हृतिक आणि कोल्हा

रोशनांचा हृतिक म्हटलं की आपल्या डोळ्यासमोर काय येतं?

१. 'धूम-२' मधला देखणा, रांगडा चोर आर्यन किंवा

२. 'जोधा अकबर' मधला भारदस्त, राजबिंडा अकबर किंवा

३. 'कोई मिल गया' मधला साधाभोळा रोहित किंवा

४. अगदी क्रिश, काईट्स, के३जी वाला हृतिक

अशी कितीही आणि कुठलीही कॅरेक्टर्स आठवत राहिली तरी हृतिक म्हटलं की त्या आठवण्याचा यादीत 'कहो ना प्यार है' मध्ये जबरा डान्स करून सगळ्यांच्या मनावर गारुड करणारा रोहितच सगळ्यात वर असतो हे त्रिकालाबाधित सत्य आहे. परंतु या गारुड्या (गारुडी नव्हे) हृतिकने आपल्या जीवघेण्या अदांची जादू विणून यौवनाने मुसमुसलेल्या समस्त सुस्वरूप रुपगार्वितांनाच केवळ घायाळ केले आहे असा आमचा आजवर समज होता. परंतु हृतिकबाबाची आणि त्याच्या नृत्याची जादू ही यापेक्षाही खोलवर पोचलेली आहे याचा साक्षात्कार आम्हास नुकताच जहाला.

आपण एखादं गाणं सकाळी उठल्यापासूनच का गुणगुणायला लागतो? आपण गुणगुणत असतो ते प्रत्येकच गाणं आपलं आवडतं असतं का किंवा आपल्याला आवडतात ती सगळी गाणी आपण सक्काळी सक्काळी उठून गुणगुणायला लागतो का? नाही. आपण दिवसभर काय गुणगुणतो ते आपल्या आवडीवर नाही तर आपण सकाळी उठल्या उठल्या पहिल्यांदा 'पद्य आणि चाल लावलेल्या स्वरुपात' काय ऐकतो याच्यावर अवलंबून असतं. मग ते एखादं हिंदी गाणं किंवा रेडिओ जिंगल किंवा मग मराठी भावगीत असं काहीही असू शकतं. अगदी पूर्वी (म्हणजेच) माझ्या ऐन उमेदीच्या काळात कित्येक दिवसचे दिवस मी "पर्रद्येस्सी पर्रद्येस्सी ज्याना नई" किंवा "घुंघट की आर शे" किंवा अगदी गेला बाजार "आज्जा मेर्री ज्यान" असली गाणी म्हणत (वाचा गुणगुणत) काढले आहेत कारण सकाळी उठल्या उठल्या घरातला टीव्ही, रिक्षावाल्याची वरच्या 'सा' ला गवसणी घालणारी नवीन मुज्यिक शिष्टीम किंवा मग ट्रेनमधली आधुनिक चिपळ्या बडवणारी पोरं ही माझा मेंदू (माझ्याच) कानामार्गे दिवसभरासाठी भाड्याने घेऊन टाकायचे. मेंदूत घुसलेली ती गाणी संपायची ती थेट रात्री झोपल्यावरच.

कालांतराने हिंदी चित्रपटसृष्टीत रेहमान नावाच्या यक्ष/किन्नर/गंधर्व/जादुगाराने अनभिषिक्त सम्राटाप्रमाणे आगमन करत सगळ्या जोड्याजोड्यांनी कान किटवणार्‍या जोड्यांच्या पार्श्वभागावर जोडे हाणून अस्सल संगीत म्हणजे काय असतं हे जगाला दाखवून दिलं. पुढची कित्येक वर्षं या जादुगाराने आमच्या हृदयावर एकहाती अंमल गाजवला तो थेट अगदी आमच्या घरी नवीन जादुगाराचं आगमन होईपर्यंत. नवीन जादूगार आल्यानंतर बाकीचे सारेच जण अर्थातच बघता बघता मोडीत निघाले. आवडी नाही तरी निवडी बदलल्या, उपलब्ध पर्याय आणि त्यांची अनिवार्यता बदलली. आणि मागे एकदा लिहिल्याप्रमाणे  "हम्मा हम्मा हम्मा"च्या ऐवजी "ससा तो ससा" आलं, , "एक घर बनाउंगा तेरे घर के सामने"ची जागा "असावा सुंदर चॉकलेटचा बंगला"ने पटकावली, "सागर किनारे"ला बाजूला सारून "एक मुलगा गेला तळ्याच्या काठी" तिथे विराजमान झालं आणि "चमचम करता है ये नशीला बदन"च्या ऐवजी "किलबिल किलबिल पक्षी बोलती" आलं. होताहोता पद्याच्या या बडबडगीतंवाल्या दुनियेतही मी तरबेज झालो आणि लेकासाठी रोज अजून अजून नवीन बालगीतं, बडबडगीतं तूनळीवर शोधायला लागलो. लेकाबरोबर त्यांची मजाही लुटायला लागलो. तर असंच शोधता शोधता मला एक नवीन साक्षात्कार झाला तो म्हणजे ज्याप्रमाणे आपल्या दुनियेत (म्हणजे हिंदी चित्रपटांच्या आणि चित्रपटगीतांच्या दुनियेत) "तम्मा तम्मा लोगे" आणि "जुम्मा चुम्मा दे दे" अशी तंतोतंत एकाच चालीची परंतु वेगळ्या शब्दांची किंवा मग "दीदी तेरा देवर दिवाना" आणि "तुझे देखा तो ये जाना सनम" अशी किंचित चाल बदलून केलेली अशी दोन दोन व्हर्जन्स असतात तशीच दोन दोन व्हर्जन्स या बालगीतांच्या दुनियेतही असतात. फरक इतकाच असतो की एकाचं अ‍ॅनिमेशन अतिशय टुकार असतं तर दुसर्‍याचं जरा बरं ! तर नुकतंच "एका माकडाने काढलंय दुकान" या सलीलने संगीत दिलेल्या गाण्याचं दुसरं म्हणजे जरा बरं अ‍ॅनिमेशन असलेलं व्हर्जन हाताला लागलं. मी आणि माझ्या मांडीवर बसलेला लेक असे दोघेही त्या गाण्याचा आस्वाद घेत होतो. बघता बघता गाणं संपत आलं आणि ............ आणि अचानक मला हृतिकच्या वर सांगितलेल्या सर्वसमावेशक जादूचा साक्षात्कार झाला. त्या गाण्याचा व्हिडीओ खाली देतोय. आधी व्हिडिओ बघा आणि मगच पुढचं वाचा. अर्थात तिशी-पस्तीशीच्या आतबाहेर नसलेल्या किंवा वर्षा-दोन वर्षांच्या लेकरांना मांडीवर बसवून ही असली अ‍ॅनिमेटेड गाणी पाहायला लागत नसलेल्या आणि तस्मात्‌ त्याची सवय नसलेल्या वाचकांचा हे पूर्ण गाणं पाहण्यामागचा कंटाळा, वैताग समजू शकतो. अशा जनतेने (खरं तर सर्वांनीच) निदान ४:०९ पासून पुढचं गाणं पहावं आणि मगच पुढे वाचावं.



४:०९ ला आपल्या समोरच्या फ्रेममध्ये एक कोल्हा (कोल्ह्यासारखं दिसणारं काहीतरी) उजवीकडे दिसतो. तो उलटा चालत चालत स्क्रीनच्या मध्यभागापर्यंत येतो. तोवर सगळं ठीक चाललेलं असतं. मात्र त्यानंतर तो कोल्हा जे काही करतो ते बघून मी एकदम नोस्टॅल्जिकच झालो. "एका माकडाने काढलंय दुकान"ला दूर सारून चक्क "इक पल का जीना, फिर तो है जाना" वाजायला लागलं माझ्या डोक्यात. टाईट स्लिव्हलेस टी आणि गॉगल घातलेला हृतिक माझ्या डोळ्यासमोर (अगदी शब्दशः) नाचायला लागला. मनोमन मी त्या अनाम अ‍ॅनिमेटरच्या सच्च्या हृतिक प्रेमाला दाद दिली. डॅन ब्राऊनच्या 'दा विंची कोड' किंवा 'द लॉस्ट सिम्बॉल' मध्ये ज्याप्रमाणे पानोपानी आपली दुर्मिळ रहस्य चुकीच्या व्यक्तीच्या हाती पडू नयेत मात्र त्यातला योग्य तो संदेश लायक लोकांपर्यंत पोचावा यासाठी मागच्या पिढीने पुढच्या पिढ्यांसाठी मुद्दाम मागे सोडलेली चमत्कारिक क्लिष्ट कोडी, पत्रं, रहस्यमय वस्तू, खजिन्याचे नकाशे इ इ इ आढळतात त्याप्रमाणे पुढेमागे चुकूनमाकून जर कोण्या एखाद्या आधुनिक औरंगजेबाने या पिढीचं हृतिकप्रेम नष्ट करण्याचं कुटील कारस्थान रचून हृतिकच्या चित्रपटांच्या सीड्या आणि रीळं नष्ट केली तरी हृतिकचं वादातीत नृत्यकौशल्य, अप्रतिम नृत्यनैपुण्य (खरं तर दोन्ही एकच पण.. असो) येनकेनप्रकारेण पुढच्या पिढीपर्यंत पोचवावं हा त्याचा (अ‍ॅनिमेटरचा.. औरंगजेबाचा नव्हे) सुप्त हेतू आणि त्यादृष्टीने केलेली त्याची ही कृती खरोखर वाखाणण्याजोगीच. मला तर अगदी भरून आलंय हो !!!!! ;-)

थोडक्यात पुढच्या काही वर्षात "ससा तो ससा" मधला ससा जळती सिगरेट हवेत फेकून धावता धावताच ती ओठात पकडायला लागला, किंवा "किलबिल किलबिल पक्षी बोलती" मधली मुलं किलबिल म्हणायच्या ऐवजी "क क क क क क किलबिल क क क क क क किलबिल  पक्षी बोलती" म्हणायला लागली किंवा मग "शेपटीवाल्या प्राण्यांची पूर्वी भरली सभा" मधले सगळे प्राणी अंगातले कपडे काढून (शेपटीला गुंडाळलेले वगळता) येताजाता आपापली अंगप्रत्यंग दाखवायला लागले तर आश्चर्य वाटायला नको. नाही का? ;-)

तळटीप : मी हृतिकचा गरगर फिरणारा पंखा आहे !!!