Thursday, October 20, 2016

आजोबा

वीकांताच्या शिरस्त्याप्रमाणे आम्ही आमच्या नेहमीच्या पिझ्झा प्लेसमध्ये येऊन स्थानापन्न झालो. वेटरने ओळखीचं स्माईल देऊन स्वागत केलं. मी आणि सौभाग्यवती असे दोघेच दिसल्याने चिरंजीवांचीही चौकशी करून झाली. 

"हे नवीन काहीतरी दिसतंय.. ट्राय करून बघू" किंवा "हे टुडेज स्पेशल आहे हे मागवू" हे असलं काहीतरी आपल्या खाद्यधर्मात बसत नसल्याने असंख्य वेळा मागवून झालेला टेस्टेड अ‍ॅड व्हेरीफाईड टिपिकल लाडका पिझ्झा अस्मादिकांनी ऑर्डर केला आणि "आज काहीतरी वेगळं घेते.", "मला हा पास्ता कधीपासून ट्राय करायचा आहे. पण चांगला असेल ना?" असे एकेक टप्पे पार करत अखेरीस "जाउदे. नकोच ते" म्हणत सौभाग्यवतींनी अस्मादिकांच्या पिझ्झामधला अर्धा वाटा घेण्याचा उद्देश जाहीर करताच मी चपळाईने पिझ्झाची ऑर्डर गुणिले २ केली.

आजूबाजूच्या टेबल्सवर २-३ कपल्स होती, दोन मुली होत्या, कॉलेजचे ग्रुप्स होते. पाचेक मिनिटांत वेटर आला आणि आमच्या टेबलवर एक केकचा तुकडा ठेवून जायला लागला.

"अरे वा. केकच्या आकाराचा पिझ्झा"

"हाहाहा. नाही सर. केकच आहे. त्या समोरच्या टेबलतर्फे आहे सगळ्यांना" आम्हाला कर्णाकृती असलेल्या टेबलच्या दिशेने बोट करून वेटर उत्तरला.

केक चांगला चविष्ट होता. आम्ही दोघेही उठलो आणि ककृ टेबलजवळ जाऊन उभे राहिलो. सात जण होते. चार मुलं आणि ३ मुली. सगळे १५-१७ वयोगटातले चांगल्या घरातले वाटत होते. ग्रुपच्या मध्यभागी एक हसरी मुलगी बसली होती. डोक्यावर टियारा (मुकुट) आणि एका खांद्यावरून खाली कंबरेच्या दिशेने जाणारा मिस वर्ल्ड वाल्या मुली घालतात तसा रिबिनीचा पट्टा उर्फ सॅश होता. इन शॉर्ट शी वॉज द बड्डे गर्ल. आम्ही दोघांनी पुढे होऊन तिला वाढदिवसाच्या शुभेच्छा दिल्या आणि केकबद्दल आभार मानले. तिने हसून शुभेच्छांचा स्वीकार केला आणि म्हणाली "थँक्स. पण हा केक बर्थडेसाठी नाहीये."

"मग??"

छान हसून शेजारी बसलेल्या तिच्याच वयाच्या आणि उंचीच्या, शिडशिडीत अंगाच्या बोकडदाढीवाल्या मुलाकडे बोट दाखवून ती म्हणाली

"वुई आर इन रिलेशनशिप नाऊ. वुई कन्फर्मड इट"

आम्हाला चटकन कळलं नाही. आम्ही किंचित हसलो आणि परत आमच्या टेबलवर येऊन बसलो. रिलेशनशिप स्टेटसचे प्रकार फेसबुकापुरते मर्यादित आहेत या आमच्या समजाला धक्का बसला होता. हे आमच्या डोंबिवलीत घडतंय यावर विश्वासच बसत नव्हता. अर्थात चूक किंवा बरोबरचा किंबहुना ते आम्ही ठरवण्याचा किंवा त्यांना जज करण्याचा प्रश्नच नव्हता. आकर्षण, हुरहूर, होकार, मग प्रेमाचं हळुवार नातं आणि मग मोजक्या जवळच्या मित्रमैत्रिणींशी गुपित शेअर करणं अशा (घिसापिट्या) टप्प्यांतून गेलेल्या आमच्या पिढीतल्यांना "रिलेशनशिप कन्फर्म करणं, त्याचं  सेलिब्रेशन करणं आणि त्याबद्दल पार्टी देणं" हे झेपतच नव्हतं.

थोड्या वेळाने आमची पिझ्झाची ऑर्डर घेऊन वेटर आला. जाताना केकची डिश घेऊन जायला लागला.

"गेल्या आठवड्यात पण दोन तीन जणांनी असंच चुकून बर्थडे वीश केलं होतं" तो म्हणाला.

"नक्की किती पार्ट्या होतात अशा दर आठवड्याला?"

"सहसा वाढदिवसाच्याच असतात. पण अशा रिलेशनशीपच्याही असतात अधून मधून"

आम्ही फक्त हसलो.

पिझ्झा खाऊन झाल्यावर हात धुवायला म्हणून मी उठलो. समोरून दुसऱ्या कुठल्यातरी ऑर्डरची डिश घेऊन वेटर येत होता. माझं समोर लक्ष नव्हतं. माझा त्याला धक्का लागणारच होता. इतक्यात तो चटकन थांबला आणि म्हणाला

"सॉरी आजोबा"

"आ जो बा ????" मी चीत्कारलो.

"हाहाहा सर. तुम्हाला कसं आजोबा म्हणेन मी." मी उठलो तेव्हा माझ्या मागून एक आजोबा हात धुण्यासाठी उठले होते. त्यांना वेटरचा धक्का लागता लागता वाचला होता. त्यांच्याकडे बोट दाखवून वेटर म्हणाला,

"मी यांना म्हणालो."

आजोबा माझ्याकडे बघून हसले. मी ही हसलो.

समोरच्या हसऱ्या ग्रुपमधून मोठमोठ्याने चिडवण्याचे, हसण्या खिदळण्याचेआवाज येत होते. ते स्वतःच्याच विश्वात होते.

मी वेटरकडे बघितलं आणि म्हणालो. "अगदी बरोबर आहे तुझं. काहीही चूक बोलला नाहीस तू. मी आजोबाच आहे !!!!"

समाधान

समाज माध्यमं आणि एकूणच समाजात सध्या अहमहमिकेने चर्चिला जाणारा ज्वलंत मुद्दा म्हणजे राम मंदिर. हिरीरीने मांडल्या जाणाऱ्या मतमतांतराच्या गलबल्...