दर महिन्याला बदलणाऱ्या 'टेम्परवारी' खुळांमध्ये आमचे येथे (चि. कृपेकरून) सध्या टेबलटेनिसच्या खुळाचा नंबर लागलेला आहे. दोन साध्या रॅकेट्स (बॅट्स नाही. बॅट म्हंटलं की फाऊल) आणि बॉल घेऊन आमचा गेम सुरु होतो. या समग्र वर्णनाचा उद्देश इतकाच की आमच्या टेबल टेनिस गेममध्ये (सुदैवाने) टेबलला यत्किंचितही स्थान नाही हे जनतेच्या लक्षात आणून देणे. असो.
तर काल असाच गेम सुरु होता. बराच वेळ नीरस टकटक करून झाल्यावर अस्मादिकांनी बॉल किंचित स्पिन करून मारला. त्यामुळे युवराजांना अर्थातच तो मारता आला नाही आणि ते किंचितसे धडपडले.
समोरचा धडपडल्यावर त्याला मदत करायला जाण्याआधी जोरदार हसण्याची उबळ येण्याची प्रवृत्ती -- समोर धडपडणारा आपलाच लेक असला तरी -- काही केल्या शमू शकत नाही. निव्वळ त्या प्रवृत्तीला जागून केवळ आणि केवळ एक प्रतिक्षिप्त क्रिया म्हणूनच अस्मादिक हसले हे त्रिकालाबाधित सत्य काही केल्या युवराजांच्या पचनी पडलं नाही आणि बाणेदारपणे ते उत्तरते झाले.
"अरे ए बाबा, तुझं खेळाकडे लक्ष आहे का? तुला टीटी (टेबलटेनिस म्हंटलं की दुसरा फाऊल) खेळता तरी येतं का? तू बॉल मारतोयस कुठे आणि तो फिरून जातोय कुठे ते तरी बघ !!!!"
बाबा कॉट बाय स्पीन अँड बोल्ड बाय युवराज (इन टीटी)
