रहस्यपूर्ण आणि वेगवान कथानकांच्या स्त्रीकेंद्रित कादंबऱ्यांची निर्माती : फ्रीडा मॅकफॅडन

काही महिन्यांपूर्वी पुस्तकांच्या एका ग्रुपवर (वेड्यांचा नाही) 'द हाऊसमेड' नावाच्या एका पुस्तकाबद्दल वाचलं. रहस्य चांगलं आहे, भरपूर ट्विस्ट्स आहेत असं वाचल्याने पुस्तक वाचायला घेण्याचं ठरवलं. दरम्यान ती १. 'द हाऊसमेड', २. 'द हाऊसमेड'ज सिक्रेट', ३. 'द हाऊसमेड इज वॉचिंग'  अशी पुस्तकत्रयी असल्याचं कळलं.

पहिलं पुस्तक वाचायला सुरुवात केली आणि ते आवडलं तर पुढची दोन सुद्धा वाचू असं ठरवलं. आणि कसलं काय! 'द हाऊसमेड' हातात घेतलं ते ठेवता ठेववेना हातातून. रात्री दोन वाजेपर्यंत वाचन झाल्यावर नाईलाजाने ठेवायला लागलं. दुसऱ्या दिवशीही कामाच्या गडबडीतून जसा वेळ मिळेल तसा वाचत होतो. नंतर सुदैवाने विकांत असल्याने पुढच्या दोन दिवसांत ते संपलं.

 वाचकाला अतिशय गुंगवून ठेवणारं पुस्तक आहे. पुढे काय होईल याची वाचकाला सतत काळजी वाटत राहील, वाचकाच्या मनावर असह्य ताण निर्माण होईल एवढं बळ लेखिका फ्रीडा मॅकफॅडनच्या लेखणीत नक्कीच आहे. पुस्तक तीन भागांत विभागलेलं आहे. पहिल्या भागात गडद काळा भूतकाळ असणारी मिली नावाची एक तरुणी एका अतिश्रीमंत घरात घरकामाची बाई म्हणून नाईलाजास्तव नोकरी पत्करते. तिला झटपट श्रीमंत व्हायचं असतं. त्यासाठी वाटेल ते करायची तिची तयारी असते. घरातले तिचे तरुण मालक मालकीण आणि त्यांची छोटी मुलगी अशा सर्वांना ती कशा प्रकारे घोळवते, फसवते आणि घरात प्रवेश मिळवते याचं वर्णन सुरुवातीला येतं. मालकीण जरा चक्रम आहे याचा तिला सुरुवातीच्या २-३ दिवसांतच अनुभव येतो. तरी पैशांची गरज असल्याने ती तिकडे दुर्लक्ष करते. काही दिवसांतच मालकिणीचा विक्षिप्तपणा हाताबाहेर जात चालल्याचं तिच्या लक्षात येतं. सतत छळ करणे, त्रास देणे, टोमणे मारणे, खोटे आरोप करणे यामुळे वैतागून जाऊनही इतर काही पर्याय नसल्याने मिली तो छळ तसाच सहन करत राहते.

 प्रचंड मोठ्या घराच्या सर्वात वरच्या मजल्यावर असलेल्या पोटमाळ्यावरच्या एका छोट्या खोलीत मिलीची राहण्याची व्यवस्था केलेली असते. त्या खोलीत तिला निरनिराळे अनुभव यायला लागतात. आपल्याला डांबून ठेवलंय असे भास व्हायला लागतात. मालकिणीचा छळ वाढतच जात असतो.... आणि अचानक एक दिवस एक भयंकर घटना घडते आणि मिलीचं आयुष्यच बदलून जातं.

 पुस्तकाच्या मध्यावर आल्यावर कथन करणारी व्यक्ती बदलते आणि अन्य व्यक्ती येऊन त्याच घटना अन्य दृष्टीकोनातून सांगायला लागते. एकावर एक ट्विस्ट्स येत राहतात. सर्व घटनांचे निराळेच अर्थ समोर स्पष्ट व्हायला लागतात. आपल्याला समोर दिसणारी परिस्थिती किती एकांगी आणि फसवी होती हे लक्षात आल्यावर वाचक हतबुद्ध होऊन जातो. तिसऱ्या भागात या सगळ्याला एक नवीन कलाटणी मिळून सर्व समस्यांचं निराकरण होऊन प्रमुख पात्रांच्या आयुष्यांना निराळ्या दिशा मिळून त्यांच्या नवीन आयुष्यांना सुरुवात होते.

 'द हाऊसमेड'ज सिक्रेट' मध्ये पुन्हा एकदा मिली, एक नवीन मालकीण, एक नवीन समस्या, एक नवीन रहस्य, जीवावर बेतणाऱ्या वेगळ्याच घटना असा सगळा मालमसाला आहे. हे पुस्तक देखील अप्रतिम असलं तरी पहिल्याइतकं जमलेलं नाही असं वाटत राहतं.

 तिसऱ्या अर्थात 'द हाऊसमेड इज वॉचिंग' मध्ये तर बऱ्याच गोष्टी वरवरच्या वाटत राहतात. रहस्य निर्माण होत जातात, गुंते वाढत जातात पण ते अगदीच निराकरण करता न येण्याजोगे आहेत असं कुठेही किंचितही वाटत नाही. तिसरं पुस्तक हे कथा, संवाद, प्रसंग, पात्रं, कथेवरील लेखिकेची पकड या सर्वच बाबतींमध्ये या पुस्तकत्रयीमधलं सर्वात कमकुवत पुस्तक वाटतं. पण अर्थात तरीही ते टाकाऊ नक्कीच नाही. एकदा सहज वाचू शकतो.

हाऊसमेड पुस्तकत्रयीचा एकंदरीत अनुभव सुखद असल्याने फ्रीडाचंच अजून एक बेस्टसेलर ठरलेलं 'नेव्हर लाय' नावाचं पुस्तक वाचायला घेतलं. शहराबाहेरच्या एका भल्यामोठ्या वाडासदृश बंगलीत एक दाम्पत्य हिमवादळामुळे नाईलाजाने अडकून पडतं अशी अत्यंत क्लिशे सुरुवात असल्याने पुढे वाचायचं की नाही अशा द्विधा मनःस्थितीत होतो. तरीही नेटाने वाचणं सुरु ठेवल्याचा फायदा असा झाला की एक पूर्णतः वेगळा अनुभव मिळाला. नायक-नायिका, महत्वाची दोन-तीन अन्य पात्रं अशा सर्वांभोवती ही कादंबरी फिरत राहते. महत्वाच्या पात्रांचे भूतकाळ आणि वर्तमान एकमेकांशी जोडले जातात आणि एक सर्वस्वी नवीन कथा निर्माण होते. या नवीन विश्वात काळे, पांढरे, करडे असे सारे रंग एकमेकांशी मिसळले जाऊन अखेरीस एक अतिशय गडद अशी कलाकृती निर्माण होते आणि वाचक थक्क होऊन जातो.

त्यानंतर गुडरीड्सच्या रेटिंग्जप्रमाणे द इनमेट, द वाईफ अपस्टेअर्स आणि ब्रेन डॅमेज या तीन पुस्तकांची रेटिंग्ज उतरत्या क्रमाने होती. द इनमेट मध्ये खुनाच्या खोट्या आरोपावरून तुरुंगात असलेला कैदी, त्याच तुरुंगात नर्स म्हणून नाईलाजाने कामाला लागलेली त्याची पूर्वाश्रमीची प्रेयसी, त्यांचे इतर काही मित्र ही प्रमुख पात्रं आहेत. अनेक वर्षांपूर्वी, कॉलेजच्या काळात घडलेला एक अतिशय भयंकर प्रसंग आणि वर्तमान अशा दोन रेषांवरून कथानक हळूहळू पुढे सरकत राहतं. खुनी कोण, हत्या कोणी आणि का केली या आणि अशा अनेक गूढ प्रश्नांची उत्तरं देत पुस्तक संपतं.

द वाईफ अपस्टेअर्स या कादंबरीचं कथानक हे हाऊसमेड सीरिजच्या पहिल्या दोन पुस्तकांसारखं आहे. किंबहुना वाईफ अपस्टेअर्स हे आधी प्रकाशित झालेलं असल्याने या कथानकाचा विस्तार करून फ्रीडाने हाऊसमेड शृंखलेतली पहिली दोन पुस्तकं लिहिली असावीत असं सहज लक्षात येतं.

 ब्रेन डॅमेज हे शीर्षक प्रेक्षकांना उद्देशून असावं असं वाटतं. अत्यंत रटाळ, विचित्र कथानक, काहीही गूढ किंवा रहस्य नसूनही उगाचंच काहीतरी भलंमोठं रहस्य लपलेलं असल्याचा आव आणणारी ही कादंबरी वाचून वाचकाचा ब्रेन डॅमेज झाल्यावाचून राहत नाही हे नक्की. पण पहिली सहा पुस्तकं आवडली असल्याने सातव्या पुस्तकाच्या दर्जाकडे मी किंचित दुर्लक्ष केलं मात्र आठवं पुस्तक काही वाचायला घेतलं नाही हेही तितकंच खरं.

 

फ्रीडा मॅकफॅडनच्या लेखनाची काही महत्वाची वैशिष्टय म्हणजे तिच्या कादंबरीचं कथानक अत्यंत प्रवाही असतं, भाषा अतिशय सोपी आणि सुटसुटीत असते. बरीचशी कथानकं न्यूयॉर्क आणि त्याच्या आसपासच्या शहरांत घडतात. वेगवान प्रसंगांच्या मालिकेमुळे वाचकाला विचार करायला वेळच मिळत नाही. त्याचप्रमाणे प्रत्येक कादंबरीत मोजकीच पात्रं असल्याने प्रत्येक पात्र, त्याच्या स्वभाववैशिष्ट्यांसह  वाचकांसमोर उभं तर राहतंच पण त्याचबरोबर प्रत्येक पात्राला एक महत्वाची भूमिकाही निभावायला मिळते. कादंबऱ्यांमध्ये ठिकठिकाणी काही छोटेमोठे तपशील फार खुबीने पेरून ठेवलेले असतात जे पुस्तकाच्या उत्तरार्धात वापरले जाऊन, धागे जोडले जाऊन एक पूर्णतः भिन्न विश्व तयार होतं. 

वेगवान प्रसंगांच्या मालिकेमुळे वाचकाला विचार करायला वेळ मिळत नाही हे जेवढं खरं, तेवढंच पुस्तक वाचून झाल्यावर विचार करत असताना किंवा अनेकदा पुस्तकाच्या शेवटाकडे आल्यावर कथानकातल्या त्रुटी दिसायला लागतात. कित्येकदा त्यांना त्रुटी म्हणण्यापेक्षा कथानकातलं खिंडार म्हणणं योग्य ठरावं ऐक्य त्या मोठ्या असतात. वाचकांच्या सहज लक्षात येणाऱ्या या गडबडी लेखिका म्हणून फ्रीडाच्या लक्षात कशा आल्या नसतील या विचाराने आश्चर्य वाटत राहतं. की प्रत्येक पुस्तकात अशा थोड्याफार त्रुटी आढळत गेल्याने त्या ती मुद्दाम ठेवते की लेखनात सफाई नसल्याने त्या राहून जातात हे मात्र कळायला काही मार्ग नाही.

अनेक अमेरिकी लेखक आणि अमेरिकी टीव्ही कोळून प्यालेल्या वाचक/प्रेक्षकांना पोलिसांची कार्यपद्धती, कायदेप्रक्रिया यातल्या अचूक बारीकसारीक तपशिलांची एवढी सवय झालेली असते की त्या पार्श्वभूमीवर तर फ्रीडाच्या लेखनातले हे कच्चे दुवे फारच त्रासदायक वाटू शकतात.

 पण तरीही ज्यांना काही चटपटीत, फार गहन नसलेलं आणि स्त्री पात्र केंद्रस्थानी असेल अशा प्रकारचं लेखन वाचायला आवडत असेल त्यांनी आवर्जून वाचायला हरकत नाही. तसंच कादंबऱ्यांची लांबी फार जास्त नसल्याने पुस्तकं वेगाने वाचून होतात हा ही अजून एक फायदा. (माझी तीनेक महिन्यांत सात पुस्तकं वाचून झाली). ज्यांना दर्जाशी अशी तडजोड करायची नसेल त्यांच्यासाठी अन्य नेहमीचे यशस्वी लेखक आहेतच. पण अगदीच काही नाही तरी हाऊसमेड त्रयी आणि नेव्हर लाय ही तरी आवर्जून वाचाच असं सुचवेन.

जाता जाता फ्रीडाबद्दल काही महत्वाची माहिती म्हणजे ती स्वतः पेशाने डॉक्टर असून ती मेंदूसंबंधित आजारांवर उपचार करते असं म्हणतात. मात्र ती बुक टूर्स करत नसल्याने, फार कुठल्या समारंभांना जात नसल्याने आणि महत्वाचं म्हणजे गेल्या जेमतेम ४-५ वर्षांत तिची पंधराहून अधिक पुस्तकं प्रकाशित झालेली असल्याने ती कदाचित खरी नसून खरी ओळख सामोरी आणण्याची इच्छा नसलेल्या वैद्यकीय पेशातल्या काही व्यक्ती एकत्र येऊन Freida McFadden या नावाने त्यांच्या रुग्णांचे अनुभव कादंबऱ्यांच्या स्वरूपात मांडतात अशा स्वरूपाची एक मांडणी वाचकांमध्ये लोकप्रिय आहे. खरं खोटं Freida May Fathom!

--हेरंब ओक

मुल्ला क्रेकर आणि नॉर्वे

नॉर्वेला स्थलांतरित झालेल्या Bruce Bawer या अमेरिकी लेखकाच्या 'While Europe Slept: How radical islam is destroying the west from within' या पुस्तकातल्या एका महत्वपूर्ण घटनेचा अनुवाद केला आहे. नॉर्वेमधील निवासाच्या काळात Bruce Brawer ला आलेल्या अनेक अनुभवांच्या आधारे त्याने हे पुस्तक लिहून २००६ साली प्रकाशित केलं.

नॉर्वेसारखे अनेक युरोपिय देश अतिसहिष्णुता आणि इस्लामोफोबियापायी राष्ट्रीय सुरक्षेच्या दृष्टीने अत्यंत धोकादायक निर्णय किती सहजपणे घेतात याचं उत्तम उदाहरण म्हणजे मुल्ला क्रेकर या अतिरेक्याची ही कहाणी.

--हेरंब ओक

#युरोपातीलइस्लाम

=========================

फराज अहमन नजामुद्दिन नावाच्या एका इराकी कुर्दिश अतिरेक्याने १९९१ मध्ये नॉर्वे मध्ये मुल्ला क्रेकर या नावाने शरणागत/आश्रित (refugee) म्हणून प्रवेश केला. फराज अहमन नजामुद्दिन नावाच्या एका इराकी कुर्दिश अतिरेक्याने १९९१ मध्ये नॉर्वे मध्ये मुल्ला क्रेकर या नावाने शरणागत/आश्रित (refugee) म्हणून प्रवेश केला. त्याची पत्नी आणि कुटुंबीयही काही दिवसांनी त्याला येऊन मिळाले. १९९४ मध्ये त्याने इस्लामिक व्हिजन नावाची एक अतिशय जहाल मुस्लिम संघटना स्थापन केली. १९९६ ते १९९९ दरम्यान नॉर्वे सरकारकडून या अतिरेकी संस्थेला २,५०,००० क्रोनर (३५,००० अमेरिकी डॉलर्स) आर्थिक साहाय्य म्हणून देण्यात आले. धार्मिक संघटनांना सरकारद्वारे अर्थसाहाय्य दिलं जाणं ही नॉर्वे मध्ये नित्याची बाब आहे.

गंमत अशी की नॉर्वे मध्ये शरणार्थी म्हणून प्रवेश केलेला हा माणूस नॉर्वेमध्ये राहिलाच नाही. ९/११ च्या वेळी हा इराक मध्ये होता. तिथे त्याने काही काळाने अन्सार अल-इस्लाम नावाची अजून एक अतिरेकी संघटना स्थापना केली. त्याने आपल्या दहशतवादी सहकाऱ्यांच्या मदतीने इराकमधल्या आसपासच्या गावांवर हल्ले करून त्यांना आपल्या ताब्यात घेण्यास सुरुवात केली आणि त्यांच्यावर शरिया कायद्याचा अंमल बसवण्यास सुरुवात केली. बियारा नावाच्या खेड्यातील एका रहिवाशाने तिथल्या परिस्थितीचं वर्णन केलं आहे, "गावात सीडीज, संगीत, गाणी यांच्यावर बंदी घालण्यात आली. लोकांना सहलींना जाण्यास मनाई करण्यात येऊ लागली. फुटबॉल खेळतानाच्या हाफ पँट्सवर बंदी घालण्यात आली. ज्या ज्या वेळी नमाजपठणासाठी अजानची घोषणा दिली जाई त्यावेळी अतिरेकी संघटनेचे सैनिक घरोघर जाऊन लोकांना नमाजासाठी बाहेर घेऊन जात. जे नागरिक विरोध करत त्यांना अमानुष मारहाण केली जात असे."

क्रेकरचं नाव सर्वप्रथम नॉर्विजन मीडियामध्ये आलं ते २२ ऑगस्ट २००२ मध्ये. क्रेकरची अन्सार अल-इस्लाम संघटना अल कायदाच्या मदतीने रासायनिक अस्त्रनिर्मिती करत असल्याच्या आरोपावरून नॉर्विजन अधिकाऱ्यांद्वारे त्याची चौकशी करण्यात येत होती. त्यामुळे त्याला आणि त्याच्या कुटुंबियांना नॉर्वेमधून हद्दपार करण्यात येणार होतं. त्यावेळी तो कदाचित इराक किंवा इराण असा कुठंतरी असावा. तो नक्की कुठे होता हे कोणालाच ठाऊक नव्हतं. त्यानंतर त्या सगळ्या प्रकरणाला एक निराळंच वळण मिळालं.

१ सप्टेंबर रोजी Dagbladet या नॉर्वेच्या आघाडीच्या वृत्तपत्राने एक बातमी दिली जिचा मथळा सर्वसामान्य जनतेच्या काळजाचा ठाव घेणारा होता.

"माझी मुलं त्यांच्या बाबांची रोज अतिशय आतुरतेने वाट बघतायत"

आणि त्याखाली क्रेकरच्या तथाकथित पीडित पत्नीचा अतिशय केविलवाणा भासणार क्लोज-अप देण्यात आला होता. त्याखाली दिलेली बातमी काहीशी अशी होती.

मुल्ला क्रेकर (३९) ची पत्नी तिची मुलं आणि त्यांच्या भविष्याच्या दृष्टीने अतिशय घाबरलेली आहे. वर्षभरापूर्वी हे सुखी कुटुंबीय सहलीला जाण्यासाठी म्हणून निघणार होतं. परंतु अचानक तिचा पती एकटाच निघून गेला आणि जाण्यापूर्वी तो तिला म्हणाला, "मी जातोय, कधी परत येईन ठाऊक नाही. मला उत्तर इराकमध्ये एक महत्वाची कामगिरी पार पाडायची आहे."

"मुल्ला क्रेकर अतिरेकी नाही" असं त्याच्या मुलीने ठाम प्रतिपादन केलं होतं. "तो एक अतिशय चांगला मुस्लिम आणि दयाळू पिता आहे" अशी पुष्टी जोडायलाही ती विसरली नाही. मुल्ला क्रेकर आणि त्याच्या कुटुंबियांविषयी नॉर्विजन जनतेच्या मनात सहानुभूती निर्माण करण्यासाठी अशा प्रकारच्या अनेक लेखांचा निरनिराळ्या वृत्तपत्रांमधून भडीमार करण्यात आला. त्यानंतर त्याला १३ सप्टेंबर रोजी इराण मध्ये तात्पुरती अटक झाल्याची आणि त्यानंतर त्याला सोडून दिल्याची बातमी आली. त्यावेळी तो नेदरलँड्सच्या दिशेने मार्गक्रमणा करत होता.

दुसऱ्या दिवशी त्याला अ‍ॅम्स्टरडॅमच्या Schiphol विमानतळावर दहशतवादाच्या आरोपाखाली अटक झाल्याची बातमी आली. जॉर्डनलाही तो अंमली पदार्थांच्या तस्करीच्या आरोपांखाली हवा होता. (पुढच्याच वर्षी अमेरिका आणि इस्रायलला लक्ष्य केल्याबद्दल जॉर्डनमध्ये त्याला प्रमुख आरोपी घोषित केले.). अमेरिकी अधिकाऱ्यांनाही त्याची तपशीलवार चौकशी करायची होती. परंतु जॉर्डनमध्ये गुन्हेगारांचे मानवी हक्क नाकारले जातात आणि अमेरिकेत मृत्युदंड आहे या कारणांस्तव नेदरलँड्सने क्रेकरचं हस्तांतरण करण्यास नकार दिला. जानेवारीपर्यंत त्याला नेदरलँड्समधेच ठेवून त्यानंतर त्याची पाठवणी नॉर्वेच्या दिशेने करण्यात आली. त्याला नॉर्वेच्या ऑस्लो विमानतळावर अटक होणे अपेक्षित होते. परंतु नेदरलँड्सप्रमाणेच नॊर्वेदेखील त्याला अमेरीका अथवा जॉर्डनकडे हस्तांतरित करण्यास अनुत्सुक असल्याने त्यांनी त्याची सुटका केली. त्यानंतर मुल्ला क्रेकर सातत्याने बातम्यांमध्ये झळकू लागला.

फेब्रुवारी २००३ मध्ये त्याचे पारपत्र (पासपोर्ट) रद्द करण्यात आले. मार्च मध्ये एका मुलाखतीदरम्यान त्याने अमेरिकेला उघडपणे धमकी दिली, "त्याचे कित्येक आत्मघातकी सैनिक अमेरिकेवर हल्ला करण्यासाठी त्याच्या इशाऱ्याची वाट बघत थांबले आहेत." ही सगळी मुक्ताफळं ऐकल्यानंतर नॉर्विजन पोलिसांनी त्याला अटक केली. मात्र जेमतेम दोन आठवड्यांनंतर त्याची सुटकाही झाली. एप्रिल २००३ मध्ये अन्सार अल-इस्लामने क्रेकरच्या सूचनेवरून एका बारा वर्षीय मुलाचा अतोनात छळ केल्याची बातमी आली. त्यानंतर ९/११ ही अल्लाची देणगी असल्याचं क्रेकरचं एका जाहीर भाषणातलं वक्तव्यही बातम्यांमध्ये झळकलं.

ऑगस्ट २००३ मधल्या बगदादच्या युनायटेड नेशन्सच्या मुख्यालयावरील हल्ल्यामागे अन्सार अल-इस्लाम असल्याची बातमी आली. एवढं होऊनही क्रेकरच्या या कृष्णकृत्यांचे उल्लेख नॉर्वेच्या प्रमुख मीडियामध्ये अभावानेच होत होते. नॉर्वे सरकार क्रेकरला अजूनही अतिशय सहृदयतेनेचे वागवत होते. ऑगस्ट २००३ मध्ये एका दूरचित्रवाणीवरील मुलाखतीदरम्यान आपण 'जिहादी' असल्याचं क्रेकरने थेटपणे मान्य केलं. मात्र त्यावर मुलाखतकाराने त्याला त्या अनुषंगाने कुठलेही प्रश्न विचारले नाहीत. क्रेकरने लादेनचं केलेलं कौतुक ऑन रेकॉर्ड असूनही मुलाखतकाराने त्यावरूनही त्याला अडचणीत आणण्याचे प्रश्न न विचारण्याचं धोरण स्वीकारलं. अतिरेक्यांना मुक्तपणे संचार करू देण्याच्या नॉर्वेच्या अतिसहिष्णू कारभाराला क्रेकर अक्षरशः उघडपणे हसत होता.

युरोपीय न्यायव्यवस्था देखील गुन्हेगारांप्रति (अनावश्यक अशी) अतिसहिष्णुता दाखवणारीआहे. नेदरलँड्सने अटक केल्याबद्दल डच न्यायालयाने त्याला ४९७० युरोजची नुकसान भरपाई म्हणून देण्याचे आदेश दिले. ही घटना ऑगस्ट २००३ मधली. मात्र एप्रिल २००४ मध्ये वरच्या न्यायालयाने ही भरपाई वाढवून ४५,००० युरोज केली. २००४ च्या मध्यावर क्रेकरच्या वकिलाने घोषणा केली की क्रेकरविरुद्ध द्वेषपूर्ण रीतीने खटला चालवल्याबद्दल नॉर्विजन सरकारविरुद्ध तो फिर्याद दाखल करणार असून त्यासाठी अमेरिकेचे सेक्रेटरी ऑफ स्टेट असलेले कॉलिन पॉवेल यांना साक्षीदार म्हणून बोलावण्याचा त्याचा मानस असल्याचेही त्याने जाहीर केले.

अंततः अमेरिकेच्या आणि नॉर्वेच्या प्रोग्रेस पार्टीच्या रेट्यापायी आणि क्रेकरचं खरं रूप नॉर्विजन नागरिकांसमोर यायला लागल्याने काही खादारांनी क्रेकरला तुरुंगात टाकण्याचे किंवा देशाबाहेर घालवून देण्याचे मार्ग शोधण्यास सुरुवात केली. पण त्यांच्या त्या प्रयत्नांवरही नोकरशाहीतील अधिकाऱ्यांनी, क्रेकरविरुद्ध पुरेसे पुरावे नसल्याचे सांगत, पाणी ओतले.

जून २००४ मध्ये नॉर्वेच्या सरकारी वकिलांनी क्रेकरविरुद्ध पुरेसे पुरावे उपलब्ध नसल्याचे कारण देऊन त्याच्याविरुद्ध चालू असलेल्या सगळ्या खटल्यांमधून त्याची निर्दोष मुक्तता करत असल्याचे जाहीर केले. दरम्यान क्रेकरने आपलं आत्मचरित्र प्रकाशित करण्याचा डाव रचला. सर्व खटल्यांमधून निर्दोष मुक्तता झाल्याने क्रेकर आता 'इस्लामी कुर्दिश कार्यकर्ता' हे बिरुद मिरवायला लागला होता. अनेक वृत्तपत्रांनी त्याच्या आत्मचरित्राचं तोंड फाटेस्तोवर कौतुक केलं. त्याला good-natured Teddy Bear, Uncle Mullah अशी विशेषणं बहाल करण्यात आली. "नॉर्वे, नेदरलँड्स आणि अमेरिकेचे सरकार आणि मीडियाने ज्यांना मनुष्य वागणूक दिली अशा सर्वांचं प्रतिनिधित्व मुल्ला क्रेकर करतो आहे" असा स्तुतीवर्षावही त्याच्यावर करण्यात आला. त्याच्या आत्मचरित्राला वाचकांकडून विशेष प्रतिसाद मिळाला नसला तरी सार्वजनिक जीवनात लोक त्याच्याकडे कौतुकाने आणि आदराने बघायला लागले. SOS Racism आणि The Anti-Racism Center सपोर्ट ग्रुप्स कडून त्याला वाढता पाठींबा मिळायला लागला.

२००३ च्या सुरुवातीला काढण्यात आलेल्या इराकयुद्धविरोधी मोर्चांमध्ये सहभागी झाल्यानंतर क्रेकरची लोकप्रियता शिगेला पोचली होती. त्याच्या जाहीर सभांना अलोट गर्दी होत असे. त्याच्याशी हात मिळवायला, बोलायला, त्याला भेटायला लोक गर्दी करत असत. त्यात नॉर्वेचे स्थानिक आणि बाहेरचे नागरिक अशा दोघांचाही समावेश असे.

--Bruce Bawer

Book : While Europe Slept: How Radical Islam is Destroying the West from Within

#युरोपातीलइस्लाम