जवळच' असलेलं ऑफिस काही येईना. आम्ही मधेमधे दोन-तीन वेळा विचारण्याचा प्रयत्न केला. पहिल्या दोन वेळा "आहे. इथे जवळच", "आलंच" सारखी उत्तरं मिळाली. जसजसे आम्ही जास्त जास्त चालत गेलो तसतशी ती उत्तरं मिळणंही बंद झाली. एक मात्र लक्षात येत होतं ते म्हणजे आम्ही बरंच अंतर कापलं आहे आणि पुन्हा गडाच्या पायथ्याच्या दिशेने कुठेतरी चाललो आहोत. ही लोकं आम्हाला कुठे घेऊन चालली होती याचा काहीच अंदाज येत नव्हता आणि त्यांनी घातलेल्या त्या अदृश्य कुंपणाने आणि त्यांच्या हातातल्या जाड काठ्यांनी मात्र अजूनच भीती वाटत होती. शेवटी जवळपास अर्धा-पाऊण तास चालल्यावर आमची प्रतीक्षा संपली.
आम्ही एका छोट्याशा उंचवट्यावर असलेल्या एका लहान बंगलीवजा घरासमोर येऊन थांबलो. कौलारू छपराच्या त्या घराला समोरून एक दार होतं आणि त्यातून आतला मंद पिवळा प्रकाश दिसत होता. सगळाच विचित्र प्रकार वाटत होता पण त्याहीपेक्षा विचित्र वाटत होता तो त्या घराभोवती जमलेला, लाठ्याकाठ्या हातात घेतलेला, जोरजोराने आरडाओरडा करणारा २५-३० माणसांचा जमाव. ही एवढी लोकं अचानक कुठून आली, आम्ही नक्की कुठे आहोत काही कळेना. ती मगासची माणसं म्हणतात त्याप्रमाणे हे फॉरेस्ट ऑफिसरचं आहे म्हणावं तर त्या घराच्या बाहेर कुठली पाटी-बिटीही नव्हती. जरा वेळ त्या घराबाहेर उभं राहायला लावून नंतर आम्हाला आत नेण्यात आलं. आत एक खुर्ची, टेबल, त्यावर बरीच कागदपत्रं, एक छोटा टेबलफॅन वगैरे ऑफिसात असणारं किरकोळ साहित्य होतं. पण ते ऑफिसचं सामान बघूनही आम्हाला इतकं हायसं वाटलं म्हणून सांगू. आम्ही फॉरेस्ट किंवा कुठल्याही का असेना पण एका (बहुतेक सरकारी) ऑफिसात होतो एवढं मात्र नक्की. पण ते हायसं वाटणं संपायच्या आतच उगाचंच एवढ्यात हायसं वाटून घेतलं असं वाटायला लागावं असं काहीतरी झालं.
आम्ही आत प्रवेश केल्या केल्या त्यांनी आम्हाला बाजूच्या एका खोलीत जायला सांगितलं. आम्ही सगळेजण निमूटपणे आत जायला लागलो. तेवढ्यात "फक्त मुलांनीच आत जा" असं हुकुम सुटला. आता मात्र आम्हाला प्रचंड टेन्शन आलं होतं. पण तिथे त्याक्षणी प्रतिकार करणं अधिक धोकादायक होतं. नक्की काय चाललंय ते बघून किंचित थांबून मग काय घडतंय किंवा काय करता येईल याचा विचार करू असं आम्ही ठरवलं. कदाचित आम्हाला वाटतं तितकं काही गंभीर नसेलही अशी मनाची समजूत घालून घेऊन, मुलींना डोळ्यांनीच "सांभाळून राहा.. आम्ही आलोच" असं सांगून आम्ही त्या खोलीत शिरलो. मला कल्पना आहे की आमचं हे वागणं आत्ता हे वाचणार्यांना प्रचंड विचित्र वाटत असेल (कारण आमचं आम्हालाही तेव्हा ते खूपच विचित्र वाटलं होतं.. पण करतो काय). पण आम्ही किती असहाय होतो हे मला खरंच आत्ता शब्दांत सांगता येणार नाही. कदाचित कधीच येणार नाही. असो. आम्ही आत शिरल्या शिरल्या खोलीचं दार बाहेरून बंद झालं. कडी लावल्याचा अस्पष्ट आवाजही आला.
खोलीत अंधुक पिवळा प्रकाश होता. एका कोपर्यात मोठ्ठा दोर ठेवला होता. त्याच्या बाजूला जाड बांबू, काठ्या, सळया, सुतळी असं बरंच काही ठेवलं होतं. ते सामान बघून आम्हाला चांगलीच धडकी भरली. एकीकडे बाहेर काय होतंय या कल्पनेने आमचे जीव टांगणीला लागले होते. कानात प्राण आणून आम्ही बाहेर काय घडतंय याचा कानोसा घ्यायचा प्रयत्न करत होतो पण काहीच ऐकू येत नव्हतं, काहीच कळत नव्हतं, काहीच सुचत नव्हतं.... आम्ही जवळपास दहा-पंधरा मिनिटं अशीच असहायपणे काढली.
आणि अचानक बाहेरून दाराची कडी उघडल्याचा आवाज आला ....... !!!!
क्रमशः
- भाग ५ इथे वाचा.
झायीर णिशेद देवानु :)
ReplyDeleteका पिडतासा आमास्नी ?
च्यामारी टोपी तुझी... धर्माधिकारी बंधूनीं झपाटलं रे तुला.
ReplyDeleteदिमाग अजुन खराब. हे असं टांगवण्यापेक्षा हा आणि पुढचा असे दोन्ही भाग एकदम टाकले असतेस तर परवडलं असतं. आत्ता त्या काठ्या घेऊन उद्यापर्यंत दांडिया खेळत बसावं लागणार.
>> "आणि अचानक बाहेरून दाराची कडी उघडल्याचा आवाज आला ....... !!!!"
नशीब हे तीनदा नाही लिहिलंस.
बाप रे जाम टरकली असणार तेव्हा तुम्हा सगळ्यांची.. एकदम बाका प्रसंग..
ReplyDeleteउद्या पुढचा भाग येऊ देत. कितीही निषेध केला तरी वाचायाचा आहे, सो येऊ देत लवकर लवकर.. :)
बापरे अवघड आहे... लवकर टाक बरं पुढचा भाग..
ReplyDeleteखरंच काल लावलेल्या आगीचा धूर पार फॉरेस्ट ऑफीसरपर्यंत जाईल असेल वाटले नव्हते.
ReplyDeleteनका तानू.......
ReplyDeleteका उगा जीव टांगनीला लावतायसा.........
येकडाव क्काय त्ये सांगून सोडा.....पी..ली...ज!!!
सिद्धार्थ ++.
ReplyDeleteआधी पुढचे काय असतील ते सगळे भाग पटापट एकदमच टाक बघू. कधी आणि कसं वाचायचं ते आम्ही ठरवतो मग :)
छान भट्टी जमली आहे -
ReplyDeleteलवकर लवकर येउंद्यात. :)
ता.क. - मोठ्ठे मोठ्ठे भाग लिहिले तरी चालतील. :)
वाचूनच टरकली. तुमचं काय झालं असेल?!
ReplyDeleteसिद्धार्थ आणि गौरी ++ :)
ReplyDeleteकोण म्हणालं रे तूला मोठ्या पोस्ट वाचायला लोक कंटाळतात, अरे बाबा असे असते तर रात्री जागून जागून डोळे ताणतही पुस्तकांचा फडशा पाडला असता का कोणी कधी... पोस्ट पोस्ट पे लिखा होता है कंटाळे का नाम, आणि त्यात तूझ्या पोस्ट येत नाहीत रे बाबा...
जाता जाता...
>>>>>आत्ता त्या काठ्या घेऊन उद्यापर्यंत दांडिया खेळत बसावं लागणार. ...:)
त्यापेक्षा त्या काठीने क्रमश: ला फटका मारावा वाटतोय मला :)...लिही पटापट...
नमस्कार!
ReplyDeleteरोज तुझ्या पोस्ट्स वाचतेय मी.. पण कमेंट पहिल्यांदाच टाकतेय.. ते फक्त हे सांगण्यासाठी की लवकर लवकर येउदे पुढच्या पोस्ट्स!!!!! बास झाले तुझे क्रमश:! :)
हेरंब!!!!!!!!!!!!
ReplyDelete:( :( :(
बट बट सत्यवान... व्हाय आर यू डुईंग धीस???
ReplyDeleteअरे समाप्त असं दिसल्याखेरीज मी भाग १ ला सुरूवात करणार नाही असा केलेला निश्चय आज मोडला अन शॉट लागला लवकर पुढे लिही रे बाबा :(
प्रिय हेरंब,
ReplyDeleteहा treak कधी केलास.. मला माहित नव्हते. आणि मी कुठे होतो तेव्हा?
मा वी सं चा treak होता का?
आता पर्यंत उत्कंठा शिगेला पोहोचली आहे आता तुला थांबता येणार नाही लवकर पुढे काय झाले ते सांग!
तुझा
अमेय
प्रॉफेटांच्या कमेंटला मी लाईकते आहे... :)
ReplyDeleteबट बट सत्यवान... व्हाय आर यू डुईंग धीस??? :)
:D हेहे!! विद्याधर!! 'बट बट सत्यवान... व्हाय आर यू डुईंग धीस???'
ReplyDeleteबरं सुचतं ह्याला हे असलं काही पटापट! :)
देवानु, आता थोडीच राहिली पिडापीडी.. :)
ReplyDeleteधर्माधिकारी नाही रे डॅन ब्राउनने. नुकतीच त्याची दोन पुस्तकं वाचली. कुठे थांबायचं ते बरोब्बर कळतं त्या माणसाला. तेच मी इथे पोस्टांमधे केलं :)
ReplyDelete>> नशीब हे तीनदा नाही लिहिलंस.
हे वाक्य लक्षात ठेव.. शेवटच्या भागात कळेल याचा अर्थ.. शेवटच्या भागाच्या शेवटी :D
सुहास, खरंच जामच बाका प्रसंग आला होता. बेक्कार वाट लागली होती.
ReplyDeleteउद्या नक्की येतोय पुढचा भाग.. रोज एक भाग येणार ये अपना वादा हय ;)
हो आनंदा. पार वाट लागली होती. उद्या येतोय पुढचा भाग.
ReplyDeleteसिद्धार्थ, अगदी अगदी. ते त्या फॉरेस्ट ऑफिसरला कसं कळलं हे आम्हाला कळलंच नाही. पहिला कागद पेताल्यापासून कदाचित त्याच्याकडे आगीची वर्दी गेली असावी. एकंदरीत आम्ही बराच वेळ असणार त्या टेकडीवर.
ReplyDeleteरोहितभाऊ, जास्त येळ नाही र्हानार जीव टांगनीला.. होतच आलं आता.
ReplyDeleteगौरी :)
ReplyDeleteहे पटापटच सगळ्यात अवघड आहे. पण रोज एक भाग येणार ये प्रॉमिस हय..
धन्स अर्जुन.. उद्याच्या चाह/कॉफीच्या पहिल्या कपाबरोबर पहिला भाग येतोय.
ReplyDeleteअरे प्रत्येक संकटासाठी एक भाग आहे. दोन संकटांना एकाच भागात कोंबून उगाच संकटांवर अन्याय नको. (आमच्यावर झाला तेवढा पुरे ;) )
कांचन, आमचा पुनर्जन्म झाला एवढंच म्हणेन.
ReplyDeleteअग पुस्तकं वाचताना जागणं ठीके कारण ते झोपून, लोळून वगैरे कसंही वाचता येतं. हे स्क्रीनसमोर बसून मोठमोठ्या पोस्टा वाचायच्या म्हणजे कंटाळा येतो जाम (मलाही..) .. म्हणून एकेक करत लिहितोय.
ReplyDelete>> त्या काठीने क्रमश: ला फटका मारावा वाटतोय मला
ओह क्रमशःला फटका ना? मग ठीक आहे ;)
प्रतिक्रियेबद्दल धन्स, केतकी.
ReplyDeleteपुढचा भाग येतोय उद्या सकाळच्या चहा/कॉफीला (भारतात असशील तर) .. च्यामारिकेत असशील तर झोपायच्या आत नक्की. इतर कुठे असशील तर.. तूच तुझ्या टाईमझोनप्रमाणे ठरव :)
अजून एक.. ब्लॉगवर स्वागत. अशीच भेट देत रहा.
अनघा, हीच अवस्था होती आमची त्यावेळी.
ReplyDeleteहाहाहा बाबा.. एकदम 'सत्यवान पासष्टी' लिहिलीस भिंतीवर बसून ;)
ReplyDeleteअरे एवढं मोठं प्रकरण आहे की भागात लिहिण्याशिवाय गत्यंतर नाही.. त्यामुळे रोज एकेक प्रकरण टाकतोय. पुढचा भाग उद्या नक्की.
प्रिय अमेय,
ReplyDeleteअरे हो माविसंचाच ट्रेक होता. तुला मेल करतो डीटेलमधे. आठवेल तुला.. तू का नव्हतास आठवत नाहीये मलाही.
पुढचा भाग टाकतो उद्या.
तुझा,
-हेरंब
हाहा तन्वी.. मीही..
ReplyDeleteसत्यवान करतो वटवट
ReplyDeleteबाबा म्हणतो बटबट
अनघा आली पटपट
(त्रिवेणी) ;)
मला हे माहितच व्हतं की आज पन हा वटवट्या जीव टांगणीला लावनार.. पण इतकं कायतरी इपरित घडलेलं असल असं वाटत न्ह्वतं... :(:(:(
ReplyDeleteआता तू एकच मोठ्ठठ्ठठठठीईईईई पोस्ट टाक रे बाबा. किती जीव ताटकळवयाचा... कधी नव्हे ते माझा जोरदार णिशेध आहे. :D
हेरंब, खरेच काय टरफाटली असेल रे तुमची! :(
श्रीताई, सुरुवातीपासून ते शेवटच्या समाप्तपर्यंत सगळं विपरीतच घडलं होतं. पूर्ण वाट लागली होती. मोठा धडा मिळाला. डोळे उघडणारा अनुभव !
ReplyDeleteअग एवढं भोगलं त्याला न्याय देण्यासाठी एका पोस्टीत एकच संकट कव्हर करतोय :)
हाय परिचित. आत्ताच पुढचा भाग टाकलाय बघ. आता अजून एकच क्रमशः फक्त :)
ReplyDeleteब्लॉगवर स्वागत. अशीच भेट देत रहा.
सलग भाग वाचायला कसली मजा येते आहे...दुःखामागुन सुखाची सावली येते...हे म्हणतात ते खर आहे...कारण तु बझ वर पोस्ट टाकतो म्हणुन मी तिकडे फ़िरकलो पण नाही.
ReplyDeleteयामागे माझे किती कष्ट आहेत हे कळेल का तुला??
आता माझ्या हाफ़िसात आमच ISO certification साठीच ऑडीट चालु आहे. ऑडीटर पलीकडच्या केबिन मध्ये बसलाय अन मी इथे अगदी छोट्या खिडकीत पोस्ट ओपन करुन वाचतो आहे.
अक्षरशः खरं आहे रे.. सुखदुःखाची पकडापकडी चालली होती अगदी.
ReplyDelete>> यामागे माझे किती कष्ट आहेत हे कळेल का तुला??
कळलं कळलं योगेश राव :)
अरे शेवटचे भाग मीही असेच कसे बसे लिहिले आहेत वेळ काढून, विंडो लहान करून :)
पुढचा भाग वाचतो...
ReplyDeleteरोहणा, वाका वाका ... आपलं सॉरी वाचा वाचा ;)
ReplyDeleteएखाद्या मालिकेसारखं चालू आहे हे. प्रत्येक भागात प्रेक्षकांची उत्कंठा वाढेल असं काहीतरी होतं आणि ते काय असतं हे कळण्याआधीच भाग संपतो... :-(
ReplyDeleteखरंय संकेत.. त्या दिवशी आम्ही तोंड दिलेल्या प्रत्येक संकटाला योग्य न्याय मिळावा म्हणून एका भागात एकच संकट कव्हर करतोय. :)
ReplyDelete