हृतिक आणि कोल्हा

रोशनांचा हृतिक म्हटलं की आपल्या डोळ्यासमोर काय येतं?

१. 'धूम-२' मधला देखणा, रांगडा चोर आर्यन किंवा

२. 'जोधा अकबर' मधला भारदस्त, राजबिंडा अकबर किंवा

३. 'कोई मिल गया' मधला साधाभोळा रोहित किंवा

४. अगदी क्रिश, काईट्स, के३जी वाला हृतिक

अशी कितीही आणि कुठलीही कॅरेक्टर्स आठवत राहिली तरी हृतिक म्हटलं की त्या आठवण्याचा यादीत 'कहो ना प्यार है' मध्ये जबरा डान्स करून सगळ्यांच्या मनावर गारुड करणारा रोहितच सगळ्यात वर असतो हे त्रिकालाबाधित सत्य आहे. परंतु या गारुड्या (गारुडी नव्हे) हृतिकने आपल्या जीवघेण्या अदांची जादू विणून यौवनाने मुसमुसलेल्या समस्त सुस्वरूप रुपगार्वितांनाच केवळ घायाळ केले आहे असा आमचा आजवर समज होता. परंतु हृतिकबाबाची आणि त्याच्या नृत्याची जादू ही यापेक्षाही खोलवर पोचलेली आहे याचा साक्षात्कार आम्हास नुकताच जहाला.

आपण एखादं गाणं सकाळी उठल्यापासूनच का गुणगुणायला लागतो? आपण गुणगुणत असतो ते प्रत्येकच गाणं आपलं आवडतं असतं का किंवा आपल्याला आवडतात ती सगळी गाणी आपण सक्काळी सक्काळी उठून गुणगुणायला लागतो का? नाही. आपण दिवसभर काय गुणगुणतो ते आपल्या आवडीवर नाही तर आपण सकाळी उठल्या उठल्या पहिल्यांदा 'पद्य आणि चाल लावलेल्या स्वरुपात' काय ऐकतो याच्यावर अवलंबून असतं. मग ते एखादं हिंदी गाणं किंवा रेडिओ जिंगल किंवा मग मराठी भावगीत असं काहीही असू शकतं. अगदी पूर्वी (म्हणजेच) माझ्या ऐन उमेदीच्या काळात कित्येक दिवसचे दिवस मी "पर्रद्येस्सी पर्रद्येस्सी ज्याना नई" किंवा "घुंघट की आर शे" किंवा अगदी गेला बाजार "आज्जा मेर्री ज्यान" असली गाणी म्हणत (वाचा गुणगुणत) काढले आहेत कारण सकाळी उठल्या उठल्या घरातला टीव्ही, रिक्षावाल्याची वरच्या 'सा' ला गवसणी घालणारी नवीन मुज्यिक शिष्टीम किंवा मग ट्रेनमधली आधुनिक चिपळ्या बडवणारी पोरं ही माझा मेंदू (माझ्याच) कानामार्गे दिवसभरासाठी भाड्याने घेऊन टाकायचे. मेंदूत घुसलेली ती गाणी संपायची ती थेट रात्री झोपल्यावरच.

कालांतराने हिंदी चित्रपटसृष्टीत रेहमान नावाच्या यक्ष/किन्नर/गंधर्व/जादुगाराने अनभिषिक्त सम्राटाप्रमाणे आगमन करत सगळ्या जोड्याजोड्यांनी कान किटवणार्‍या जोड्यांच्या पार्श्वभागावर जोडे हाणून अस्सल संगीत म्हणजे काय असतं हे जगाला दाखवून दिलं. पुढची कित्येक वर्षं या जादुगाराने आमच्या हृदयावर एकहाती अंमल गाजवला तो थेट अगदी आमच्या घरी नवीन जादुगाराचं आगमन होईपर्यंत. नवीन जादूगार आल्यानंतर बाकीचे सारेच जण अर्थातच बघता बघता मोडीत निघाले. आवडी नाही तरी निवडी बदलल्या, उपलब्ध पर्याय आणि त्यांची अनिवार्यता बदलली. आणि मागे एकदा लिहिल्याप्रमाणे  "हम्मा हम्मा हम्मा"च्या ऐवजी "ससा तो ससा" आलं, , "एक घर बनाउंगा तेरे घर के सामने"ची जागा "असावा सुंदर चॉकलेटचा बंगला"ने पटकावली, "सागर किनारे"ला बाजूला सारून "एक मुलगा गेला तळ्याच्या काठी" तिथे विराजमान झालं आणि "चमचम करता है ये नशीला बदन"च्या ऐवजी "किलबिल किलबिल पक्षी बोलती" आलं. होताहोता पद्याच्या या बडबडगीतंवाल्या दुनियेतही मी तरबेज झालो आणि लेकासाठी रोज अजून अजून नवीन बालगीतं, बडबडगीतं तूनळीवर शोधायला लागलो. लेकाबरोबर त्यांची मजाही लुटायला लागलो. तर असंच शोधता शोधता मला एक नवीन साक्षात्कार झाला तो म्हणजे ज्याप्रमाणे आपल्या दुनियेत (म्हणजे हिंदी चित्रपटांच्या आणि चित्रपटगीतांच्या दुनियेत) "तम्मा तम्मा लोगे" आणि "जुम्मा चुम्मा दे दे" अशी तंतोतंत एकाच चालीची परंतु वेगळ्या शब्दांची किंवा मग "दीदी तेरा देवर दिवाना" आणि "तुझे देखा तो ये जाना सनम" अशी किंचित चाल बदलून केलेली अशी दोन दोन व्हर्जन्स असतात तशीच दोन दोन व्हर्जन्स या बालगीतांच्या दुनियेतही असतात. फरक इतकाच असतो की एकाचं अ‍ॅनिमेशन अतिशय टुकार असतं तर दुसर्‍याचं जरा बरं ! तर नुकतंच "एका माकडाने काढलंय दुकान" या सलीलने संगीत दिलेल्या गाण्याचं दुसरं म्हणजे जरा बरं अ‍ॅनिमेशन असलेलं व्हर्जन हाताला लागलं. मी आणि माझ्या मांडीवर बसलेला लेक असे दोघेही त्या गाण्याचा आस्वाद घेत होतो. बघता बघता गाणं संपत आलं आणि ............ आणि अचानक मला हृतिकच्या वर सांगितलेल्या सर्वसमावेशक जादूचा साक्षात्कार झाला. त्या गाण्याचा व्हिडीओ खाली देतोय. आधी व्हिडिओ बघा आणि मगच पुढचं वाचा. अर्थात तिशी-पस्तीशीच्या आतबाहेर नसलेल्या किंवा वर्षा-दोन वर्षांच्या लेकरांना मांडीवर बसवून ही असली अ‍ॅनिमेटेड गाणी पाहायला लागत नसलेल्या आणि तस्मात्‌ त्याची सवय नसलेल्या वाचकांचा हे पूर्ण गाणं पाहण्यामागचा कंटाळा, वैताग समजू शकतो. अशा जनतेने (खरं तर सर्वांनीच) निदान ४:०९ पासून पुढचं गाणं पहावं आणि मगच पुढे वाचावं.



४:०९ ला आपल्या समोरच्या फ्रेममध्ये एक कोल्हा (कोल्ह्यासारखं दिसणारं काहीतरी) उजवीकडे दिसतो. तो उलटा चालत चालत स्क्रीनच्या मध्यभागापर्यंत येतो. तोवर सगळं ठीक चाललेलं असतं. मात्र त्यानंतर तो कोल्हा जे काही करतो ते बघून मी एकदम नोस्टॅल्जिकच झालो. "एका माकडाने काढलंय दुकान"ला दूर सारून चक्क "इक पल का जीना, फिर तो है जाना" वाजायला लागलं माझ्या डोक्यात. टाईट स्लिव्हलेस टी आणि गॉगल घातलेला हृतिक माझ्या डोळ्यासमोर (अगदी शब्दशः) नाचायला लागला. मनोमन मी त्या अनाम अ‍ॅनिमेटरच्या सच्च्या हृतिक प्रेमाला दाद दिली. डॅन ब्राऊनच्या 'दा विंची कोड' किंवा 'द लॉस्ट सिम्बॉल' मध्ये ज्याप्रमाणे पानोपानी आपली दुर्मिळ रहस्य चुकीच्या व्यक्तीच्या हाती पडू नयेत मात्र त्यातला योग्य तो संदेश लायक लोकांपर्यंत पोचावा यासाठी मागच्या पिढीने पुढच्या पिढ्यांसाठी मुद्दाम मागे सोडलेली चमत्कारिक क्लिष्ट कोडी, पत्रं, रहस्यमय वस्तू, खजिन्याचे नकाशे इ इ इ आढळतात त्याप्रमाणे पुढेमागे चुकूनमाकून जर कोण्या एखाद्या आधुनिक औरंगजेबाने या पिढीचं हृतिकप्रेम नष्ट करण्याचं कुटील कारस्थान रचून हृतिकच्या चित्रपटांच्या सीड्या आणि रीळं नष्ट केली तरी हृतिकचं वादातीत नृत्यकौशल्य, अप्रतिम नृत्यनैपुण्य (खरं तर दोन्ही एकच पण.. असो) येनकेनप्रकारेण पुढच्या पिढीपर्यंत पोचवावं हा त्याचा (अ‍ॅनिमेटरचा.. औरंगजेबाचा नव्हे) सुप्त हेतू आणि त्यादृष्टीने केलेली त्याची ही कृती खरोखर वाखाणण्याजोगीच. मला तर अगदी भरून आलंय हो !!!!! ;-)

थोडक्यात पुढच्या काही वर्षात "ससा तो ससा" मधला ससा जळती सिगरेट हवेत फेकून धावता धावताच ती ओठात पकडायला लागला, किंवा "किलबिल किलबिल पक्षी बोलती" मधली मुलं किलबिल म्हणायच्या ऐवजी "क क क क क क किलबिल क क क क क क किलबिल  पक्षी बोलती" म्हणायला लागली किंवा मग "शेपटीवाल्या प्राण्यांची पूर्वी भरली सभा" मधले सगळे प्राणी अंगातले कपडे काढून (शेपटीला गुंडाळलेले वगळता) येताजाता आपापली अंगप्रत्यंग दाखवायला लागले तर आश्चर्य वाटायला नको. नाही का? ;-)

तळटीप : मी हृतिकचा गरगर फिरणारा पंखा आहे !!!

रिक्त

.









































































































































१९७५ साली इंदिरा गांधींनी पुकारलेल्या आणीबाणीच्या आणि त्यांनी केलेल्या वृत्तपत्रांच्या मुस्कटदाबीच्या निषेधार्थ त्यावेळच्या वृत्तपत्रांनी अग्रलेखाची जागा कोरी ठेवून आपला निषेध व्यक्त केला होता असं मागे वाचलं होतं.

तीच कल्पना पुढे रेटून मुंबई हल्ल्याला दोन वर्षं पूर्ण होऊन गेल्यावरही कसाबला अजूनही फाशी देऊ न शकल्याबद्दल मोहन, प्रतिभा, सोनिया, राहुल, चिदु, प्रणब या भिकार**चा या रिकाम्या पोस्टने निषेध !! (या न्यायाने तर गुरूला अजूनही जिवंत ठेवल्याबद्दल हजारो ब्लॉग्ज रिकामे पाडावे लागतील !!!!!!!!!)

माझिया 'खुना'

१.

आम्ही चौघेजण रस्त्याने बडबडत, थट्टामस्करी करत चाललो होतो. रस्त्यावर चिटपाखरूही नव्हतं.. काळाकिर्र अंधार.. पण आम्हाला कसलीच पर्वा नव्हती. सगळ्यांची मस्त बडबड चालू होती. एक दोघांनी थोडीशी 'टाकली'ही होती. चालताचालता मी आमच्या चाळीत शिरलो. माझ्या मागोमाग ते तिघेसुद्धा आत आले. जिने चढत चढत सगळ्यात वरच्या मजल्यावर माझ्या घराच्या बाहेर एक कॉमन पॅसेज आहे तिथे आम्ही पोचलो. एकमेकांचे चेहरे अगदी जेमतेम पुसटसे दिसू शकतील एवढाच उजेड पाडणारा एक रात्रदिवा अगदी अंधुकपणे चमकत होता. आम्ही हळूहळू चालत होतो. तेवढ्यात एका 'टाकलेल्या'ला मागून (की पुढून?) कोणाचा तरी धक्का लागला. हा त्याला काहीतरी बडबडला. मग तोही उलटून याला बडबडला. शब्दाने शब्द वाढत गेले. आवाज चढत गेले. शब्दांतली धार वाढत गेली. अचानक ते दोघे हातापायीवर आले. आमच्यातला अजून एक (किंवा दोघेजण) सामील झाले आणि ते सगळे मिळून 'त्याला' झोडायला लागले. हे असे अचानक लाथाळ्यांवर उतरलेले पाहून मी काहीच का करत नाहीये हे मला कळत नव्हतं किंवा केलं असेल तरी काय केलं हे आत्ता मला आठवत नाहीये. मी त्या गुद्दगुद्दीत सामील झालो नसलो तरी काही न करता शुंभासारखा बघत होतो (किंवा बघत नसेनही.. मला खरंच आठवत नाहीये. सोरी हे पुन्हापुन्हा होतंय.. पण माझा खरंच इलाज नाही.) खरं तर मी त्यांना आवरायला हवं होतं. जे समोर चाललंय ते योग्य नाही हे मला कळतही होतं. मी टाकलेली बिकलेलीही नव्हती. तरीही मी शांतपणे काहीही न करता उभा होतो. गुद्दगुद्दीचा, आराडाओरड्याचा आवाज एव्हाना टिपेला पोचला होता. आमच्यातला तिसराही बहुतेक त्यांना सामील झाला असावा. कळत नव्हतं नीट. यांच्या आवाजाने घरातले आणि शेजारीपाजारी कुठल्याही क्षणी उठणार आता असं वाटून मला टेन्शन यायला लागलं होतं. इथे हाणामारी चाललेली आणि मला घरचे उठून मला रागावले तर काय असल्या विवंचना पडल्या होत्या. च्यायला कोणाचं काय तर कोणाचं काय !!

आता मला आठवतंय की अचानक बळ अंगात शिरावं किंवा अवचित स्वप्न संपावं तद्वत मी झोपेतून जागा झाल्याप्रमाणे त्यांच्यावर झेपावलो. पण .......... !! पण तोवर उशीर झाला होता. सगळं संपलं होतं. एवढ्या वेळात आत्ता पहिल्यांदा मला 'त्याचा' चेहरा नीट निरखता आला. तो चेहरा बघून तर माझ्या छातीत अजूनच धस्स झालं. आमच्या शेजारच्यांचा वयाने बराच मोठा असलेला वेडसर मुलगा (माणूस) होता तो. ते बघून मगाशीच आमच्या आवाजाने घरातले आणि शेजारचे उठले असते तर किती बरं झालं असतं असं मला वाटून गेलं. निदान हा अनर्थ तरी टळला असता !!! बघता बघता परिस्थितीचं गांभीर्य सगळ्यांनाच कळून चुकलं. आता काय करायचं हे कोणालाही कळत नव्हतं. भीती सगळ्यांच्या चेहर्‍यावर स्पष्ट दिसत होती. तेवढ्यात ज्याने धक्का दिला होता तो बोलायला लागला. तो समहाऊ तितकासा घाबरलेला वाटत नव्हता. त्याच्या मते तिथून ताबडतोब पळून जाणं हा एकमेव पर्याय होता. कारण आत्ता इथे कोणी आम्हाला अशा परिस्थितीत बघितलं असतं तर आमचं नक्की काय झालं असतं याचा विचारही करवत नव्हता. आम्हाला कोणीही आत येताना बघितलेलं नव्हतं. त्या माणसाशी आमची बाचाबाची आणि मारामारी झाली हे पाहायला तिथे कोणीही नव्हतं. त्यामुळे ताबडतोब पळून गेलं तर आम्ही तिथे होतो याचा कुठलाही पुरावा शिल्लक राहणार नव्हता. हो-नाही करता करता सगळ्यांनाच त्याचं म्हणणं पटलं. मला पटलं का किंवा माझी प्रतिक्रिया काय होती हे मला आठवत नाही. पण एवढंच आठवतं की त्या सगळ्या गोंधळात आपापल्या इतस्ततः पडलेल्या वस्तू उचलून (पुरावे नाहीसे करून) त्या सगळ्यांबरोबर मीही घाईघाईने बाहेर तिथून पळून गेलो.

आम्ही चौघेही बरेच दिवस गायब होतो. काही दिवसांनी परत आलो तेव्हा वातावरण मी अपेक्षा केली होती तेवढं तापलेलं नव्हतं. तुलनेने शांत होते सगळे. कदाचित कोणाला खरंच काहीच माहित नसावं आमच्या त्या प्रकारातल्या सहभागाबद्दल. एक-दोनदा पोलीस घरी येऊन गेल्याचं कळलं. पण आवर्जून माझ्याबद्दल किंवा त्या तिघांबाद्दल काही विचारलं वगैरे नसावं. तेवढ्यात तिकडून 'त्या'ची आई आली. भरल्या डोळ्यांनी, करुण नजरेने माझ्याकडे बघितलं आणि म्हणाली "पोलीस आले आणि तुझ्याबद्दल आणि xxx बद्दल विचारून गेले. का केलंत असं? तुम्हाला काय वाटलं कोणालाच काही कळलं नसेल?" मी उभ्या जागी हादरलो !!

क्रमशः .................... किंवा समाप्त...

=========

२.

खूप रात्र झाली होती. मी एका टोळक्याबरोबर भटकत होतो. ते कोण होते मला माहित नाही आणि आता आठवतही नाही. एकही चेहरा ओळखीचा नव्हता. मी त्यांच्याबरोबर का फिरत होतो हेही माहित नव्हतं. फिरत होतो एवढं मात्र नक्की. सगळी एकदम अवली कार्टी होती. चालता चालता आम्ही एका मोठ्या बसस्टॉपवर येऊन उभे राहिलो. तिथे काही पोरी उभ्या होत्या. पण आमचं त्यांच्याकडे लक्ष नव्हतं. सगळेजण  सेवंथेवंथात होते. मोठमोठ्या आवाजात गप्पा, बडबड चालली होती. तेवढ्यात समोरून पाच-सहा पोरांचा एक ग्रुप जाताना दिसला. त्यांची अवस्था पाहून ते आमच्यापेक्षाही एक मजला वर चढले होते हे स्पष्ट कळत होतं. आमच्या बाजूला उभ्या असलेल्या पोरींकडे बघून त्यांनी हात दाखवायला, शिट्ट्या मारायला सुरुवात केली. चित्रविचित्र आवाज काढणं झालं, कमेंट्स पास करून झाले. शेवटी आमच्या ग्रुपमधल्या पोरांची डोकी सटकली. खरं तर थोडी बडबड करून समोरचा ग्रुप निघून जायच्या तयारीत होता तरीही आमच्यातल्या काही पोरांनी समोरच्यांना शिव्या घातल्या. त्या मुलींना न छळण्याबद्दलही बजावून झालं.. लगेच समोरूनही प्रत्युत्तरं आली. "का? तुमच्या बहिणी लागतात का?" वगैरे वाले टिपिकल डायलॉग मारून झाले. काही संबंध नसलेल्या, ओळखदेखही नसलेल्या कोणा कुठल्या मुलींच्या ग्रुपला तिसर्‍याच कुठल्याशा ग्रुपने अपरात्री छेडलं तर आमच्या पोरांना एवढं भडकायचं काय कारण होतं हे मला अजूनही कळलेलं नाही. असो. पण ते जाम भडकले एवढं मात्र खरं. आरडाओरडा, बोंबाबोंब होत होत बघता बघता राडा सुरु झाला. थेट समोरच्या ग्रुपचा म्होरक्या आहेसं वाटणार्‍याच एका मुलाला आमच्या पोरांनी धरला आणि दे-दणादण कुदवायला सुरुवात केली. मी लांबूनच बघत होतो. नजर थिजून गेली होती. बराच वेळ हात साफ करून झाल्यावर अचानक त्या म्होरक्याचा आधी येत असलेला अस्पष्ट कण्हण्याचा आवाजही बंद झाल्याचं जाणवलं. अचानक भानावर येऊन बघतो तोवर तो पोरींचा ग्रुप, समोरच्या ग्रुपमधली एकूण एक पोरं (अर्थात आता खाली निपचित आडवा पडलेला म्होरक्या सोडून), आमच्याही ग्रुपमधली अनेक पोरं हे सगळे सगळे गायब झाले होते. उरलो होतो ते आम्ही जेमतेम ४-५ जण. काय करावं ते कळत नव्हतं. शेवटी काहीही न सुचून आम्हीही जिवाच्या आकांताने तिथून पळून गेलो. रात्री घरी पोचल्यावर काय झालं ते मला आठवत नाही. दुसर्‍या दिवशी सकाळी जाग आली तेव्हा आमच्या घराच्या मोठ्ठ्या फ्रेंच विंडोमधून बाहेर बघितलं तर रस्त्यावर काहीतरी पडलेलं दिसलं. थोडं नीट निरखून

 बघितल्यावर जे दिसलं ते बघून पूर्ण हादरून गेलो. हा तर कालचाच पोरगा होता. मोठ्या रस्याच्या मध्यभागी आडवा पडला होता. अगदी कालच्याच अवस्थेत. जराही हलला नव्हता. म्हणजे काल खरंच आमच्या हातून .... !! विचारानेही हादरलो पुन्हा एकदा. आठवणही नको होती मला त्या घटनेची पण तीच आठवण माझ्यापासून निव्वळ १०-१५ फुटांवर निपचित पडली होती. कालच्या घटनेची पुनरावृत्ती माझ्या मनात पुन्हा पुन्हा करण्यासाठी.. !!

नंतर दिवसभर मी घरीच राहिलो. दर पाच-दहा मिनिटांनी खिडकीतून बाहेर बघत होतो. तो तसाच पडला होता दिवसभर. असंख्य वाहनं येजा करत होती. पण कोणालाही तो दिसला कसा नाही किंवा कुठलंही वाहन त्याला धडकलं कसं नाही हेच मला कळत नव्हतं. संध्याकाळ होत आली. कालपासून घरातलेही कोणी दिसले नव्हते. कुठे गेले होते सगळे जण देव जाणे. आणि तेही मला न सांगता. माझा दर पाच मिनिटांनी त्याच्याकडे बघणं चालूच होतं. अचानक पाचच्या सुमारास तो मला किंचित हलताना दिसला. म्हणजे तो.... म्हणजे तो..... अचानक मला प्रचंड प्रचंड आनंद झाला आणि.........  तेवढाच जोरदार धक्काही बसला. आमच्या हातून काल काही बरं-वाईट घडलं नव्हतं याचा तो आनंद होता मात्र तो शुद्धीवर आला की पोलिसांना सगळं सगळं सांगणार आणि आमचं पुढचं पूर्ण आयुष्य तुरुंगात खडी फोडण्यात जाणार या निव्वळ कल्पनेचाही धक्का जबरदस्त होता. घरच्यांची नाचक्की होणार होती ती वेगळीच. मी पुन्हा बाहेर बघितलं तर तो थोडासा उठून बसल्यासारखा वाटला. त्याच्याजवळ कोणीतरी उभं होतं. पोलीस होते बहुतेक. काय करावं काहीच कळत नव्हतं मला. सगळं संपल्यासारखं वाटत होतं. पूर्ण गळून गेल्यासारखं झालं होतं. काहीच न सुचून मी देवघराकडे धाव घेतली आणि हात जोडून देवापुढे नतमस्तक झालो.

क्रमशः .................... किंवा समाप्त...

=========

बाहेरच्या जोरदार वार्‍याचा आवाज ऐकू येत होता. घरातला हिटर चांगलाच तापला असल्याचं जाणवत होतं. तरीही प्रचंड प्रचंड थंडी वाजत होती. मी ब्लँकेट अजूनच घट्ट गुंडाळून घेतलं तरी काही उपयोग झाला नाही. खाडकन डोळे उघडले. अंधारात धडपडत, चाचपडत कसाबसा स्वेटर शोधला आणि तो अंगावर चढवून पुन्हा एकदा माझ्या ब्लँकेटच्या कोषात शिरलो. मोबाईलवरचं घड्याळ पहाटेचे ५:३० वाजवत होतं. मी थंडीने थरथरतोय की भीतीने हे मला अजूनही कळत नव्हतं.

=========

पूर्वी मला बॉलीवूड टायपाचं एक स्वप्न पडायचं.. नाग-सापांचं.. अचानक साप दिसायचा, मधेच कुठून तरी नाग फणा काढून समोर यायचा. कोणीच कोणाला (म्हणजे ते मला किंवा मी त्यांना) कधीच काही करायचो नाही किंवा घाबरायचो वगैरेही नाही. ते एखादा स्पेशल अपिअरन्स मारायचे आणि बघता बघता गायब व्हायचे. चिक्कारदा पडलीयेत ही अशी स्वप्नं. किंवा मग कधी कधी फार मध्यमवर्गीय स्वप्न पडायचं. एकच स्वप्न. अगदी टिपिकल. घटना, क्रम सगळं  सेम. मी चालतोय आणि मला एक नाणं रस्त्यावर पडलेलं दिसतं. मी हळूच ते नाणं उचलून हातात घेतो. पुढचं पाउल टाकणार तोच फुट-दोन फुटावर दुसरं नाणं दिसतं. मग मी तेही उचलून हातात घेतो. मग तिसरं दिसतं, चौथं, पाचवं, सहावं दिसतं. अशी ढिगाने नाणी उचलतो मी.. भरपूर वेळ. बघता बघता नाण्यांचा मोठा ढीग जमतो माझ्याकडे. चांगले पन्नास-शंभर रुपये तरी असतील. अहो सगळी चार-आठ आण्यांची नाणी असतात (आठवा मध्यमवर्गीय). अरे हो मगाशी तेवढं सांगायला विसरलोच नाही का. हे एक स्वप्नं गेली कित्येक वर्षं मला पडत आलंय. थोडक्यात स्वप्नात का होईना मी करोडपती झालेलो आहे. कुठल्याही गरम-खुर्च्यांवर न बसता ;) .. कालांतराने 'स्वप्नील'शेठने आमचं प्रमोशन करून आम्हाला स्वप्नात एक-दोन रुपयांची नाणी बहाल करायला सुरुवात केली आणि माझा बघता बघता टर्नओव्हर एक कोटीवरून एकदम तीन-चार कोटींवर पोचला. मी समाधानी होतो. खरंच समाधानी होतो. काही तक्रार नव्हती. रोज नाग-साप बघा, नाणी वेचा आणि सकाळी फ्रेश होऊन उठा असं छानपैकी चाललं होतं सगळं. मध्यंतरी बर्‍याचदा मी ट्राऊझर, बेल्ट, सॉक्स, शूज घालून, हपिसाची ब्याग घेऊन घरातून बाहेर पडलोय आणि अचानक लक्षात येतं की वरती चांगला इस्त्री बिस्त्री केलेला शर्ट घालायच्या ऐवजी रात्रीचा चुरगळलेला टीशर्ट घालूनच बाहेर पडलोय असंही स्वप्न पडायचं. पण त्याबद्दलही कधी काही विशेष तक्रार नव्हती.

नंतर मी शिणेमे बघायला लागलो. खूप चिक्कार भरपूर आणि सगळे विंग्रजी. पूर्वी कुठलेही बघायचो. बघता बघता हळूहळू कळायला लागलं की 'सगळे विंग्रजी शिणेमे ब्येष्टच असतात' हा विंग्रजी शिणेमे फार कमी बघणार्‍यांनी किंवा अजिबात न बघणार्‍यांनी पसरवलेला एक मोठ्ठा सैरगमज उर्फ उलटा समज आहे. निव्वळ मिथ आहे ते एक. मग हळूहळू मला आवडतील तेवढेच शिणेमे बघायला लागलो. मला आवडतील त्या प्रकारातलेच, त्या ज्यॉनरचेच. हळूहळू कळलं की कॉमेडी, हिस्ट्री, वॉर, लव्हस्टोरी, चिक-फ्लिक्स हे विभाग आपल्यासाठी पूर्णतः वर्ज्य आहेत. त्यामुळे मी भक्तीभावाने फक्त सस्पेन्स, थ्रिलर, क्राईम, अ‍ॅक्शन, ड्रामा वालेच चित्रपट निवडून बघायला लागलो. निदान एक तरी खून, चार दोन पाठलाग, एखादं मोठठं रहस्य आणि त्याच्या आजूबाजूची त्याची पंधरा-वीस कच्चीबच्ची असलेली टिल्ली रहस्यं, एखाद्या खजिन्याचा किंवा घबडाचा शोध, त्यातून होणार्‍या हाणामार्‍या, संशयाची विणली जाणारी जाळी आणि खुबीने विणलेलं आणि शेवटपर्यंत टिकवून ठेवलेलं महा-रहस्य किंवा मेगा-रहस्य (दर तीन-चार एपिसोडआड महा किंवा मेगा एपिसोड आला नाही तर फाउल धरतात हा पुलंनी सांगितलेला प्राचीन पुणेरी समज अगदी खरा आहे.) या आठ दहा मुद्द्यांपैकी किमान सहा ते सात मुद्दे कव्हर झाले नसतील तर आमच्या स्वयंभू स्टार रेटिंगमध्ये तो चित्रपट एकदम एका स्टारवर येतो. (अजून एक : आमच्या रेटिंग सिस्टममध्ये चित्रपट हा एक स्टार किंवा दहा स्टारचाच असतो. म्हणजे चित्रपट एकतर जबरा तरी असतो नाहीतर भंकस तरी. 'बरा' श्रेणीसाठी येथे चौकश्या करू नयेत : (आमच्याच) हुकुमावरून)..

तर माझ्या या आवडीला स्मरून गेली काही वर्षं मी फक्त याच टाईपचे चित्रपट बघत आलोय. (१ आणि २ वाचून (किंवा बघून) ही आवड आता भारी पडणार आहे असं वाटतंय.) मात्र गेल्या एक-दोन महिन्यांत माझ्या मासिक ढोबळ सरासरीच्या चारच्या आकड्याला जोरदार लाथ घालून मी माझा स्तर उंचावत नेऊन जवळपास दहावर स्थिर केला. गेल्या महिन्याभरात जॅकी ब्राऊन, सिन सिटी, इल्युजनिस्ट, सिटी ऑफ गॉड, डॉनी डार्को, शेरलॉक होम्स, अ सिंपल प्लान, शालो ग्रेव्ह , बिग नथिंग, द गेम, व्ही फॉर व्हेन्डेटा, किल-बिल १ आणि २, फ्युजिटीव्ह असे अनेक न पाहिलेले, काही पाहिलेले चित्रपट ही माझी गेल्या आठवड्याची (खरी) कमाई. हे चित्रपट पाहिले नसलेल्यांसाठी सांगतो. या प्रत्येक चित्रपटात वरच्या हुकुमात सांगितलेले सगळे प्रकार भरभरून आहेत. खून, मारामार्‍या, गोळीबार, विश्वासघात, खजिने, पाठलाग सगळं भरपूर भरपूर म्हणजे "एक मांगो, दस मिलेगा" अशा प्रमाणात आहेत. आयला, हे असले चित्रपट सतत बघितल्यावर नाणी उचलून उचलून पैसा गाठीशी लावण्याची स्वप्नं दिसण्याऐवजी रस्त्यात हाणामार्‍या केल्याची स्वप्नं नाही दिसणार तर काय होणार अजून? फक्त ते तेवढं थंडीचं बघितलं पाहिजे एकदा. स्वेटर घालूनच झोपावं कसं.. !

ऑन अ सिरीयस थॉट, मारामार्‍यांची, खुनाबिनांची स्वप्नं पडतात, आणि जवाबदार नागरिकाप्रमाणे पोलिसांना कळवण्याऐवजी त्यातून वाचण्यासाठी चित्रपटात दाखवतात तसं थेट पळून बिळून जातो आपण.. !! म्हणजे आपलं नक्कीच वैचारिक अधःपतन झालं आहे की काय असाही एक विचार पहाटे थंडी वाजत असताना मनात तरळून गेला. पण (न केलेल्या खुनाबिनाचा) निदान पश्चात्ताप तरी होतोय ना, अगदीच त्या व्हिलनांसारखं अजून जास्त गोळीबार करत, लुटमार करत ह्यॅ ह्यॅ ह्यॅ ह्यॅ करत हसत रस्त्यावरून चालत जात दहशत माजवत असल्याची तरी स्वप्नं पडत नाहीयेत ना? झालं तर मग. तोवर आपण सेफ. ते पश्चात्ताप, अपराधी भावना वगैरेंचं बघून घ्या नक्की, नीट, न विसरता... आणि मग बघा काय बघायचं ते. हवं तेवढं !!

तळटीपा :

१. "चित्रपटांचा (समाजमनावर होतो का नाही याची पुरेशी कल्पना नाही परंतु) समाज बघत असलेल्या स्वप्नांवर तीव्र परिणाम होतो" हे आमचं आवडतं वाक्य आहे.

२. "मनी वसे ते स्वप्नी दिसे" या उक्तीचा आम्ही येथे (आणि सगळीकडेच) जाहीर णी शे ढ करतो. (केला नाही तर आम्ही गोत्यात येऊ असे कोणी समजत असल्यास.... ते पूर्णतः खरे आहे. ;) )

३. '१' मधल्या xxx मध्ये त्या बाईने आपल्यातल्याच एका ब्लॉगर मित्राचं नाव घेतलं होतं.

४. आता मी डी निरोचा 'रॉनीन' बघणार आहे. तेव्हा आज रात्री (आणि नेहमीच) कोणीही उगाचंच रस्त्यावरून फिरू बिरू नका, उगाच कोणा अनोळखी व्यक्तींशी बाचाबाची करू नका, पोरीबाळींना छेडूबिडू नका अन्यथा..... !!! :P

एक चालीस की बिग नथिंग

सुदैवाने म्हणा की दुर्दैवाने पण देजावू प्रकाराशी माझा 'ऐकून माहिती असणे' याच्या पलिकडे कधी संबंध आला नाही. म्हणजे अनुभव वगैरे कधीच नाही. पण परवा 'बिग नथिंग' बघताना ती देजावू वाली जाणीव मला शब्दशः झाली. हे सगळं कुठेतरी पाहिल्यासारखं वाटत होतं. तो अंधार, ती मारामारी, ती धावपळ, ते एकामागोमाग बसणारे धक्के, उलगडणारी रहस्यं, पडणारी नवीन कोडी अशी नुसती भाऊगर्दी झाली होती सगळी. हे सगळं चालू असतानाच मेंदूच्या अर्काईव्ह (ज्याला वर्डप्रेस 'आर्चिव्ह' म्हणतं तेच) मध्ये थोडी धक्काबुक्की होऊन छोटे देओल साहेब चालताना दिसले एकदम. आणि मग एकदम खट्टाक प्रकाश पडला डोक्यात. हे तर तेच एक चाळीसची शेवटची लोकल चुकल्यावर शिव्या घालत प्लॅटफॉर्मवरून हिंडणारे देओल साहेब होते. अंधारही तसाच होता. चित्रपटाच्या सुरुवातीची स्वगत म्हणायची पद्धतही तशीच. फक्त दोन्ही चित्रपटांच्या शेवटांमध्ये फरक असल्याने प्रत्यक्ष स्वगत वेगळं आहे इतकंच. पण परिणाम तोच. गुन्हेगारी चित्रपट असूनही वेळोवेळी प्रकटणारा विनोद हेही या दोघांमधलं एक प्रमुख साम्यस्थळ.

थांबा एक मिनिट. ही एवढी निरर्थक बडबड वाचल्यावर कोणाला वाटेल की मी असं म्हणतोय की 'एक चालीस की लास्ट लोकल' हा 'बिन नथिंग' वरून घेतलाय आणि त्यावरून कोणी माझ्या अकलेची मोजमापंही काढायला सरसावतील. पण थांबा. यातला कुठलाही चित्रपट दुसर्‍या चित्रपटावरून ढापलेला नाही आणि तसं माझं म्हणणंही नाही. पण दोन्ही चित्रपटांची हाताळणी, मांडणी, प्रसंग, घटना, फ्रेम्स, पात्रं, संवाद, प्रकाश(अंधार)योजना यात इतकं साम्य आहे की एक चित्रपट बघताना दुसर्‍याची आठवण आल्याशिवाय रहात नाही. दोन्ही चित्रपटांची मध्यवर्ती कल्पना (थीम) साधारण एकसारखीच असली तरीही कथा (स्टोरीलाईन) भिन्न आहे. आणि तरीही पटत नसेल तर देजावू बिजावू फक्त तोंडी लावायला होतं असं समजून सोडून द्या आणि डायरेक्ट पुढच्या ओळीपासून वाचायला सुरुवात करा.

( *** कंट्येन स्पायलर्श *** )

"आय मेड अ बिग मिस्टेक" अशा नायकाच्या एकोळी स्वगताने चित्रपटाला सुरुवात होते आणि अंधुकशा उजेडात एका कारची ट्रंक उघडली जाते आणि ........... !!!

या पहिल्या काही सेकंदांच्या प्रसंगानंतर थेट अयशस्वी लेखक चार्लीच्या घरातला त्याच्या आणि त्याच्या पोलीस अधिकारी असलेल्या बायकोमधला ब्रेकफास्ट टेबलवरचा संवाद दिसतो. पीएचडी असलेल्या चार्लीने आपल्या बुद्धीमत्तेच्या आणि योग्यतेच्या मानाने खुपच कमी दर्जाची असलेली अशी कॉल सेंटरची नवीन नोकरी प्रचंड अनिच्छेने स्वीकारलेली असते आणि आज त्याचा पहिला दिवस असतो. पहिल्याच दिवशी काहीतरी गडबड होऊन चार्लीला नोकरीवरून कमी केलं जातं. पण तिथे त्याची ओळख होते ती गसशी. बोलता बोलता कळतं की गसला त्याच्या लहान मुलीच्या डोळ्यांच्या ऑपरेशनसाठी बरेच पैसे हवे असतात आणि त्यासाठीच तो ही नोकरी करत असतो. एका वर्षाच्या आत पैसे मिळाले नाहीत तर मुलीची दृष्टी जाणार असते. बोलता बोलता हेही कळतं की खून, मारामार्‍या वगैरे काहीही न करता झटपट पैसे मिळवण्यासाठी गसकडे एक योजना आहे. गस ती योजना चार्लीला सांगतो आणि बघता बघता थोड्याशा नाईलाजानेच का होईना चार्ली त्या योजनेत त्याचा साथीदार बनतो. त्याबरोबरच गसची मैत्रीण जोसी हीसुद्धा त्या योजनेत सहभागी होते. योजना अशी असते की कॉलसेंटरमधून मिळालेल्या माहितीच्या आधारे गावातल्या रेव्हरंडला त्याच्या अनैतिक कृत्यांसाठी ब्लॅकमेल करून बक्कळ खंडणी उकळायची. कुठे भेटायचं, कसं पळायचं, कोणी काय करायचं, काय करायचं नाही वगैरे वगैरे सगळं चोख ठरतं. रेव्हरंडला फोन करून झाल्यावर प्लानमध्ये ठरल्याबरहुकुम गस त्या रात्री खंडणी मागायला रेव्हरंडकडे पोचतो. पण तिथे झटापटीत चुकून त्याच्या हातून रेव्हरंडचा खून होतो. काही वेळाने अजून एक मोठी गडबड झाल्याने चार्ली तिथे येऊन धडकतो आणि समोर रेव्हरंडचं प्रेत पडलेलं बघून हादरून जातो. बरीच शोधाशोध करूनही गसचा मागमूसही न आढळल्याने भांबावून जाऊन तो समोरच दिसणार्‍या रेव्हरंडच्या प्रेताची विल्हेवाट लावून टाकतो. तोवर गस पुन्हा प्रकट होतो आणि त्याने रेव्हरंडला ठार मारलेलं नसून चार्लीनेच मारलं आहे असं सांगतो. मेलेला माणूस रेव्हरंड नसतो हे कालांतराने कळतं. त्यातून दुसरा खून, तिसरा खून असं सत्र चालू राहतं. रेव्हरंडची बायको, तिचा बॉयफ्रेंड, लोकल पोलीस ऑफिसर, तज्ज्ञ पोलीस अधिकारी अशा नवीन नवीन पात्रांची दर्शनं होत राहतात. काही पात्र कथेला थोडंसं पुढे सरकवून तर काही जबरा धक्का देऊन चित्रपट वाहता (किंबहुना खळाळता) ठेवतात. एकेक करता करता छोट्या छोट्या घटनांमधून प्रमुख पात्रांची खरी रूपं उलगडायला लागतात. कोणीच सोवळं नसतं हे हळूहळू कळून चुकतं. एक चालीस मधल्या मधुचं खरं रूप समोर येण्याचा प्रसंग असो की यातल्या जोसीचा बुरखा फाटण्याचा प्रसंग असो किंवा 'एक चालीस..' मध्ये सुटतोय सुटतोय असं वाटत असताना निलेशचं पुन्हा नवीन संकटात अडकणं असो की यातल्या चार्लीचं सगळं सुरळीत होतंय हे बघून सुटकेचा निःश्वास टाकत असताना नवीन कटकटीत अडकणं असो अशा अनेक प्रसंगांत 'एक चालीस..'ची आठवण येऊन दोघांच्या मांडणी/हाताळणी यांची तुलना करण्याचा मोह आवरत नाही. (मला तरी आवरला नाही. पिंडे पिंडे मतिर्भिन्नः ;-) ) .. त्यानंतर अनेक धक्के बसत बसत, चिक्कार धावपळी झाल्यावर, काही लोकांचे जीव गेल्यानंतर आणि काहींचे वाचल्यानंतर, अनेक रहस्य उलगडल्यानंतर, अनेक नवीन कोडी निर्माण होऊन ती सुटायची आपण वाट बघत असताना अचानक "आय मेड अ बिग मिस्टेक"च्या स्वगृही आपण परततो. थोडक्यात "आय मेड अ बिग मिस्टेक" हा एक व्हर्च्युअल मध्यंतर आहे. कारण त्यानंतरही धक्क्यांची तीव्रता आणि वारंवारता ही तशीच राहते किंवा कित्येकदा आधीपेक्षा अधिक असते. त्यानंतर चार्लीची बायको, पोलीस अधिकारी, लॉलीपॉप, वायोमिंग विडो, विषारी दारू, अखेरचा सिरीयल किलर (??) अशी वेगवेगळी 'पात्रं' आपापली अस्तित्व अधोरेखित करून जातात.

ज्याप्रमाणे 'एक चालीस..' अचूक आणि निर्दोष नाही त्याप्रमाणे बिंग नथिंगमध्येही सुरुवातीलाच एक मोठ्ठा गोंधळ उर्फ गुफप आहे. चित्रपटाच्या सुरुवातीला जेव्हा चार्ली रेव्हरंडच्या घरात शिरतो त्या प्रसंगाची सुरुवात म्हणजे मोठ्ठ्या गुफपची सुरुवात आहे. पण अर्थात त्यानंतर सुमारे तासभर जो प्रचंड धावपळ, दमछाक, धक्काबाजीच्या(धक्काबुक्की नव्हे) रोलरकोस्टर राईडचा अविस्मरणीय अनुभव आपल्याला मिळतो तो पाहता या गुफपकडे डोळेझाक करायला हरकत नाही. बिग नथिंग हा एक निओन्वार आहे पण तो १००% न्वारपट नाही. त्यातले अनेक प्रसंग, संवाद, पात्रनिवड यांच्यामुळे त्याला एक विनोदी फीलही आलेला आहे. चित्रपटाच्या या प्रकाराचं यथार्थ वर्णन करायचं झाल्यास मतकरी म्हणतात त्याप्रमाणे 'न्वार कॉमेडी' हेच वर्णन अगदी चपखल लागू होतं.

ज्या पैशांसाठी एवढे सगळे गुन्हे घडत असतात ते पैसे अंतिमतः अशा व्यक्तीकडे पोचतात की जिला त्याचं काही सुखदुःख नसतं किंबहुना ते पैसे आहेत ही गोष्टही त्या व्यक्तीच्या गावी नसते. पैशांचा ढीग बाजूला पडलेला असताना तिचं त्याच्याकडे लक्षच नसतं कारण तिला त्याचं महत्व नसतं, महत्व माहित नसतं. हा जो शेवट आहे तो म्हणजे एवढ्या वेळ चाललेली पैसे मिळवण्याची शर्यत, त्यासाठी मागेपुढे न बघता पाडले गेलेले खून, केली गेलेली दुष्कृत्यं या सगळ्याला दिलेली एक सणसणीत चपराक आहे.

जाता जाता, 'बिग नथिंग' आणि 'एक चालीस..' मधला देजावू अजून ठळकपणे अधोरेखित करणारा एक मुद्दा सांगतो. 'बिग नथिंग' प्रदर्शित होण्याची तारीख आहे १ डिसेंबर २००६ आणि 'एक चालीस..' च्या प्रदर्शनाची तारीख आहे १८ मे २००७ (तपशील : आयएमडीबी च्या कृपेने). म्हणजे जेमतेम सहा महिन्यांचा फरक. एखादी घटना सहा महिन्यांनी पुन्हा दिसली तरीही तिला 'देजावू'च्या कक्षेत/व्याख्येत गृहीत धरत असावेत असा माझा आपला एक अंदाज.

आणि तरीही पटत नसेल तर देजावू बिजावू फक्त तोंडी लावायला होतं असं समजून सोडून द्या आणि लगेच 'बिग नथिंग' (आणि (अजून बघितला नसलात तर) त्यानंतर लगेच 'एक चालीस..' ही) बघून टाका. ते देजावू बिजावूचं नंतर बघू.. क्काय??

दिवाळी मिक्स !!

प्रत्येक ब्लॉगर दरवर्षी इतर ब्लॉगर्सना, वाचकांना आणि हितचिंतकांना आपल्या ब्लॉगवरून दिवाळीच्या शुभेच्छा देतो. पण यंदा सगळ्यांनी मिळून जरा वेगळं करायचं ठरवलं. त्याचं काय झालं की काही दिवसांपूर्वी आम्ही सगळे ब्लॉगर लोक (म्हणजे 'ब्लॉग लिहिणारा असा तो/ती' याअर्थी. ब्लॉगर.कॉम किंवा वर्डप्रेस.कॉम अशा अर्थी नव्हे.) असेच जमलो होतो गप्पाटप्पा टाकायला. तेव्हा दिवाळीचा आणि शुभेच्छांचा विषय निघाला. त्यावेळी असं ठरलं की प्रत्येकाने स्वतःच्या ब्लॉगवरून दिवाळीच्या शुभेच्छा देण्याऐवजी सगळ्यांनी एकत्र मिळून एकाच ठिकाणाहून म्हणजे एकाच ब्लॉगवरून शुभेच्छा देऊया. तेवढंच वाचकांनाही बरं. एकच ब्लॉग वाचला की सगळ्या ब्लॉगर लोकांच्या शुभेच्छा मिळतील. तेवढ्यासाठी वेगवेगळया ब्लॉगवर जायला नको आणि तिथेच प्रतिक्रियांमध्ये शुभेच्छा दिल्या की त्या सगळ्या ब्लॉगर लोकांपर्यंतही पोचतील. आणि पुन्हा प्रत्येकाने आपल्या ब्लॉगवरून शुभेच्छा दिल्याने होणारा इ-पानांचा कचरा पर्यावरणाच्या दृष्टीने किती घातक आहे याचा विचार केला असता सगळ्यांनी एकाच ब्लॉगवरून शुभेच्छा देऊन त्यामुळे वाचणार्‍या (म्हणजे लाईफ-सेव्हिंग या अर्थी.. रीडिंग याअर्थी नव्हे) इतर इ-पानांचा दुवा (दुवा म्हणजे जुन्या 'आशीर्वाद' या अर्थी. हल्ली आपण वापरतो त्या 'लिंक' याअर्थी नव्हे. नाहीतर एकाच पोस्टमध्ये शुभेच्छा देऊन अजून कसले दुवे घ्यायचे-द्यायचे हा रास्त प्रश्न पडायचा) घेणं हे अधिक श्रेयस्कर होतं. (कुठल्याही शब्दाच्या पुढे 'पर्यावरण' आणि मागे 'इ' लावलं की सगळे प्रॉब्लेम्स फटाफट सुटतात अशा निष्कर्षाप्रत मी नुकताच आलेलो आहे).. एकूण एकदम फुलप्रूफ प्लान होता.  तर कुठल्या ब्लॉगवरून शुभेच्छा द्यायच्या असा विचारविनिमय चालू असता मी नेहमीप्रमाणे पुढेपुढे करून त्या माझ्याच ब्लॉगवरून द्यायच्या असा प्रस्ताव मांडला (वाचा "मागणी केली") आणि नाही-हो करता करता सगळ्यांनी त्याला मान्यताही दिली. ("कुठे याच्या नादी लागायचं एवढ्याशा गोष्टीसाठी" अशा प्रकारची कुजबुज मी अनुल्लेखाने मारली हेसांनल).. मग सगळ्यांचे शुभेच्छा संदेश एकत्र करून ते या पोस्टमधून वाचकांपर्यंत पोचवायचे असं ठरलं. पण तेवढ्यात अजून एक कल्पना आली कोणाच्या तरी डोक्यात. ती म्हणजे अशी की फक्त शुभेच्छा द्यायच्या मात्र त्याच्या खाली ब्लॉगरचं नाव नाही द्यायचं. वाचक लोक आणि इतर ब्लॉगरही इतके दिवस/महिने आपले ब्लॉग्ज वाचतायत तर त्यांना शुभेच्छा-संदेश वाचायला सुरुवात केल्याक्षणी लगेच ब्लॉगरचं नाव ओळखता आलं पाहिजे. मुद्दाम खाली नाव द्यायची गरजच काय? अर्थात ही कल्पनाही उचलून धरली गेली आणि होता होता सगळ्या ब्लॉगर लोकांचे शुभेच्छा संदेश एकत्र केले गेले. तर अशा रीतीने सगळ्या ब्लॉगर लोकांच्या या दिवाळीच्या एकत्रित शुभेच्छा समस्त वाचकवर्गासाठी आणि अन्य ब्लॉगर आणि त्यांच्या कुटुंबियांसाठी !

============

- खरं तर मी एक रोमँटिक कथा किंवा दिवाळीच्या शुभेच्छांचं एक रोमँटिक/हलकंफुलकं पोस्टच टाकणार होतो ब्लॉगवर. पण अचानक या एकत्रित शुभेच्छा द्यायचे मत मांडल्या गेले आणि मला देखील ही कल्पना आवडली. एकत्र शुभेच्छा देण्यात खरंच मजा आहे एक. आमच्या नागपुरात, वर्‍हाडात आम्ही सारे असेच एकत्र जमून दिवाळी साजरी करायचो माझ्या बालपणी. त्याची आठवण आली. पण पूर्वीची दिवाळी आणि आताची दिवाळी साजरा करण्याच्या दोन पिढ्यांमधल्या पद्धतींमध्ये किती फरक पडलाय नाही? एवढंच बोलून हे पोस्ट सॉरी शुभेच्छा संपवतो !

तुम्हाला आणि तुमच्या कुटुंबियांना दिवाळीच्या 'बिनधास्त' शुभेच्छा !!

============

* खरं तर दिवाळीच्या निमित्ताने पुन्हा एकदा ब्लॉगर मेळावा घ्यावा आणि ज्यांना गेल्या मेळाव्यामध्ये जमलं नव्हतं अशा ब्लॉगरनाही या मेळाव्यात सहभागी करून घ्यावं अशी खूप इच्छा होती. परंतु माझ्या पाहिल्याच दिवाळी अंकाचं काम आणि ब्लॉगजगतातल्या नवीन नवीन चोर्‍या पकडण्याचं काम करता करता वेळ कसा गेला कळलंही नाही. लवकरच एक दीर्घकथा घेऊन वाचकांच्या भेटीस यायचा मानस आहे. बघुया कसं जमतंय ते.

तुम्हा सर्वांना दिवाळीच्या 'फुलत्या' शुभेच्छा !

============

- दिनविशेष लक्ष्मीपूजन : याच दिवशी महाराजांनी < -- > किल्ला स्वराज्यात सामील केला आणि < -- > यांनी केलेल्या असीम पराक्रमाबद्दल किल्ल्यास < -- > असे नाव दिले. हा दिवस महाराष्ट्राच्या इतिहासात सुवर्णाक्षरात नोंदून ठेवण्यासारखा आहे.

आणि

खरे तर या पाडव्याला "मस्तपैकी बासुंदी कर" असे मी शमीला सांगितले होते. पण नेमके माझे काम वाढल्याने मला वेळेत येत येणार नाही यावेळी आणि ही दिवाळी हुकणार. असो पण कुठेही असलो तरी खादाडी चुकणार नाही हे अगदी नक्की. आणि परत आल्यावर बासुंदीही वसूल केली जाईल ती गोष्ट वेगळीच. हा हा..

तुम्हा सर्वांना दिवाळीच्या 'खादाड' शुभेच्छा !

============

* दिवाळी म्हटलं की मला आठवतात ते बटाटेवडे. सध्या काही दिवसांसाठी शोमु सुट्टीवर आला असल्याने खायची नुसती चंगळ चालली आहे. दोघे मिळून रोज नवीन नवीन फर्माईशी करत असतात आणि मी मस्तपैकी रोज रोज नवीन काहीतरी बनवत असते :) .. तर आजची मागणी होती बटाटेवडे. बटाटेवडे म्हटलं की मला तर अजूनही माझ्या दादरमधल्या बटाटेवड्यांची आठवण येते आणि तोंडाला नुसतं पाणी सुटतं. गेल्या भारत दौर्‍यात इतके बटाटेवडे खाल्ले होते म्हणून सांगू. असो. कृतीही लिहून घ्या.

<फोटो>

<कृती>

तुम्हाला आणि तुमच्या कुटुंबियांना दिवाळीच्या 'सुगरण' शुभेच्छा :)

============

- खरं तर माझा जन्म पुण्यातला आणि माझं आजोळही (हे मी कितव्यांदा लिहितोय ते आठवत नाहीये). त्यामुळे पुणेरी थाटात शुभेच्छा द्यायचा विचार होता. पण ते फार क्लिशे होईल. कारण टेरेंटीनोच्या पंख्याने आणि प्रभूजींच्या भक्ताने पुणेरी थाटात शुभेच्छा देणं म्हणजे फारच कैच्याकै आवरा होऊन जाईल. एकदम मुक्तपीठ वाटेल ते म्हणजे. बाकी मुक्तपीठ हल्ली झोपलंय ही गोष्ट वेगळी. तर मुद्दा हा की पुणेरी नको आणि नॉनपुणेरीही नको.

दिवाळीच्या या 'मेड इन इटली-भिंत' शुभेच्छा घेऊन टाका कसे !!

============

* आमच्या ओरेगावात दिवाळी म्हणजे आनंद (पत्रे नाही. तो आला होता मागे अमेरिकेत पण ओरेगावात नाही आला) असतो नुसता. देवळं वगैरे आहेत पण आमच्या फिलीची मजा नाही. अर्थात इथल्या माउंट हूडची मजा काही और आहे हे मात्र खरं. लॉंग ड्राईव्हवर जाताना उजवीकडे हा असा माउंट हूड आणि रेडिओवर 'रिमझिम गिरे सावन'.. वा क्या बात है. सोबत कांद्याची भजी मिळाली की झालीच मग खरीखुरी दिवाळी. असो.

नमनाचं तेल वाहायला लागायच्या आतच 'माझिया' दिवाळीच्या हलक्याफुलक्या शुभेच्छा देते तुम्हाला आणि पळते कशी.

============

- चित्रपट : दिवाळी दिवाळी
दिग्दर्शक : पी. आनंद

http://www.imdb.com/title/tt012017699909/

माझं नेहमी एकच म्हणणं असतं. मला इतर लोकांसारखं चांगलं चांगलं लिहिता येत नाही. मी खरं तर एक वाचकच आहे. पण चित्रपटांवर मनापासून प्रेम असल्याने हा ब्लॉग अपडेट करत असतो अधून मधून. यंदाची दिवाळी 'स्वदेस' बघून साजरा करायचा विचार आहे.

तुम्हाला सर्वांना दिवाळीच्या 'चित्रमयी' शुभेच्छा !

============

* गेल्या दिवाळीची एक आठवण. चकल्या तळत असताना गौरा मागे येऊन उभी राहिली गार गार हात घेऊन. मी तिला ओरडले. म्हटलं "कशाला ग उभी राहतेस एसी समोर? मग उगाच शिंकत राहतेस." पिल्लू म्हणालं, “तुला गरम होतंय ना म्हणून तुझ्यासाठी एसीची हवा हातात भरून आणली होती!!!!!! :)"

माझे डोळे नकळत पाणावले होते.

दिवाळी म्हंटली की मला अशाच काहीकाही गोष्टी आठवत राहतात. कशी कशी साजरी केली दिवाळी ते आठवत राहतं. खरं तर आयुष्यातला प्रत्येक क्षण हा माझ्यासाठी दिवाळी आहे इतकी तृप्त आहे मी. प्रत्येक क्षणात, तो क्षण जगण्यात एक गंमत आहे. पोरांच्या गंमतीजमती, त्यांच्या शाळा, मस्ती (एकदा तर लेकीने केळं काळं झालं म्हणून धुवायला टाकलेलं वॉशिंग मशीनमध्ये. आता बोला.) नवर्‍याची साथ, माझ्या सहज लिहायला घेतलेल्या ब्लॉगने जोडलेली नवीन नवीन नाती.. जन्मोजन्मी पुरणारी.. तर कधी हळवी होऊन माहेरचं गाणं गात आठवलेली माझ्या नासिकमधली दिवाळी. प्रत्येक क्षणाने भरभरून दिलंय मला..

असंच भरभरून वाहतं सुख तुम्हालाही लाभो याच 'सहज' शुभेच्छा !!

============

- या शुभेच्छा फक्त माझ्या एकट्यातर्फे नसून श्री.मेंदु.बिनडोके, श्री. स.दा. स्पंदने, कु. नयना बोलके, श्री.वदन बडबडे, श्री. का.न.उघडे ,श्री. वासु नाकपुरकर, श्री. हा.त. काहितरीकर, श्री. पा.य. धावते , सौ. रुचिरा जिभे आणि श्री.दात्ता चावरे या सगळ्यांतर्फे आहेत याची कृपया नोंद घ्यावी.

या दिवाळीत माझ्या आवडत्या चेतन भगत आणि वपु यांची पुस्तके वाचत वेळ घालवण्याचा विचार आहे. बघू माझ्या शिफ्ट्स सांभाळून कसं जमतंय ते ! पण यंदाची दिवाळी साजरी करण्यासाठी मी नेहमीपेक्षा थोडासा वेगळा मार्ग निवडण्याचा विचार आहे. मी पूर्वी माझ्या वाढदिवसाला आणि वर्षभरात अजून एकदा रक्तदान करत असे. यावर्षी पासून मी रक्तदानासाठी माझा वाढदिवस आणि दिवाळी असे दोन दिवस नक्की केलेल आहेत. नेत्रदानाचा, देहदानाचा फॉर्मही भरलेला आहेच. तुम्हीही यंदाच्या दिवाळीत अन्य दाने करण्यापेक्षा रक्तदान करावं आणि नेत्रदान/देहदान याचे फॉर्म भरावेत असं मी आवाहन करतो.

आपणा सर्वांना दिवाळीच्या 'दवात भिजलेल्या' शुभेच्छा !

============

- आई काल रात्री मला म्हणाली "शनु, लवकर झोप. उद्या सकाळी लवकर उठून देवळात जायचं आहे.". मग मी दुदु पिऊन लगेच झोपून गेलो. सकाळी लवकर उठून आम्ही गाडीतून देवळात जाऊन आलो. तिथे मला सगळ्या दादा-ताईंनी खूप चॉकलेट दिली. सगळेजण मला 'सगळ्यांत छोटा ब्लॉगर' असं काहीतरी म्हणत होते पण त्याचा अर्थ काय हे काही मला कळलं नाही. मी मोठा झाल्यावर त्याचा अर्थ कळेल असं बाबा म्हणाले.  मग मी ती सगळी चॉकलेट शहाण्या बाळासारखी आईला देऊन टाकली. मग आम्ही घरी आलो. घरी गोड गोड मम्मं करून मी लगेच झोपलो.

तुम्हाला सगळ्यांना दिवाळीच्या 'छोटुकल्या' शुभेच्छा !!

============

- दिवाळी म्हणजे अक्षरशः सैतानासारखे वागायचो आम्ही. अर्थात तेव्हा हे कळतही नव्हतं. आता जरा अक्कल आलीये म्हणून हे एवढं लिहितोय.

"दिवाळीचा बॉम्ब सरळ वातीला उदबत्ती लावून इमाने इतबारे फोडल्याची आठवणच नाही.  उदबत्ती किती मिनिटांत किती जळते त्याच्या खुणा उदबत्तीवर  पेन्सिलीने करायच्या आणि पाच मिनिटांच्या खुणेवर सुतळी बॉम्बची वात बांधायची.  मग उदबत्ती पेटवून हे सर्व प्रकर्ण रस्त्याकडेला सिमेंटच्या पायपात, अंगणात गडग्याच्या पोकळीत, आणि कुठे कुठे वळचण शोधून  तिथे कोंबायचं.  त्यानंतर लपून हुरहुरत वाट बघायची.  पाच मिनिटं संपण्याची.  पाच मिनिटं संपता संपता नेमका कोणीतरी त्या पाईप जवळून चालला असेल, किंवा गडग्यावर बसला असेल तर मग चेकाळ्याला उकाळा.. ढम्म..करून तो फुटला आणि बाजूचा जीव धसक्याने उडाला की मनातला सैतानी स्फोट त्या सुतळी बॉम्बच्या हजार पट असायचा..हायड्रोजन बॉम्बसारखा."

ही दिवाळी साजरी करण्याची आमची साधी सोप्पी आणि आवडती पद्धत. पण आता विचार केल्यावर जाणवतं ते सगळं करणारा मी कोण? तर कोणी नाही. खरं तर 'सुरमई शाम' वाला मी ही मी नाहीच की विमानं उडवणाराही मी नाही. 'थंड पिंप' वाला मी नाही की 'कॉल सेंटर' वालाही मी नाही. तो दुसराच कोणीतरी आहे. फक्त त्याला "मी" म्हणावं लागतं  कारण ”तो” जो कोणी ”मी” नामक जन्मतो तेव्हा जग निर्माण होतं आणि तो “मी” मरतो तेव्हा जग नाहीसं होतं ही साधी थियरी मोडून काढण्यासाठी केलेला कॉस्मिक आटापिटा वाटावा म्हणून.

दिवाळीच्या भुस्स भुर्रर्र भुर्रर्र शुभेच्छा !

============

* दिवाळीच्या शुभेच्छा गद्यातून द्यायला मला आवडत नाहीत. दिवाळीच्या शुभेच्छा या कशा गुलजारच्या एखाद्या नज्मेतून किंवा अमृता प्रीतम च्या एखाद्या छान शेरातून, गझलेतून दिल्या जाव्यात. खालीच अमृता प्रीतमच्या एका कवितेतला छोटासा शेर देते. खरं तर दिवाळीच्या शुभेच्छा अशा दुःखद शेरातून द्यायला नकोत. पण गेले काही दिवस या कवितेने, या शेराने माझ्या मनात अक्षरशः घर केलंय. बघा आवडतोय का.

मिरा शहर इक लम्बी बहिस वरगा है
सड़कां-बेतुकीआं दलीलां दी तरह
ते गलीआं इस तरह-
जिउं इको गल्ल नूं कोई इधर घसीटदा कोई उधर

तुम्हा सर्वांना दिवाळीच्या 'गझलमयी' शुभेच्छा !!

============

- हल्ली आपली विशेष भेट होत नाही कारण हल्ली हा शॉन जाम बीजी झालाय अस वाटत असेल तुम्हाला. थोडफार खर आहे ते. कारण मी बीजी आहे हे तर खरच. ट्रेक-ट्रेक, खादाडी-खादाडी चालू आहे नुसतं सारखं. आणि अजून एक गोष्ट म्हणजे मी काही आता शॉन राहिलेलो नाही. आता मी बदललोय. सांगेन लवकरच.

तुम्हाला आणि तुमच्या कुटुंबियांना दिवाळीच्या 'उधाणलेल्या' शुभेच्छा !!

============

* माझे सगळे फ्रेंड मला छोटू बच्चू असं काय काय म्हणतात. पण मला राग नाही येत. मला उलट आवडतं ते. कारण आहेच मी सगळ्यांपेक्षा छोटू आणि बच्चू. आणि इथे ब्लॉगविश्वात तर सगळेच माझे ताई आणि दादा आहेत. मी थिंक करत नाही असं मी खोटं खोटंच सांगितलं सगळ्यांना मेळाव्यात. खरं तर मी खूप थिंक करत असते. सतत काहीतरी विचार डोक्यात चालू असतो. फक्त इथे लिहायला कंटाळा येतो.

माझ्या सगळ्या ताईदादांना दिवाळीच्या 'छोटू-बच्चू' शुभेच्छा !!

============

- रँडम थॉट्स - २५

१. पुण्यात एवढा भयंकर विचित्र ट्राफिक असतानाही त्याविषयीचे रँडम थॉट्स फक्त एकाच ब्लॉगवर का लिहिले जातात?
२. 'आवरा' या शब्दाचा खरा अर्थ काय याचा विचार कोणी केला आहे का?
३. मुक्तपीठ शांत असलं की अनंत लोकांना अनंत यातना होतात याबद्दल सकाळ आणि मुक्तपीठ यांचं काय म्हणणं आहे?
४. अल्ताफ राजाला पद्मश्री, मिथुनदांना पद्मभूषण आणि रजनीकांतला पद्मविभुषण पुरस्कार मिळावा का?
५. सीआयडी संपलं याबद्दल निषेध नोंदवण्यासाठी एखादी एनजीओ स्थापन करण्याची कल्पना कशी वाटते?

दिवाळीच्या 'रँडम' शुभेच्छा !

============

* परवा घरी आले आणि बघते तर माझ्या गच्चीतल्या बागेत चक्क आल्याचं फुल. कधीच बघितलं नव्हतं आतापर्यंत. त्यामुळे लगेच त्याचे फोटोही टिपले. ही दिवाळी एकंदरीत मजेत जाणार तर. आल्याचं फुल, माझे 'स्कॉलर आणि राक्षस', हावरटपणाने घेतलेली ढीगभर पुस्तकं.. मजा एकदम.. यावरून एक जर्मन कविता आठवली.

wünsche Ihnen und Ihrer Familie
ein sehr, sehr glücklich Diwali
und erfolgreiches neues Jahr.
genießen!

तुम्हाला आणि तुमच्या कुटुंबियांना दिवाळीच्या 'आकाशी' शुभेच्छा !

============

- "मला आयुष्यातील प्रत्येक क्षण नव्याने जगायला आवडत. मी खुप मूडी आहे. मी माझ्या मनाला जे योग्य वाटत तेच मी करतो." असं माझ्याविषयी बरंच काही मीच लिहून ठेवलेलं असलं तरी प्रत्यक्षात मात्र मी फार हळवा आहे. कधी मुस्कानच्या आठवणीने रडणारा, कधी त्या टीव्हीवाल्यांच्या फालतूपणाला वैतागून त्यांना झोडणारा, कधी देवस्थानांमध्ये मांडलेला बाजार बघून विषण्ण होणारा तर कधी 'जगात भारी कोल्हापुरी' खादाडी करणारा. यंदाची दिवाळी जोरात आहे माझी. अहो पहिला दिवाळसण आहे ना. म्हणून तर.. !

तुम्हा सर्वांना दिवाळीच्या 'मौजी' शुभेच्छा !!

============

* यंदा जरा वेगळं वेगळं वाटतंय दिवाळीला.. राजधानीत साजरी करते आहे मी दिवाळी. त्यामुळे जरा वेगळं किंवा चुकल्यासारखं वाटतंय. पण असं काही वाटायला लागलं की खैरखेडीतला अंधार आठवते आणि मग जाणवतं की समाजातल्या अनेक घटकांपेक्षा आपण कितीतरी पटींनी सुखी आहोत.

आपणा सर्वांना दिवाळीच्या 'शब्द' शुभेच्छा !

============

- कालच दिवाळीवरची एक अतिशय सुंदर आणि वेगळी कविता वाचायला मिळाली आणि ती मला इतकी आवडली की पहिली ओळ वाचता वाचताच तिची चाल आपोआप माझ्या मनात तयार झाली. कवीने यात शब्दांची जी छान हळुवार गुंफण केली आहे ना तिची मजा काही औरच. माझ्या पुढच्या उन्हाळी अंकात ही घेईन म्हणतो.

<कविता>

इथे चाल ऐका.

तुम्हा सर्वांना दिवाळीच्या 'चालदार' शुभेच्छा !!

==============

* बघता बघता दिवाळी आली. पण खरं सांगायचं तर राममंदिराच्या बाजूने निकाल लागला तेव्हाच माझी दिवाळी साजरी झाली होती. सध्या खूप घाईत आहे त्यामुळे जास्त लिहीत नाही. पुढच्या कॅनडा दौर्‍याच्या नवीन आठवणी घेऊन लवकरच हजर होईन.

तुम्हा सगळ्यांना दिवाळीच्या 'शत' शुभेच्छा !!

============

- दिवाळी असतानाही आणि नसतानाही माझं आवडतं पक्वान्न एकच. बर्फ्या !! मला खूप आवडतात बर्फ्या. तसा मी खूप सद्गुणी मुलगा आहे आणि परीक्षा जवळ आली की मला अभ्यासाचा एकच ध्यास लागतो. नुकतीच परीक्षा संपली असल्याने या दिवाळीत बर्‍याच बर्फ्या खाता येतील. आणि थोडीफार इनस्टॉलेशन्सही करायची आहेत.

तुम्हा सर्वांना दिवाळीच्या 'बर्फ्यामय' शुभेच्छा !!

============

* ओमानचा निसर्ग, ओमानचा चहा, ओमानमधली गाणारी विहीर, मस्कतचे 'ज्वेल ऑफ मस्कत', सलाला वगैरे माझ्या विशेष आवडीच्या गोष्टी. यंदाची दिवाळी भारतात साजरी होणार आहे. अजिंक्यला आपल्या देशातली दिवाळी कशी असते हे कळावं म्हणून आम्ही दिवाळीला नेहमी भारतातच येतो.

तुम्हा सर्वांना दिवाळीच्या 'अक्षर' शुभेच्छा !!

============

- या दिवाळीत खूप कामं करायची आहेत. नवीन लेख निवडून दिवाळी विशेषांक तयार करायचा आहे. ब्लॉगवर बर्‍याच टेक्निकल टिप्सही टाकायच्या आहेत. हे सगळं सगळं घेऊन लवकरच भेटीला येऊ.

दिवाळीच्या 'नेट' शुभेच्छा !!

============

- मी खरं तर कोकणातल्या खार्‍या हवेवर आणि माश्यांवर पोसलेला/वाढलेला आणि जिभेचं वळण तिरका असणार्‍या अंतू बर्व्यासारखा माणूस पण इथे दक्षिणेत येऊन पडल्याने हल्ली 'येनु सार' ऐकत ऐकत मांसाहार करत असतो. पण काही झालं तरी दिवाळीला कोकणात जाऊन माश्यांचा आणि बकर्‍यांचा फडशा पडल्याशिवाय चैन पडणार नाही.

तुम्हा सर्वांना दिवाळीच्या 'गजालवाडी' शुभेच्छा !!

============

- यंदाची दिवाळीही नेहमीप्रमाणे रजनीव्रतकथा वाचून, रजनी महाराजांचं डीव्हीडीवर दर्शन घेऊन, पिवळा रुमाल आणि काळा गॉगल रजनीभक्तांमध्ये वाटून, दिवाळीच्या तिन्ही दिवसांचे २४ तास रजनीदेवांचे चित्रपट बघत बघत साजरी करणार आहोत. तेव्हा शुभेच्छा द्यायला वेळ मिळणार नाही. म्हणून आत्ताच देतो.

दिवाळीच्या 'MIND IT' शुभेच्छा, अण्णा !!!!

============

- गेल्या दिवाळीत जाम जाम फिरलो. ते वर्णन या दिवाळीत 'माचाफुको'च्या सिरीज मधून टाकतोय. 'माचाफुको' सिरीज सुद्धा आधी इंसेप्शन प्रमाणे 'सी' मध्येच लिहिणार होतो. पण माचाफुको पडला पक्का फिरता. त्यामुळे बरेच भाग टाकतोय. एवढं 'सी' प्रोग्रामिंग आणि तेही प्रत्येक भागात करायला वैताग येईल राव.

तुम्हा सगळ्यांना दिवाळीच्या 'सौर आणि माचाफुको' शुभेच्छा !!

============

- माझ्या बिनभिंतीच्या घरातल्या लोकांना या वेळी मी प्रेमळ दम भरलेला आहे की या दिवाळीत कोणीही फटाके फोडू नका आणि वीज वाचवा, पाणी वाचवा आणि झाडं लावा, झाडांवर प्रेम करा झाडांवर प्रेम करा.

दिवाळीच्या 'मनाच्या' शुभेच्छा !

============

- मनसोक्त फिरण्याची ही माझी शेवटची दिवाळी असेल असं सगळे चिडवत असले तरी पुढच्या दिवाळीत मी सगळ्यांना दाखवून देईनच की मी काय चीज आहे. जाउदे. पुढचं पुढे. या दिवाळीचा कोटा पूर्ण करायचा आहे.

सॅक : टिक
कॅमेरा : टिक
रोप : टिक
मॅगी : टिक
मेणबत्त्या : टिक

चला मी तयार आहे. येताय ना तुम्ही?

तुम्हाला दिवाळीच्या 'भटक्या' शुभेच्छा !!

============

- या दिवाळीत बरंच काही लिहायचं आहे ब्लॉगवर. नवीन टेम्प्लेट, ब्लॉग सजवण्याच्या नवीन युक्त्या, वर्डप्रेससाठी खास नवीन माहिती असं बरंच काही. बर्‍याच ब्लॉगर्सनी विजेटस बनवून देण्यासाठीही विनंती केली आहे. तेही काम करायचंय. पण हे फुकट क्रेडीट कार्डवाले कॉल्स साले थांबले तर वेळ मिळणार ना लिहायला. शांत बुलेटधारी (भीम) शांत !!

तुम्हा सर्वांना दिवाळीच्या 'बंबल-बी' शुभेच्छा !!

============

- हल्ली जाम बिझी झालोय त्यामुळे जास्त वेळ मिळत नाही. पण या दिवाळीच्या मुहूर्तावर एक नवीन कथा घेऊन वाचकांच्या भेटीला येतो आहे. सस्पेन्स, थ्रिलर, क्राईम, ड्रामा असं सगळं सगळं असणार आहे या नवीन कथेत. लवकरच भेटू नवीन कथा घेऊन.. 'द डीप व्हॅली ऑफ मनी'

दिवाळीच्या 'मनातल्या' शुभेच्छा !!

============

- ही दिवाळी आमचं आराध्य दैवत रारा पपु श्री शिरीष कणेकर यांची फिल्लमबाजी आणि फटकेबाजी ऐकत व्यतीत करण्याचे मनी वसते आहे. पण नेमका ओबामा फोन करून निद्राराणीचा नाश करायचा आणि ओबामाचा पत्ता शोधत पत्तेशोधनाचं चिंतन करत तातडीचा वॉशिंग्टन दौरा करावा लागायचा. त्यापेक्षा नकोच ते. एकदा या ओबामाचे प्रॉब्लेम्स सोडवले म्हणजे मग मी फटकेबाजी ऐकायला आणि करायला मोकळा.

तुम्हा सर्वांना दिवाळीच्या 'जीवनगाणी' शुभेच्छा !!

==============

- दिवाळी एवढी घाईघाईत जाणार आहे की मनातल्या अनेक लघुकथा लिहायला, मनातल्या चाफ्याचा गंध ब्लॉगवर उतरवायला वेळ मिळेल का हे सांगता येत नाही. तुम्हा सर्वांना दिवाळीच्या 'गंधित' शुभेच्छा !!

============

- या दिवाळीत मी दोन नवीन पोस्ट्स टाकणार आहे ब्लॉगवर. एक म्हणजे लिनक्स मधल्या काही महत्वाच्या पण सर्वसामान्यांना माहित नसलेल्या कमांड्स आणि दुसरी पोस्ट म्हणजे नासाने काढलेल्या मंगळाच्या छायाचित्रांवर लिहिलेली पोस्ट. लवकरच टाकेन.

दिवाळीच्या 'सुरुवातीच्या' शुभेच्छा !!

============

- या दिवाळीत गावाला जायच आहे. मजा येईल. 'ती' ही भेटेल. 'ती'च्याशी बोलायला मजा येईल. पण अप्सरा तिथे नसेल, अप्सरा भेटणार नाही याचं खूप वाईट वाटत आहे. तिचा तो लाल ड्रेस.. उफ्फ. माझं हृदयच बंद पडेल अस वाटत. दिवाळीत तर ती साडी नेसणार असेल. किती गोड दिसेल ना ती. ती आहेच गोड म्हणा. मीच हा असा फुस्स. तिच्यासमोर गेलं की काहीच सुचत नाही. मी मित्राला बोललो तर तो मला हसायला लागला. हे मित्र पण ना यार. जाउदे. सोडा ते. बोलूच.

दिवाळीच्या 'अप्सरा' शुभेच्छा !!

============

टीप :

१. ज्या शैलीत,भाषेत शुभेच्छा दिल्या गेल्या आहेत ती त्या ब्लॉगरची निव्वळ एकमेव शैली, भाषा, निवड, विषय मांडणी आहे असं मुळीच नाही. फक्त ही शैली त्याच्या/तिच्या इतर शैली/मांडणी पेक्षा अधिक वापरली गेली आहे किंवा प्रभावीपणे वापरली गेलेली आहे असं मला वाटतं (ते पूर्णतः सत्य असेलच असं कदाचित नाही). त्यामुळे त्याचा प्रभाव वाचकांवर (किंवा फक्त माझ्यावर) अधिक पडलेला आहे असं समजावं.

२. कुठेही कुठल्याही ब्लॉगचा, ब्लॉगरचा किंवा त्याच्या/तिच्या मताचा/शैलीचा उपमर्द करण्याचा किंचितही उद्देश नाही. कोणाचा अपमान करण्याएवढा अजून मी मोठा झालेलो नाही आणि एवढं मोठं होण्याची इच्छाही नाही ;)

३. तरीही कोणालाही चुकून माकून आपला स्वतःचा, ब्लॉगचा, आपल्या शैलीचा, मताचा, पद्धतीचा, मांडणीचा अपमान झाल्यासारखं वाटल्यास ताबडतोब कळवणे. ते उल्लेख काढून मी पोस्टमधून काढून टाकेन. पण कोणी अशा प्रकारची तक्रार केल्यास ती तक्रार म्हणजे मला त्या ब्लॉगरची शैली व्यवस्थित कळली आणि मी ती हुबेहूब उचलूही शकलो आणि त्या पद्धतीने लिहूही शकलो याला पावती दिल्यासारखं होईल हे मात्र लक्षात असू दे ;)

४. चुकून एखाद्या ब्लॉगचा उल्लेख राहिला असल्यास तो माझा 'कपटीपणा' वा 'उद्दामपणा' नसून निव्वळ 'धांदरटपणा' वा 'वेंधळेपणा' समजावा. कुठल्याही ब्लॉग/ब्लॉगरला कपटीपणे वा उद्दामपणे वगळण्याएवढा मोठा... <यापुढे टीप क्र. २ वाचावी>

५. सर्व ब्लॉगर्स, वाचक, हितचिंतक आणि त्यांच्या कुटुंबियांना दिवाळीच्या 'ना हरकत' शुभेच्छा !! :D

============

वर म्हटल्याप्रमाणे ब्लॉगर लोक गप्पाटप्पा टाकायला जमले होते तेव्हा तिथे येऊ न शकलेल्या काही लोकांनी नंतर मेल करून शुभेच्छा संदेश पाठवले होते पण तळटीप क्र. ४ मध्ये उल्लेखिलेल्या माझ्या अचाट गुणविशेषांमुळे ते संदेश वरील विभागात नोंदवण्याचे राहून गेले होते. ते आता खाली देत आहोत. अर्थात तळटीप क्र. ४ मध्ये उल्लेख केलेल्या कारणांमुळे ते माझ्यावर रागावले नाहीयेत ही बाब तर नक्की..

============

- मी अलिकडे लिहिणं जरा कमी केलेलं असलं तरी सगळे ब्लॉग्ज नियमित वाचतो आणि आवडलेल्या पोस्ट्सवर प्रतिक्रियाही देतोच. या दिवाळीपासून पुन्हा नियमित लिखाण सुरु करण्याचा विचार आहे. आणि आमचा प्रिय मित्र 'अखिल वेगळे' देखील सतत मागे लागला आहे. त्यामुळे लिखाण सुरु होणार हे नक्कीच.

तुम्हा सर्वांना दिवाळीच्या 'मेवामय' शुभेच्छा !!

============

- वर उल्लेख केलेल्या सगळ्या ब्लॉगर मित्रांच्या मानाने ब्लॉगिंगच्या दुनियेतला माझा प्रवेश तसा नवाच. अनेक दिवस इतरांचे ब्लॉग्ज वाचून, तिथे प्रतिक्रिया देऊन झाल्यावर आपण आपलाही ब्लॉग सुरु करायला हवा असे स्वच्छंदी विचार माझ्या मनात दाटायला लागले आणि लगेच पडत्या फळाची आज्ञा म्हणून मी माझा ब्लॉग सुरुही केला. बघा कसा वाटतोय तुम्हाला ते.

तुम्हाला आणि तुमच्या कुटुंबियांना दिवाळीच्या 'स्वच्छ' शुभेच्छा !!

============

तर हे आमचे असे गुणविशेष पुनःपुन्हा जागृत होऊन नवनवीन यंट्रया येऊन अजून अजून नवनवे शुभेच्छासंदेश मिळत राहण्याची दाट शक्यता आहे. त्यामुळे या पानाला भेट देत रहा वरचेवर !