मला बी 'जत्रं'ला येऊ द्या की वो....

"मी पंखा झालोय यार तिचा.. आणि तिच्या त्यांचाही. काय तो त्यांचा दांडगा आवेश, तो सळसळता उत्साह, ती जळजळीत भाषा, ती रसरशीत लेखणी, ते विखारी फुत्कार, घुत्कार, ठुत्कार, डूत्कार, युत्कार ('त्कार' च्या अलिकडे काहीही लिहिलं तरी चालतं. ते फुत्कार क्याटागरीतलंच ठरतं.) ... जिओ लोक्स जिओ.. तुम्ही महान आहात.. तुमच्यापुढे इतर लोक ते काय... भ्याड, मुर्दाड, स्वाभिमान गमावलेले, कणा नसलेले.. थुत् तिच्यायला त्या इतर लोकांच्या.. तुमची जातच साली काय और आहे. मानला यार तुम्हाला"

आजकाल मी तिचं आणि तिच्या त्यांचं कौतुक करताना थकत नाही.. थकूच शकत नाही.. प्रेमात पडलोय मी त्यांच्या.. त्यांच्या धडाडीच्या.. त्यांच्या त्या जोरदार घोषणांच्या... त्यांच्या तडफेच्या....

"साली ती पाहिजे तर अशी आणि तिचे ते पाहिजेत तर असे.. उगाच नाही तिला 'बरगड्डी संघटना' म्हणत आणि तिचे 'ते' म्हणजे तिचे कार्यकर्ते... माफी सरकार माफी.. कार्यकर्ते नाही मावळे.. बेड्डर, निड्डर मावळे... आंगाश्शी.. हल्ली कुठलाही ब्लॉग, वृत्तपत्रं, बातम्या, मासिकं, वेबसाईटस इत्यादी काहीही बघितलं तरी तिचा आणि त्यांचा उदोउदो चालू असतो सगळीकडे.. छा गेलेत मस्त सगळीकडे !! सध्याच्या काळात एवढ्या वेगाने आणि फार्फार जोमाने घोडदौड करत पुढे येत 'समाजप्रबोधनाचं' (काही सडके याला समाज विघटनाचं कार्यही म्हणतात. म्हणोत च्यायला.. आपल्याला काय.) काम करणारी दुसरी 'ती' माझ्यातरी पाहण्यात नाही."

शेवटी व्हायचं तेच झालं. तिच्याबद्दल इतकं वाचून, ऐकून, पाहून माझा कणा ताठ झाला, स्वाभिमान जागृत झाला, उत्साह परत आला.. आपले शत्रू कोण आणि मित्र कोण याची मला नव्याने ओळख झाली. जर नुसतं वाचून, ऐकून इतका प्रभाव पडत असेल तर मग प्रत्यक्ष तिच्या त्यांना भेटून तर माझ्या जीवनात किती आमुलाग्र बदल होईल विचार करा... हट साला.. अमुलाग्र बदल काय.. ही भटी-बामणी भाषा नकोच.. मी पेटून उठलो, जडावलेल्या मेंदूत तप्त सळया डागाव्यात त्याप्रमाणे मी भस्सकन जागा झालो.. हां.. जमतंय जमतंय.. जमेल जमेल.. !!

तर असा पेटून उठल्यावर, कणा ताठ करून, मेंदू जागृत करून मी थेट पोचलो ते तिच्या हापिसात. आणि दारातूनचं ओरडलो

"ए हलकट कुत्र्यांनो.. असे बसलात काय षंढासारखे? मी तुमच्याकडे आलोय ते तुमच्यात सामील व्हायला. मलाही घ्या तुमच्यात. मलाही काम करू द्या तुमच्याबरोबर. माझं रक्त सळसळत आहे, मेंदूत जाळ आहे, कणा ताठ आहे, स्वाभिमान जागृत आहे."

"अरे ए... कोण तू? काय हवंय तुला? कशासाठी आला आहेस इथे?" त्यांच्यातला मुख्य वाटणारा असा एकजण म्हणाला.

"मला तुमच्यात सामील व्हायचंय. तुमच्याबरोबर काम करायचंय. माझा कणा ताठ आहे, मेंदू जागा आहे."

"अबे, ते सगळं ठीक आहे. पण आम्ही असं कोणालाही आमच्यात सामील करून घेत नाही. आमच्या काही अटी आहेत."

"हो अटी बीटी सगळ्या माहित्येत मला. षंढ नको, नपुंसक नको, स्वाभिमान हवा, मुठी आवळता यायला हव्यात, स्वतःला मावळा म्हणता यायला हवं वगैरे वगैरे ना?"

"अरे तेवढंच नाही बाबा. अजूनही चिकार अटी आहेत. या बघ" असं म्हणत त्याने चक्क एक कागदाचं मोठं भेंडोळंच माझ्या पुढ्यात नाचवलं. अधीरतेने ते हातात घेऊन मी ते अधाशासारखं वाचायला लागलो. त्यात बरगड्डी संघटनेत सहभागी होण्यासाठीची पात्रता, त्यांचे नियम, अटी वगैरे वगैरे दिल्या होत्या. एकंदरीत फारच विचारपूर्वक, अभ्यास करून सगळे मुद्दे मांडलेले होते हे तर स्पष्टच होतं.

बरगड्डी संघटना : पात्रता, नियम व अटी

१. 'बामण' हा शब्द शुद्ध लिहिता आला पाहिजे. अलिकडे 'बामण' ला 'ब्राह्मण' असं म्हणण्याची आणि 'ब्राह्मण' हा शब्दच योग्य आहे असा प्रचार करण्याची एक फ्याशन आलेली आहे. तर या अपप्रचाराला बळी न पडता 'बामण' असं योग्य पद्धतीनेच लिहिता आलं पाहिजे.

२. किरटेगाव बुद्रुकच्या 'दै. सत्यभेदक बातमीदार' किंवा भाम्बुर्डी खुर्दच्या ' दै. रणमर्दाचा आसूड' यांसारख्या महान वृत्तपत्रात पत्रकारितेचा अनुभव असावा. तिथे संपादक असाल तर उत्तमच. अगदीच काही नाही तर निदान संपादकांशी चांगली ओळख तरी असावी. तुमच्या स्वतःच्याच मालकीचं वृत्तपत्र असेल तर मग तर सोन्याहून पिवळं. तुम्हाला संघटनेत महत्वाचं पद मिळणार याची खात्री बाळगा.

३. लेख, ब्लॉग, सदर इ. काहीही लिहिताना दर एका वाक्याआड 'षंढ' हा शब्द आला पाहिजे. षंढ शब्दाचा वाक्यात उपयोग करता आला नाही तर तुमच्या वकुबावर नक्कीच प्रश्नचिन्ह उमटवलं जाईल आणि तुमचा संघटनेतला प्रवेश लांबेल.

४. नागडा, हरामखोर, भट, भटुरडा, नीच, हलकट, पाजी हे शब्द 'षंढ' एवढ्या वारंवारतेने नाही तरी बर्‍यापैकी मुबलक प्रमाणात वापरता आले पाहिजेत.

५. तसंच नपुंसक, रक्त, पेटून, हराम, अवलाद, वर्णवर्चस्व, कष्टकरी, शास्त्री, पिलावळ, भांडार, कर, थंड, रक्त, साले, नीच यांसारखे विविध शब्दही अतिशय कुशलतेने आणि खुबीने जागोजाग पेरता आले पाहिजेत.

६. फक्त मराठा जातीच्या व्यक्तींचा उल्लेख करतानाच नावापुढे जी, साहेब, राव वगैरे शब्द लावले जावेत. अन्य कुठल्याही नावांपुढे हे उल्लेख चालणार नाहीत. कारण जे मराठा नाहीत ते कर्तृत्ववान नाहीत हे तर उघडच आहे. तरीही अजूनही कोणाला काही शंका असल्यास कुठले शब्द कशा रीतीने वापरावेत याचा एक छोटा नमुना पुढीलप्रमाणे. पाहिले शब्द हे (बामणांच्या) बोलीभाषेतील आहेत तर त्यांच्या पुढे दिलेले शब्द हे बरगड्डीच्या सुधारित भाषेतील आहेत.

बाबासाहेब = बाब्या
देशपांडे = देशपांड्या
रामदास = रामदाश्या
पुरंदरे = पुरंदर्‍या
दादोजी = दादू इत्यादी इत्यादी इत्यादी

७. कुठल्याही पुस्तकातल्या उपमा, अलंकार, वर्णन वगैरेंचे उगाच बामणी अर्थ लावू नयेत. बामणाने लिहिलेल्या प्रत्येक ओळीत, प्रत्येक शब्दात एक छुपा अर्थ असतो. आणि प्रत्येक बामण हा नीच, हलकट, पाजी, बेशरम (इथे आपल्या आवडीची विशेषणं/शिव्या आपल्याला कंटाळा येईपर्यंत लावू शकता. कारण ही प्रत्येक शिवी प्रत्येक बामणाला लागू पडतेच.)

उदा. "अ आणि ब यांचं गोत्र एकच होतं" याचा बामणी अर्थ त्यांचं ध्येय, इच्छा, आकांक्षा, दिशा एकच होत्या असा हे बामण तुम्हाला सांगतील. पण याचा खराखुरा आणि छुपा अर्थ मात्र "अ आणि ब चं 'वेगळंच' नातं होतं" हा होतो हे चतुराईने ओळखता आलं पाहिजे.

८. इतिहासातल्या कुठल्याही एका बामण व्यक्तीबद्दल सणसणीत, खणखणीत, दणदणीत माहिती काढून, शोध लावून त्या बामणाचं छुपं स्वरूप सगळ्यांसमोर उघडं केलेलं असेल अशा स्वरूपाचं एखादं २५-३० पानी का होईना पण पुस्तक किंवा गेला बाजार एखादं इ-बुक तरी छापलेलं असलंच पाहिजे.

९. झाकी-बाकी यांसारखी प्रत्यक्षात य ला ट सारखी असणारी पण प्रत्यक्षात सर्वसामान्यांना प्रचंड जवळची अशी वाटणारी, प्रचंड अर्थ असणारी यमकं जुळवता आली पाहिजेत.

उदा : "भांडारकर तो झाकी है, शनिवारवाडा अभी बाकी है" ही जगप्रसिद्ध घोषणा आपण ऐकली असेलच. दरम्यान गेल्याच आठवड्यात एका नवीन मावळ्याने बरगड्डीत प्रवेश मिळवताना खाली दिलेली घोषणा दिली. त्याला एका क्षणात बरगड्डीचं आजीव सभासदत्व मिळालं.
(बरगड्डीत प्रत्येकालाच न्याय मिळतो याचं यापेक्षा उत्कृष्ट उदाहरण दुसरं काय मिळणार?)

ती घोषणा : "रामादाश्या तो झाकी है, ज्ञान्या अभी बाकी है"

ही नऊ अटींची नियमावली वाचता वाचताच माझं रक्त सळसळायला लागलं होतं. मेंदू पेटून उठला होता. सर्वांग थरथरायला लागलं होतं. या अटी वाचून मी प्रचंड प्रभावित आणि उत्साहित झालो होतो. कधी एकदा बरगड्डीत सामील होतो असं झालं होतं मला. पण त्या समोरच्याला काही विशेष घाई नसावी. त्याला काही विशेष वाटलं नाही माझी अवस्था बघून.

त्याने थंडपणे (चुकून षंढपणेच लिहिणार होतो. प्रभाव प्रभाव म्हणतात तो हाच असावा.) विचारलं "मान्य आहेत सगळ्या अटी? सगळ्या नियमांची पूर्तता होते आहे?"

मी घाईघाईने पुन्हा एकदा सगळे नियम वाचले आणि अत्यानंदाने हो SSS अशी आरोळी ठोकली.

"बरं मग कुठल्या वृत्तपत्राशी तुम्ही संबंधित आहात?"

"अम्म्म्म्म.. कुठल्याच नाही" मी पडेल स्वरात म्हणालो.

"बरं मग एखादं पुस्तक बिस्तक? इ-बुक ही चालेल." नाही हो तेही नाही. मी जवळपास रडवेला व्हायला आलो होतो.

"हूं !!!" तो अपार तुच्छतेने माझ्याकडे बघून म्हणाला "असं चालणार नाही. २ आणि ७ या तर सगळ्यांत महत्वाच्या अटी आहेत. त्या पाळल्या गेल्याच पाहिजेत. च्यायला, काही तयारी करत नाहीत आणि येतात उठून बरगड्डीत जायचं म्हणून. नेहमीचं आहे हे तुम्हा लोकांचं."

"प्लीज काहीतरी करा ना. काहीतरी करता येईलच. काहीतरी मार्ग असेलच."

"हम्म. मार्ग आहेच. तुम्ही काही पहिले नाही आहात अशा अटी पूर्ण न करणारे. पण तुमच्यासारख्यांसाठीच आम्ही एक तरतूद केली आहे."

"कोणती तरतूद? सांगा ना.." मी प्रचंड आनंदी होत विचारलं.

"सांगतो. नीट ऐका."

"बोला, बोला. ऐकतोय"

"तुम्हाला लिहिता येतं का, तुमचं मत मांडता येतं का, वेळप्रसंगी पेपरात लिहायची वेळ आली, एखाद्या वादग्रस्त विषयावर छोटसंच का होईना पण एखादं इ-बुक काढायची वेळ आली तर ते जमेल का याची परीक्षा म्हणून तुम्ही एक काम करायचं. तुम्हाला आमच्या या बरगड्डी संघटनेत का यावसं वाटलं, तुम्ही त्याच्यासाठी काय प्रयत्न केलेत, तुम्हाला काय अनुभव आले, तुम्ही इथे कसे आलात, इथे काय झालं हे सगळं एका छोट्या वृत्तांकनाच्या/बातमीच्या स्वरूपात लिहून आणायचं. सगळं लिहा, तुम्हाला काय वाटेल ते लिहा. अगदी आपलं हे बोलणं, नियम, अटी, तुमचे अनुभव वगैरे यावर लिहिलंत तरी चालेल. पण काहीतरी लिहावं लागेल. तुम्ही तुमचा लेख आम्हाला द्यायचा. आमची कमिटी तो लेख वाचेल आणि त्यावरून तुम्हाला बरगड्डीत प्रवेश द्यायचा की नाही ते ठरवलं जाईल."

मी प्रचंड खुश झालो. हे काम नक्की होईल असं वाटत होतं. असा एखादा लेख मी कधी लिहिला नव्हता पण लिहिणं काही अवघडही नव्हतं. शाळेतल्या निबंधासारखं तर लिहायचं होतं. त्यात काय मोठंसं???

-------

मला जाम टेन्शन आलंय. त्याने सांगितल्याप्रमाणेच मी बरगड्डीत का आलो, संघटनेचा सभासद व्हावसं मला का वाटलं, अटी, नियम काय होते, ते मी कसे पूर्ण केले वगैरे वगैरे काहीतरी लिहून टाकून तो लेख मी त्यांना देऊन आलोय. कुठला काय? अहो हाच वर दिलेला... थोडा बाळबोध वाटतोय पण जाउदे... आवडला का तुम्हाला? आवडेल का त्यांनाही? मिळेल का मलाही बरगड्डीचं सभासदत्व? टेन्शन.... नुसतं टेन्शन सालं !!! पण काम होईल बहुतेक... असं वाटतंय तरी खरं....

"रामादाश्या तो झाकी है, ज्ञान्या अभी बाकी है"
"हेल बरगड्डी !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"


*** मला हे माहित आहे आणि कळतंही आहे की बरगड्डीचे कितीही दावे असले तरी सगळेच मराठा लोक काही बरगड्डीच्या बाजूचे नाहीत, उलट बरगड्डीचे लोक हे जे काही करताहेत त्यांचा त्यांना रागच आहे. तसंच बरगड्डीचे लोक जातीपातीच्या नावावर आपल्याच समाजात फुट पाडताहेत याचीही सर्व सुज्ञांना जाणीव आहेच हेही मला ठाऊक आहे. परंतु हीच जाणीव वेड पांघरून पेडगावला जाणार्‍या बरगड्डीवाल्यांनाही व्हावी म्हणून हा खटाटोप (तो व्यर्थच जाणार याची खात्री असली तरीही) !!!!!!...... अजून एक गोष्ट म्हणजे इतक्या वेळा जातीपातीचा उल्लेख पोस्टमध्ये आल्याबद्दल माझी मलाच प्रचंड लाज वाटते आहे. पण हल्ली हे असले 'आधुनिक जातीभेदा'चे आणि उगाचंच एकाच समाजाला त्यांच्या पूर्वजांनी केलेल्या गुन्ह्यांबद्दल आजही पद्धतशीरपणे दोषी ठरवून उफराटे न्याय लावण्याचे हे प्रकार फार म्हणजे फारच वाढले आहेत. वृत्तपत्रांपासून ते थेट ब्लॉगपर्यंतचं प्रत्येक माध्यम या किडीने व्यापलं आहे हे बघून कसंसंच होतं. "जाउदे, मुर्ख आहेत च्यायला.. कशाला लक्ष द्यायचं यांच्याकडे" असं म्हणून या विचित्र प्रकारांकडे दुर्लक्ष करून गप्प बसलो तर म्हातारीही मरते आणि काळही सोकावतो. त्यामुळे त्या काळाला (उर्फ कलीला) वेळीच रोखण्यासाठी हा आपला छोटासा खारीचा वाटा. तरीही नकळतच का होईना चुकूनही कोणाच्या (अर्थातच बरगड्डीचे गडी सोडून) भावना दुखावल्या गेल्या असतील तर मी सखेद अंतःकरणाने क्षमा मागतो.