तूच !!

खरं तर कविता लिहिणं हा माझा प्रांत नाही पण पावसावर काहीतरी लिहायचंय म्हंटलं आणि खरडायला बसलो तर गद्याऐवजी आपोआप कविताच उतरली. पूर्वी यमक जुळवण्याचे आटोकाट प्रयत्न करत र ला ट जोडत सामाजिक आणि कैच्याकै कविता लिहिल्या होत्या. पण मुक्तछंदातला हा पहिलाच प्रयत्न. !!

पाऊस पडायचाय अजून... पण

भरकटणार्‍या वार्‍याने फरपटणारी पानं

क्षण दोन क्षणापुरतं आकाश चंदेरी करणार्‍या वीजा

झाडांची सळसळ आणि ढगांचा कल्लोळ

पाऊस येणार हे मनोमन पटत असतं...

पण अचानक बघता बघता

सगळं गायब होऊन जातं.

वारा थंडावतो, वीजा मालवतात..

पावसाच्या वाकोल्या लांबूनच दिसतात..

आणि मग अचानक कधीतरी ध्यानीमनीही नसताना

रोरावत, रौद्रावत, घोंघावत, येतोस अचानक...

बेसावध क्षणी गाठावं तसा..

कपड्यांची शुद्ध नसते की रूपाचं भान..

अवचित मागून येऊन विळखा घालावास तसा.

कधी कधी मात्र कशाचाच मागमूस नसतो.

ना कसली चाहूल ना कसल्या पाउलखुणा

हलकेच येतोस अंदाज घेतोस

अचानक समोर उभा राहून हनुवटीखाली बोट ठेवून

माझा झुकला चेहरा वर करावास तसा.

पण आताशा आताशा...

मागमूसच नसतो तुझा...

दिसत नाहीस की भेटत नाहीस

चाहुली नाही की खाणाखुणा नाहीत

धिंगाणा नाही की हळुवारपणाही नाही.

पुन्हा पुन्हा त्या लांबून दिसणार्‍या वाकोल्या फक्त.

हल्ली वेड्यासारखा वागतोस.

पाऊसही आणि तूही...

लवकर ये.. येशील??

सांग ना.... !!

ही कविता ऋतू हिरवा  या पावसाळी विशेषांकातही प्रसिद्ध झाली आहे.